bi gün bi insanın sesini bu kadar çok sevebileceğimi düşünmezdim. hayat vardı sesinde huzur vardı sakinlik vardı. şimdi hiç biri yok sen yoksun. eskisi gibi değilim özlemiyorum artık seni de o çok sevdiğim huzur bulduğum sesini de. zamanla geçiyomuş işte azalıyomuş yavaş yavaş. başkasını sevmek... bilmiyorum kendimi birinin kollarına bırakabilir miyim kalbimi açabilir miyim güvenebilir miyim birine ama en çok da kendime. kalbim yorgun sevgisizlikle o kadar sınandı ki. bi gün bu çektiklerimin ödülü olur mu gün gelir de birinin en değerlisi olur muyum bilmiyorum. eskiden inandığım şeyler gün geçtikçe yok oluyo. biri gelcek ve bana sarıldığında her şey geçecekmiş gibi gelirdi artık inancım yok buna ya da kendimi zayıf hissetmeyi bırakalı çok oldu bu yüzden inancımın yitişi. birinin bi gün gelip de beni çok ama çok seveceğine inanırdım artık ona da inancım kalmadı. birini çok seveceğime de inancım kalmadı. kalbimi birine tereddütsüz açabileceğime de inancım kalmadı. yaşıyorum işte tek başıma ayaklarımın üzerinde dimdik. buna o kadar alışmışım ki biri gelir düzenimi bozarsa ne yaparım nasıl davranırım bilmiyorum. nasıl seviliyodu sevilmek nasıl bilmiyorum..
değişik bir iltifat olurdu kadife ses halen moda olsaydı. şimdiyse bazılarının sesiyle kafa tokuşturmak istersin belki bazılarıyla yatağa girmek. öpülecek seslerin devri bitti.
