çocuklar için yazılmış onları hayattan soğutan hikayelerdir.
örnek vermek gerekirse;
kibritci kız.
bi kız var annesini babasını hiç görmemiş hem öksüz hem yetim -bu bile çok acıklıyken- üstüne üstlük noel günü kibrit satıp eve para götürmesi gerekiyor. kimse de kibrit almıyor. yalın ayak üstünde hiçbir şey yok. ısınırım ümidiyle bir kibrit yakıyor, noel babayı görüyor, ama kibrit sönünce noel baba da gidiyor, bir kibrit daha yakıyor hemen arkasından büyükannesini görüyor onunla konuşuyor falan, son kibritlerini yakıyor babası ile annesini görüyor -hiç görmediği- ve biz anlıyoruz ki kız donarak ölmüş.
ulan andersen denen geyik çocuk masalı mı yazıyorsun dram mı yazıyorsun belli değil. bunu okuyan çocuğun psikolojisi nasıl olur hiç düşündün mü. öküz herif böye masal mı olur. ben 23 yaşındayım hala etkisinden kurtulamadım. bunu bize yapmaya ne hakkın var.
olum seni tenhada bi sıkıştırayım o kibritlerin hepsini bi tarafına monte edicem.
o eski masallar bunalımına sokmakla birlikte şefkat merhametle ilgili dersler verir, vicdandan dem vurur, bunları öğretirdi. doğrudur bir çoklarımızın ağzına sıçmıştır o masallar fakat ağzı açık ayran budalaları olmamamızı da sağlamıştır.
bir de iki okul arkadaşının macerasını anlatan bir hikaye vardır aynı kategoriye giren, şöyle ki;
kadın ın biri çok zengin mutlu bir evliliği var bir gün hastaneye gidiyor orda eski sınıf arkadaşını görüyor ama kadın öyle çökmüş ki tanıyamıyor ilk önce falan fıstık derken anlıyor ki o kadın okulun en güzel kızı olan falanca, bütün kızların imrenerek baktığı hatun. nasılsın napıyosun anan aşağı baban yukarı derken sohbet koyulaşıyor bi cafeye gidip bişeyler içiyorlar fakir olan bi kaç başarısız evlilik yaşamış çok mutsuz dar gelirli bi vatandaş olmuş falan tam o esnada zengin hatun un bi arkadaşı yoldan geçiyor zengin karı çıkıyor arkadaşıyla konuşuyor falan sonra geliyor içeri fakir ama eskiden güzel olan hatun ben eczaneye gidip ilaçlarımı alayım çıkmıştır diyor çıkıyor. zengin olan da öbürü fakir diye hesabı ödemek istiyor çantayı açıyor ki para yok. kocası bu gerizekalı karıya 100 lira vermiş ama şimdi çantasında yok. lan diyo yoksa öbürkü mü yaptı zaten fakir makir diye düşünüyor açıyor ki kadının çantasında 100 lira var başka para yok. vay ibne bilmem ne onca küfür ediyor kaçıyor eve geliyor. kocacım böyle böyle olaylar oldu diye anlatacakken kocası diyorki sana verdiğim parayı masanın üstünde unutmuşsun gerizekalı karı diyor. karının kafaya dank ediyor bütün olaylar.
şimdi ben bu hikayeyi okuduğumda 8 yaşımda mıydım neydim acayip üzülmüştüm fakir kadının beş parasız kalmasına. ama o zaman yazara sövecek kadar büyük bi küfür dağarcığım olmadığından sadece üzülmekle yetinmiştim. şimdi küfür ediyorum. ulan bilmem naaptımın adamı adam akıllı hikayeler yazın ulan. bizi psikopata bağlatmayın.
kesinlikle hansel ve gretel'dir. ormanda kaybolan iki yalnız çocuk. psikopat bir cadı. çocukları en sevdiği şeyler, şeker-çikolatayı öcü gibi gösteren gotik bir hikaye. pıstım lan yine.
kül kedisidir o hikayelerin en bunaltıcısı.kıza türlü eziyet-işgence tarzı şeyler yapıyor üvey anası-kızkardeşleri.aptal prens ayakkabı olmadan tanıyamıyor kızı.yazık lan kıza,yazık lan bana.böhüüü.
kaşağı bu hikayelerde ilk sıraları zorlar. herkes bilir bu hikayeyi şöyle ki;
altından bi kaşağı var babaları iki kardeşe sakın bununla oynamayın kafanızı kırarım diyor ama iki yaramaz oynuyorlar bununla -isimleri sallıyorum- frasier, norman a diyor ki gel bununla atı tımarlayalım norman da diyor ki yok babam çok kızar falan frasier dinlemiyor gidiyor tımarlıyor ama atın canını yakıyor at huysuzlanıyor falan, frasier çok sinirleniyor kaşağıyı kırıyor. babaları öğrenince de frasier suçu norman a atıyor babası da frasier ı daha çok sevdiğinden ona inanıyor norman a ceza veriyor falan gel zaman git zaman norman çok hastalanıyor koca karılar geliyor çare olamıyor doktorlar çare bulamıyor çocuk ölecek frasier çok pişman oluyor ablasına babama bi şey demem lazım diyor ablası da şimdi uyumuştur sabah söylersin uyandırma zaten çok pişman norman a yaptıkları yüzünden falan diyor uyuyorlar. sabah uyandıklarında da norman ölmüş oluyor.
ulan ömer seyfettin denen adam bu nasıl hikaye lan. ayıp lan bu kadar kötü yazmışken bile az daha ağlayacakken. senin gibi kalemi kuvvetli birinin bunu yazması insanı ne hallere sokar farkında mısın. ne hakkın var bir dönemin çocuklarını hüngür hüngür ağlatmaya.
hiç yoktan kötü hissetmenize neden olan hikayelerdir. 90 ların başlarında çocuk olan nesil için konuşursak kemalettin tuğcu'nun bütün hikayelerini bu grupta sınıflayabiliriz.
(bkz: peter pan)'dir. çocuk yaşta sevgili bulmuş olması ve şahane bir ortama düşmüş olması ile gayet bunalıma sokan bir öyküdür. zaman zaman beni de haklı olarak düşüncelere gark etmiştir. ******
ya, bu ne psikopatça bir hikayedir ya? başında mutlu mesut fakir kız-zengin adam aşkı. evlenirler. kız kocaman şatoya taşınır. her akşam ayrı parti, ayrı saadet. sonra bi gün, mavisakal bi gün iş gezisine çıkmaya karar verir. zavallı fakir kızımıza da, şatonun anahtarlarını bırakır ama sadece küçük anahtarı kullanmaması koşuluyla... onun dışında her şeye izin vardır. e, tahmin edebileceğiniz gibi, kızımız bir gün dayanııırr, iki gün dayanır, üçüncü gün gider kapıyı açar. açtığında ne görsün?! karşısında bi ton kadın cesedi! korkudan anahtarları yere düşürür, alınca bi bakar ki, kan bulaşmış. hemen kapıyı kilitleyip anahtarları yıkamaya gider. ama nasıl bi kan, anlamış değilim, anahtardan çıkmaz lekesi. mavisakal gelince anlar tabi ve "sen de onlardan biri olacaksıııınn!" diye çemkirir kıza.
büyük ihtimalle burda bitmiyordur, ama ne kadar uğraşsam da hatırlayamıyorum sonunu... buraya gelince nasıl bir şok yaşadıysam artık...
uzaklarda aramayalım bıdık ali'dir, cin ali'dir. babası durmadan at alıyor, araba alıyor, köpek alıyor falan filan.
yazan abilerim ablalarım düşünmezmisiniz ki bunları çocuk okuyacak eve gidip baba bana at al diyecek. gelen cevabın ne atı lan? olduğunu bile duymadan otomatiğe takılmış şekilde yaşa baba yaşa diyecek jeton sonradan düşecek. ama niye yaa bıdık ali istemeden alıyolardı bi de. diye düşünecek, benim ailem çok mu fakir diyecek toplumdan dışlanacak kendi kendine.
çocukluğunda özlem duyduğu atı mühendis olduktan sonra bulup olmadık işller yaparsa şaşırmayın derim ben.
yazarını da kitabın adını da hatırlayamıyorum şu an ama kazık kadar oldum hala aklıma gelir o kitabı bitirip de hüngür hüngür ağladığım gün. ilkokul 2 ye falan gidiyordum sanırım. amcam yazmış da yazmış. nasıl daha da içlendiririm okuyanları felsefesi mi güttü naaptıysa artık. çocuğun biri var, ailesi fasfakir ama almanya da. çocuğu da türkiye ye amcasının yanına gönderiyorlar sen al birazcık bak noolur diye. çocuğun da ağzı var dili yok. bir yenge var bunda selenadaki aslı yengeden beter. buna türlü işkenceler, yemek vermemezlikler, yok betonda yatırmalar falan ne ararsan artık. annesi de oğlum rahattır orda diye mutlu. sonra hastalığa yakalanıyor kadıncağız. oğlu da az kaldı artık gelir annemler beni alır bu eziyetten kurtarır diye düşünüyor. sonra bir gün annesinin ölüm haberi geliyor. artık hep amcasında kalacağını söylüor babası gibisinden bir şeydi. kitabın sonunu da hiç unutmam, çocuk camın kenarında ağlarken aneeeeeeee diye bağırıyordu. ne ağladım ne ağladım. yemin ederim annemin dizinin dibinden ayrılmamıştım,felaket sarsmıştı kitap beni.
şeker portakalı adlı kitapta bu kategoriye girer sanırım.. orta okuldeyken okumuştum, kitap bittiğinde salya sümük ağlarken buldum kendimi, bi yandanda sümüklerimi yorgana siliyomuşum annem gelip "napıyosun lan eşşek sıpası daha yeni yıkandı onlar!" diye bağrınca farketmiştim ne halde olduğumu. hala aklıma geldikçe konusu içim cız etmiyor değil.
kesinlikle harry potter serisidir.
ne lan o öyle. ben bile ilk kitabı okuduğumda elime oklava alıp wingardium leviosa diye hömkürerek ablamı uçurmaya çalısmıstım. uçuramayınca da oklavayı kafasına fırlatmıstım. yazıktır günahtır. her kitapta ayrı bir yaratık. kurtadamlar, ejderhalar, üç başlı köpekler. uzak duralım durmayanları uyaralım.
ayşegül ve serisi...
kız bir allah ın günü yerinde durmuyor arkadaş. ben kapının önüne oynamaya bile zor çıkardım kız bir başına teyzesine giderdi. hey gidi heyy...
