o sehir istanbulsa eger ve eger donus, gelecegin karanliginda sislerin arasindan bile gozukmuyorsa, dunyadaki en zor seydir benim icin.* bogazin kenarinda oturup manzarayi izlediginiz her dakika gozyasi olarak geri doner insana. icini bir burukluk kaplar insanin, ve dogdugu sehirde gecirdigi iki uc haftasi da zehir olur ayriligin bilinciyle. bu sehirde dogduguna ve burada buyudugune kufreder insan. sanki gordugu her yuz tanidik gibidir, ama artik kimse tanimiyor gibidir onu. hayalet gibi dolasirsin etrafta, ve terk ettikten sonra istanbulu, sanki bir derin bir uykudan uyanmis gibi hissedersin, ama daha beter bir kabusa uyanmis gibi.
bir sehri birakmak zordur, hele o sehir istanbulsa. biraktim dersin, oyle zannedersin, kendini inandirmaya calisirsin, unutmaya calisirsin. ama istanbul unutmaz seni, istanbul birakmaz seni. su karsidaki agac bile gulumsuyordur sana aslinda, farkedersin. ayrilik boyledir iste.*
gitmek anıları teker teker valizlere, bohçalara sıkıştımak. en değerli bardakları, porselenleri, anılar gibi kırılacak yazıp kolilere doldurmak ne kadar acı, bir kenti bir evi, bir hayatı terk etmek.. bir kadını.
dönmemek üzre gidilen şehirler yürüdüğümüz sokaklarda soluğumuzun izi durur oysa..son bir kez dönüp bakmak isteriz ama gözlerimizin orda kalmasından korkup bakmayız..çünkü orda biz varız..kendimiz hala ordayız.. ruhumuz orda.. götürebildiğimiz gözlerimizdir yeni bir eve yeni bir kente..taşınmak gözlerimizle, ruhumuzla değil..sadece gözlerimizi taşırız gideceğimiz yere..
bir şehri terk etmek yeni bir şehirde mutlu olacağına inanmaktır.
bir şehri terk etmek o şehirde yaptığın hataları unutmaya çalışmaktır.
bir şehri terk etmek artık sevemediklerini o şehirde, geçmişte bırakmaktır.
bir şehri terk etmek yeni bir güne umutla başlamaktır.
bir şehri terk etmek yeni bir şehirde yine kendini bulmaktır.
bir şehri terk etmek mucizelere inanmak istemek, fakat sonunda kendinden kaçamayacağını öğrenmektir.
bir şehri terk etmek -kendini değiştiremediğin sürece- hiçbir şeydir!
insanı derin düşüncelere, üzüntülere sevk eder. herşeyini bildiğin o büyük şehir, bir anda yabancı olacaktır artık sana.
önce şehirde son turlar yapılır. şehrin her köşesi, akla kazınır tek tek. sokağın daha bir farklı gelir, gideceğin gerçeğiyle. canın sıkıldığında tek başına gittiğin kafa dinlediğin o çamlık alan. hepsi geride kalacak. belki daha kötüsü, sana değer veren ve ne kadar sevdiğin insan varsa hepsi bir anda hayatından çıkacak. birkaç tanesiyle telefonla görüşmeye devam etsende zamanla onlarda unutacak. ve sende unutacaksın, zamanla onları. şehrini.
zamanla adı silinecek hafızandan arkadaşlarının isimleri, eski şehrinin semtleri, sokağın..
zordur çocukluğunun geçtiği şehri, zorunluluktan terketmek. can alır.
hele memleketinden, Akdeniz'in büyük bir şehrinden sonra istikamet doğunun küçük bir bozkır şehriyse.
bursayı terkettim iLk başta.. gözyaşLarım(ız)ı zor tuttuk.. istanbuL'a geLdim.. her şey iyiydi iLk zamanlarda.. sonra baktım, kaLabaLıkmış istanbuL.. karmaşa ve kargaşa.. biLdiğim ve aitLiğini üzerimde hissettiğim şeyLeri aradım burada.. buLamadım.. ben sessizLik aradım, sakinLik aradım, birini aradım ama en önemLisi "kendimi" aradım ama buLamadım.. "ne bakıyorsun" sorusunu çoğu kez sordum insanLara.. bakmaLarını, bana dokunmaLarını istemiyordum insanLarın -beni tanıyanLar biLir ki tanımadığım insanLarın bana dokunması bana huzursuzLuk verir-.. ve iLk kez kavga etmedim bir şehirde.. oysa ki bursa da çok kavga etmiştim..
şimdi istanbuLdan da ayrıLıyorum.. bu sevmediğim şehirden ayrıLırken şimdi üzüLüyorum nedense.. "neden" ve "niçin" üzüLdüğümü anLamıyor(d)um.. sonradan bir söz kuLağımı tırmaLadı; "bir şehri güzeL kıLan içinde ki insanLardır".. ne kadar doğru bir sözmüş.. asLında istanbuL'u özLemeyeceğim.. sadece bu şehrin içinde buLunan bir kaç kişiyi özLeyeceğim..
bir kaç hafta sonra bursaya geri dönüyorum.. sevdiğim şehir'e.. ama insanoğLu kuş misaLi.. bir kaç yıL sonra başka bir şehirde buLunabiLirim.. kim biLir.. sadece mekanLar değişiyor.. zaman hep aynı..
insan terkettiğinden cok gideceği şehri düşünür çoğu zaman. yeni sehrindeyken yalnız kaldığında aklına gelir terkedilen şehir. her anı her saniyesi dolu dolu geçerken şimdi sessiz sarı boyalı bir odada yapayalnızdır, dolar taşar ama birşey yapamaz, dertleşeceği karşısına alıp konuşacağı herkes terkedilmiştir o şehirle birlikte. aileni ya da sevgilini de terketmişsindir geride bıraktığın şehirle birlikte. bazen öyle özlersin ki kilometrelerce yol tepersin 1 gün için. zamanla yeni şehre alışacagını sanırsın kendini kandırırsın ama olmaz. zamanla yeni şehir de terkedilecek özlenecektir, çünkü hiçbiryer kalıcı değil ve her saniye iz bırakır...
çekip gitmek, kaçmak hep kolay gibi görünür.
ama en zoru 'o' dur aslında.
insan yanında ne kadarını götürebilir ki
bir şehrin neyini götürebilir.
birkaç eşya, biraz para
kaçıp gitmek, terk etmek zorunda olduğu şehirden,
neyi götürebilir ki.
anılarının ne kadarını götürebilir bir insan.
götüremez. hep bir şeylerini bırakır o şehirde.
bıraktıkları götürdüklerinden daha fazladır.
bu yüzden 'bir şehri' tamamen terk edemez bir insan.
nereye giderse gitsin 'o şehir' den bir iz yaratır kendine.
başka türlü yaşayamaz çünkü.
doğduğu büyüdügü, ilk kez aşık olduğu,
ilk kez seviştiği o şehri terk edemez.
ilk kez yürüdüğü sokakları...
hiç bir şeyi...
tüm yaşanmışlıkları alıp götüremez insan
o ruhsuz Avrupa şehirlerine.
çekip gitmesine rağmen asla terk edemez.
hem insan ne götürebilir ki.
bir şehrin ne kadarını götürebilir.
hele terkedilen şehir Saraybosna'ysa.
Ait olunan, benimsenen şehri bırakıp Yeni bir şehrin havasını soluyacak olmanın telaşı ve merakıyla, insanın içinde büyüyen yalnızlığına belki de bir anlam ekleme çabasının getirdiği eylemdir.. insanın ardında kocaman bir şehir kalmıştır ama yalnızlığı hep içinde aynı yerde durmaktadır..
