hayallerinizi gerçekleştiremeyeceğinizi anladığınız, gerçekleştirme ihtimali için bile çok geç olduğunu fark ettiğiniz andır. yapabileceğiniz tek şeyde oturup beklemektir. zaten hayat sizi seve seve(!) ayağa kaldırmasını bilir.
bi gün markete gittim yanımda da babamın kredi kartı vardı 'ne istersen al' dedi diye de baya şey almıştım. neyse kasaya geldik kartı vericem elimi cebime bi attım kart yok.
o an resmen kalp krizini hissettim düşürdüm diye. orda yaşadığım rezillik ayrı, eve dönerken her yeri araya araya döndüm düşürdüm diye yok bulamadım. akşam babama ne anlatsam diye düşünerek kapıyı açtım ve portmantonun üzerindeki kartı gördüm.
yanıma almayı unutmuşum...
Yerdeki son taş okey çıktığında hissedilebilecek durumdur.
Ama bir de direnecek gücün azalmaya başlaması var. Azala azala bitmeye yüz tutması var. Umut gerçekten de çok acı veren bir şeymiş bunu da burada yeri gelmemişken söylemek istiyorum.
Hiç tanımadığım bir numaradan gelen kardeşin kaza yaptı mesajı.
Sonrasında yaşadığım çaresizlik.
Bir ay beklediğim hastane kapısı.
Şuan bittiğimi hissediyorum.
Ne bitcekmişim, niye bitcek mişim?
Profların %90 felçli kalır düzelmez dediği kolla 3 ay sonra yaprak sarma yapmış insanım ben. istanbul'da hukuk okunacak puanla tercih yaptırılmayıp izmir'e gönderilmiş ama pes etmeyip 4 sene sonra sınava girip kazanıp hem çalışıp hem i.ü. de ikinci öğretim okumuş insanım ben. 17 Yaşımdan beri uğraştığım hastalıklardan 25 kilo verip bir çırpıda kurtulmuş insanım ben. Ya onu bırak bu çocuk 8 aylık doğdu yaşamaz dedikleri günden beri inat ederek yaşıyorum ben hayatı. Bitmek nedir onu sorgulamak lazım, yansam da küllerimden doğarım ben, ölecek olsam helvamı kavurup öyle giderim.
