kabullenebildikten sonra hayatı kolaya çeviren gerçektir. bunca sıkıntı bunca bunalım buhran bunca kayıp hayal kırıklığı üzüntü korku endişe dert.. bunların hepsinin bir gün en azından fiziki olarak biteceğini bilmek neden korkutsun ki ? düşünsene vücudumuz ruhumuzu hapseden bir duvar. aklını hapsediyor tam kapasite ile yaşayamıyorsun ve önünde sonunda pili bitiyor. hücreler hastalanıyor ölüyor her ne kadar insan vücudu kusursuz gibi görünse bile çok fazla kusuru var. bunların hepsi bir gün bitecek ve ruhun özgürlüğüne kavuşacak. en önemlisi bir ömür öğrenemediğin gerçekleri birer birer değil bir anda öğreneceksin tamamen. güzel değil mi ?
siz zamanında yani gençliğinizde bu olayı hiç düşünmeyip kafa yormayıp, varsa bir ahiret için hazırlanmazsanız, ölüm anı gelmeye yakın başınıza şöyle bir olay gelir.
ölüm/ölü yalnızlığı.
ilerlemiş yaşınızdan dolayı hastaneye aileniz tarafından terk edilirsiniz. orada ölümü beklersiniz. orada yalnızsınızdır. eğer yüklü serveti olan bir moruk değilseniz kimsenin sikinde olmazsınız. o ana kadar hiçbir zaman olmadığınız, hissetmediğiniz kadar yalnızsınızdır. bunun tadının ölümden çokta farklı olmadığını düşürsünüz. çünkü yalnızken, bu yalnızlıkta insan zaten yaşamaz. ölüdür aslında. en sonunda soğuk hissedilir. tarif edildiği üzere tüm vucudunuzu bir pamuk ve bu pamukların iğneli bir sopaya, dala bağlı olduğu bir an. ardından güçlü bir kimse -azrail- gelip bu sopayı çekiyor. o iğneli sopa pamuklu etten ayrılıyor. ne kadar acılı olacağını tahmin edemezsiniz. ruh işte böyle çekilecek ve insan yaratıldığı toprağa dönecek. bilmiyor, düşünmüyorduki bu zat hiç bunları. birgün yalnız kalıp, ölüm/ölü yalnızlığı çekeceğini...
hiç aklına getirmedi kabirde tek başına terk edileceğini... orada tamamen yalnız kalacağını...
o hep nefsine ve insanlara hoş gösterilmiş olan şeylerle vakit harcadı. am göt kovaladı, zina yaptı, helal haram demeden para kazandı, 3 kurusluk dünyalık için milyarlık ahiretini yaktı ama dünyada bunu vakti gelmeden düşünemedi.
ama ayrılacağı son anlarda bu gerçek kendisine artık geldiğinde korku ve endişe işte o zaman başladı. fakat artık iş bitti. o saatten sonra insan için dünyada yaptıkları vardır. yaptıysa iyilikerini görür, iyilikleri yoksa dehşetli azabı yaşayacağı cehennemi görür. elbette kabir azabını en şiddetli haliyle yaşar.
insanlar bugün bile ufak şeylerin hesabını yaparken bile nasıl bir endişe ve heyecan içindeler. ama onlarınkisi dünya hevesi. asıl hesabı o korkunç ortamda nasıl vereceğini hiçbir saniye bile düşünmezler.
insanı nihilizm'e yakınlaştıran yaşamın her evresinde düşünülen herkesin kendisine sorduğu soru. doğmayı biz seçmedik ölmeyi istersek seçebiliriz(intihar) ama madem bize böyle bir yaşam verilmiş değerlendirip mutlu olmak lazım ölümlü dünya biraz carpe diem'e kaydı ama.
(bkz: sadece doğmuş olduğun için yaşamak)
ölüceğimizi bile bile yaşıyoruz. yaşamak zorunluluğu hissediyoruz. ailemiz var anamız, babamız, geride bıraktıklarımız. bazen insan kendinden çok onları düşünüyor işte. zaten ölücez diye kendini öldürmüyor insan. hani ölürken bile birilerine birşeyler borçluyuz.
(bkz: vicdan azabı)
veronika ölmek istiyor kitabında işlenen düşünce.
insan bu durum üzerine düşününce biraz boşvermişlik kaplıyo içini. ama ne var ki bu gerçeği hiçbir zaman aklımıza getirmiyoruz.
her insan bahçesine mezar kazsa, mezar taşına da "her nefis ölümü tadacaktır" yazsa yine de unutacağı, ama mü'min kişinin ümit ve korku arasında yaşaması gerektiğini hatırlatan bir gerçektir.
