bugün

kitapları arkadaş edinmiş bireylerin yaşayacağı hüzündür. her kitabın bitişi aslında bir arkadaşa vedadır. ve her veda hüzün kokar.
savaş ve barış gibi devasa bir eseri bitirince böyle bir hüzne kapılmamak elde değildir.
Jack london un martin eden kitabından sonraki hüzündür.
bitmesin diyerek kendime maksimum günlük 20 sayfa limit koyduğum kitaptır bir gün tek başına.
ben de bir filmi bitirince de oluşan hüzündür.

abi bu hissi tadabilen insan, en asil duyguların insanıdır. net.
iyi bir film bitince olan hüzünle yarışır.
Hiç yaşayamam öyle üzüntü felan o ne.
tekrar okumak diye bir şey de vardır bu romanı ama aynı tadı vermeyeceği için başlayan hüzün olabilir. sizin için bir romandan daha fazla manevi değeri varsa eğer hüzün yerine mutluluk olmalı aslında.
(bkz: kısmi Depresyon)