kalbimi derinden kiran hadise. babasi tarafindan terk edilmis bir evlat gibi hissediyorum kendimi buruk ve caresiz. bekliyorum her online olusumda belki birgun ugrar diye, ama nafile. gun gectikce istegimin imkansizligini daha cok idrak ediyorum. yinede kabul edemiyorum be sozluk.
Hep öyle olmaz mı ilk sözlük açılımda heryerde onları görürüz ama işler ilerleyince bizi bırakırlar kendi halimize biaranda yok olurlar daha da büyük işlere koşarlar nerede şimdi onlar ?
