ayşegül ve serisi...
kız bir allah ın günü yerinde durmuyor arkadaş. ben kapının önüne oynamaya bile zor çıkardım kız bir başına teyzesine giderdi. hey gidi heyy...
kesinlikle harry potter serisidir.
ne lan o öyle. ben bile ilk kitabı okuduğumda elime oklava alıp wingardium leviosa diye hömkürerek ablamı uçurmaya çalısmıstım. uçuramayınca da oklavayı kafasına fırlatmıstım. yazıktır günahtır. her kitapta ayrı bir yaratık. kurtadamlar, ejderhalar, üç başlı köpekler. uzak duralım durmayanları uyaralım.
şeker portakalı adlı kitapta bu kategoriye girer sanırım.. orta okuldeyken okumuştum, kitap bittiğinde salya sümük ağlarken buldum kendimi, bi yandanda sümüklerimi yorgana siliyomuşum annem gelip "napıyosun lan eşşek sıpası daha yeni yıkandı onlar!" diye bağrınca farketmiştim ne halde olduğumu. hala aklıma geldikçe konusu içim cız etmiyor değil.
yazarını da kitabın adını da hatırlayamıyorum şu an ama kazık kadar oldum hala aklıma gelir o kitabı bitirip de hüngür hüngür ağladığım gün. ilkokul 2 ye falan gidiyordum sanırım. amcam yazmış da yazmış. nasıl daha da içlendiririm okuyanları felsefesi mi güttü naaptıysa artık. çocuğun biri var, ailesi fasfakir ama almanya da. çocuğu da türkiye ye amcasının yanına gönderiyorlar sen al birazcık bak noolur diye. çocuğun da ağzı var dili yok. bir yenge var bunda selenadaki aslı yengeden beter. buna türlü işkenceler, yemek vermemezlikler, yok betonda yatırmalar falan ne ararsan artık. annesi de oğlum rahattır orda diye mutlu. sonra hastalığa yakalanıyor kadıncağız. oğlu da az kaldı artık gelir annemler beni alır bu eziyetten kurtarır diye düşünüyor. sonra bir gün annesinin ölüm haberi geliyor. artık hep amcasında kalacağını söylüor babası gibisinden bir şeydi. kitabın sonunu da hiç unutmam, çocuk camın kenarında ağlarken aneeeeeeee diye bağırıyordu. ne ağladım ne ağladım. yemin ederim annemin dizinin dibinden ayrılmamıştım,felaket sarsmıştı kitap beni.
uzaklarda aramayalım bıdık ali'dir, cin ali'dir. babası durmadan at alıyor, araba alıyor, köpek alıyor falan filan.
yazan abilerim ablalarım düşünmezmisiniz ki bunları çocuk okuyacak eve gidip baba bana at al diyecek. gelen cevabın ne atı lan? olduğunu bile duymadan otomatiğe takılmış şekilde yaşa baba yaşa diyecek jeton sonradan düşecek. ama niye yaa bıdık ali istemeden alıyolardı bi de. diye düşünecek, benim ailem çok mu fakir diyecek toplumdan dışlanacak kendi kendine.
çocukluğunda özlem duyduğu atı mühendis olduktan sonra bulup olmadık işller yaparsa şaşırmayın derim ben.
ya, bu ne psikopatça bir hikayedir ya? başında mutlu mesut fakir kız-zengin adam aşkı. evlenirler. kız kocaman şatoya taşınır. her akşam ayrı parti, ayrı saadet. sonra bi gün, mavisakal bi gün iş gezisine çıkmaya karar verir. zavallı fakir kızımıza da, şatonun anahtarlarını bırakır ama sadece küçük anahtarı kullanmaması koşuluyla... onun dışında her şeye izin vardır. e, tahmin edebileceğiniz gibi, kızımız bir gün dayanııırr, iki gün dayanır, üçüncü gün gider kapıyı açar. açtığında ne görsün?! karşısında bi ton kadın cesedi! korkudan anahtarları yere düşürür, alınca bi bakar ki, kan bulaşmış. hemen kapıyı kilitleyip anahtarları yıkamaya gider. ama nasıl bi kan, anlamış değilim, anahtardan çıkmaz lekesi. mavisakal gelince anlar tabi ve "sen de onlardan biri olacaksıııınn!" diye çemkirir kıza.
büyük ihtimalle burda bitmiyordur, ama ne kadar uğraşsam da hatırlayamıyorum sonunu... buraya gelince nasıl bir şok yaşadıysam artık...
