Antonioni'nin gerçekliği sorguladığı ünlü filmi. Film boyunca gerçeğin insanın bakış açısına göre değişeceği, tek bir gerçekliğin olamayacağı üzerinde durur yönetmen. Sondaki pandomima sahnesi de görülmeye değerdir. Bir grup gencin olmayan tenis topu ve raketleriyle tenis oynaması izleyicinin dikkatini çekecek değerdedir.
Kafamda deli sorulara sebep olan michelangelo antonioni filmi. Bir insan ne zaman gercekligi kaybeder sorusuna guzel cevaplar veren bir film. Cortazar amcayi cok severim zaten de the passengerdan sonra antonioniyi de cok sevmistim. O yuzden cok heyecanli izledigim bir filmdi. Filmi izledigimin ertesi gunu bi oyku okudum. Oykude bi arkadasinin kiz kardesine ona ayarlamak istedigini soyledikten sonra deli gibi asik olan bi adam vardi. Oykunun sonunda aslinda adamin kizkardesinin olmadigini anliyorduk. Yani dusundum de iki hikaye de birbirine cok benziyordu .aslinda hepimiz kafamizda yarattigimiz dunyalarda yasiyoruz. Bu dunyada hangisi gercek anlamak guc. Iste bu noktada fotografcimizi gercege donduren hadise pandomim sanatcilari oluyor. Bu filmin anlatmak istedigi seylerin alt kumelerinden sadece biri. Ama bana guzel seyler anlatan bir alt kume. Gercekligimiz aslinda kafamizda kurdugumuz dunyalarin bir sonucu ve takintilarimiz bizi yonetiyor cunku onlar bizim varolusumuzu sagliyor.
1966 yapımı londra'da yaşayan yakışıklı ama kızlardan sıkılan bir fotoğrafçının bir gün parkta yürürken gördüğü bir çifti fotoğraflamasıyla hayatı biraz karışır. biraz diyorum çünkü bu film festival tadında yeme de yanında yat tarzı filmlerden biridir. bir cinayeti fotoğrafladığını bilmeden bir kaç çekim yapar. sonra cinayete sebep olan kadın bunu fark eder ve napıp edip çektiği fotoğrafları yok eder. filmin sonundaki pandomim sanatçılarının konuyla ilgisini anlayamamış olmakla birlikte herhangi bir ilgisi olmak zorunda da değil zaten dememe sebebiyet vererek sona eren filmdir.
not: yönetmen çimlerin rengini beğenmediği için çimleri yeşile boyatmıştır.
anı yakalamak, hayatı fotoğraf karesine almak falan&filan vardır ya hani, blowup bir yönüyle tam da bunu anlatıyor. kalıplar içine hapsolmuş bir teknikle, zihniyetle de değil. sakin sakin, bazen coşkulu. kafasına göre yani. havasına göre. mekanlar ferah, müzikler ferah, suskunluk ferah. 60'lar ferah. daha ne olsun.
müziğin seyirci üzerindeki etkisini çok fazla kullanmamış hatta bazı sahnelerde hiç kullanmamış,ayrıca ün ve paranında insan maneviyatına yetmediğini anlatan 1966 yapımı michelangelo antonioni filmi.
