Boşanılmamanın mezesi olan çocukların diğer kader ortağı çocuklardır.
Her ikisi de geçimsiz aile bireylerine sahiplerdir ve ayrılığın ardından medenice belirli periyotlarla görüşülüyorsa boşanılması durumu daha mantıklı olandır.
Boşanırken değil de boşandıktan sonra düşünülmeyen çocuklardır. En iyi şekilde ayrılan çiftler bile ilk birkaç sene çocuğu iki arada arada bir derede bırakıyor. Çocuk o arada hır gür kötü söz olmadın diye ya bencilleşiyor ya da yavşaklaşıyor. Anne deyken anne birşeyler söylüyor çocuk biliyor baba sinirlenecek ve olay büyüyecek çocuk söylenenlerin bir kısmını söylüyor ya da değiştiriyor. Aynı şey karşı taraf için de geçerli. Hele bir de herşeyi mahveden bir anneanne veya babaanne varsa ortada çocuğa hediye alırsa al çocuğa dert. O hediyeyi alsa dert almasa dert. O hediyeyi kullansa dert kullanmayıp atsa ayrı dert. Ebeveynlerden biri biraz bencil ve kinci ise yazık ki ne yazık. Erkenden büyümek zorunda kalan çocuklardır.
ailesi boşanmış çocuklara bakıp da ah yazık demekten, onlara kendini ezik hissettirmekten vazgeçin artık. o boşanan ailede neler yaşandığını biliyor musunuz? hiç kavgalarına tanık oldunuz mu? hiç asla rahat edemediğiniz, hep gergin bir ortamda yıllarca yaşamak zorunda kaldınız mı? hiç ailenizin birbirlerine gösterdikleri saçma sapan tepkileri büyüdükçe size de gösterdiklerini, sizinle de kavga etmeye başladıklarını, içlerinden birinin haklı olduğunu bilip koruyamadığınız anı deneyimlediniz mi? altı yaşından beri kaç kez evden kovuldunuz mesela? ama saçma sapan şeyler yüzünden.
bunları deneyimlemeden boşandıysa aileniz, kendinize acımaktansa mutlu olun. ramak kalmış demek ki. bunları hiç yaşamadınız, yakınından bile geçmedinizse de yaşayan insanları yargılamayın. bir ebeveyn olarak da alınan boşanma kararı kolay değildir zaten. alındıysa bir nedeni vardır. hele ortada bir çocuk varken o kadar muhtemelen o çocuğun en rahat şekilde büyümesi içindir.
Yanlış başlık. Aksine daha çok düşünüyorsun. Sürekli kavga, gürültü olan annenin ve babanın sürekli birbirine saldırdığı bir evde büyümek anne ve babanın ayrı olduğu evlerde büyümekten daha kötü bir şey. Yoksa çocukları düşünmüyor değiliz, en çok onları düşünüyoruz zaten.
Çocuklar, Boşanma değil, boşanma sonrası yaşatılan olumsuz bir çok tavır ve tutum yüzünden travma geçirirler.
Bilinçli ve eğitimli çiftler bu süreci uygar ve çocuğun alışma sürecine hizmet eden davranışlarıyla kolaylıkla atlatılmasını sağlarlar.
Huzursuz ve mutsuz bir ailede büyümek, bir çocuğun başına gelebilecek en büyük talihsizliktir ve tüm hayatını etkiler.
Gerekirse elbette ki boşanılmalı tüm aile bireylerinin huzuru ve sağlığı için.
Ama insanca!
(bkz: yaran yanlış okumalar) boşalınırken düşünülmeyen çocuklar diye okudum. Ulan niye bilinçsizce ürüyorsunuz demeye gelmiştim ki entryleri okudum, neyse ben gidiyorum.
8 yaşındaydım boşandıklarında. Bana kimse sormadı, beni kimse sikine takmadı. Gerçi sorsalar kesin boşan derdim anneme...
Yaşım küçüktü, pek siklemedim. Arada babamı özlerdim ama hiç kriz geçirmedim. Yaz tatillerinde gidiyordum Zaten yanına. Büyüdükçe babamın pek özlenmeyecek ve saygı duyulmayacak bir tip olduğunu anladım. Biraz daha büyüyünce babamdan nefret etmeye başladım. Sonra annemin fazla bile dayanmış olduğunu idrak ettim.
Sonra ikisi de başkalarıyla evlendiler. Gerçi babam resmiyette 3. Evliliğini yaptı. Resmi olmayanları sayarsak 10 olmuştur herhalde. Sorsan hep kadınlar suçlu Zaten amk. Annem de evleneli 8 sene oldu. ikisinin de evlendiği insanlardan pek haz almıyorum ama sikimde olmadıkları için önemsemiyorum.
