içinde yaşamakla ya da dışında kalmakla başa çıkamadığımız şehirlere isyan ederken söylediğimiz cümledir.
Aslında nefret edilen şehirler değil,orda yaşananlar ya da yaşanamayanlardır.
ankara'da her dışarı çıktığımda mutlaka kurduğum cümledir. çünkü ben istanbul çocuğuyum arkadaş, kalabalıktan, hareketten, denizden, martıdan, boğaz'dan, deniz kenarında çay simit sigara üçlüsünden zevk alırım.
senle olan hatıralarımı barındırıyor önüme çıkan insanlar,
bu şehirden nefret ediyorum.
çayımın şekerinde bile sen varsın,
bu şehirden nefret ediyorum.
bir deli rüzgar esiyor,
karanfil kokunu taşıyor,
bu şehirden nefret ediyorum.
yalan geliyor tüm kahkahaları bu şehrin,
bu şehirden nefret ediyorum.
yanımda olmayınca üzülüyorum,
ince bir yağmur başlıyor,
camın buğusuna ismini yazıyorum,
şehrin sokakları gözüküyor,
bu şehirden nefret ediyorum.
trafiğinden, hayattan bıkmış bezgin insanlarından, çarpık çurpuk evlerinden, kalabalığından nefret ediyorum.
Bir sabah mutlu uyanıyorum hazırlanıp güzelce evden çıkıyorum ama çıkmamla günümün bombok olması aynı anda gerçekleşiyo resmen mutlu olmayalım hep acı çekelim diye uğraşıyo bu şehir, sehrin mutsuz insanları.
yaşanılanların yada insanların sizin için bir şey ifade etmediği,
kendinizi yalnız hissettiğiniz yerdir.
buna rağmen yalnız kalmayı bile tercih ettiğiniz yerdir...
ait olmadığınızı bildiğiniz yerdir, en önemlisi....
kim söylemişti unuttum. kimse söylemediyse ben söylüyorum.
kendinizi;
"verdiğimiz geçici rahatsızlıktan dolayı özür dileriz" tabelaları gibi görmekten öteye gidemeyediğiniz yerdir.
bu şehirden nefret ediyorum
evime çıkan her sokaktan
sensiz bu şehirde aldığım her nefesten
hiç bu kadar acıtmamıştı canımı
hiç böylesine içim nefretle dolmamıştı
en sevdiğim parkın içinden geçerken
kafam dimdik yürüdüğüm o caddeden
şimdi geçerken içimde bir hüzün
yaşayamadığım günlerime..
bu şehirden nefret ediyorum
sen yoksun diye
içimdeki yalnızlığı büyütüyorum
bu şehre inat yine de nefes alıyorum
nefret dolu olsa bile
ben yine hep seni seviyorum
bu şehir bahane..
