ulan şöyle bir düşünüyorumda, bundan bi 150 sene sonra şu an dünya üzerindeki herkes ölecek yeni insanlar türeyecek, yeni ünlüler çıkacak, yeni şarkıcılar, yeni sporcular, devlet başkanları yeni insanlar olacak, dünyayı yeni insanlar yönetecek, ozaman ne bu makam mevki sevdası mına koyim, neyi paylaşamıyor bu insanlar, yaşamak varken niye ölüyoruz ?
En sevdiklerinden birini kaybedince anliyorsun bunu. Mezar soguk oluyor. Biliyorsun ki çiçek olacak bedeni. Sabah seslenisini duyar gibi oluyorsun yanılıyorsun, ozleminin sesidir o kulaklarina varan. Sonra biliyorsun olmeden once hersey mümkün ama ölümle bitiyor .
Hafız'ın kabri olan bahçede bir gül varmış;
Yeniden her gün açarmış kanayan rengiyle.
Gece; bülbül ağaran vakte kadar ağlarmış
Eski Şiraz'ı hayal ettiren ahengiyle.
Ölüm asude bahar ülkesidir bir rinde;
Gönlü her yerde buhurdan gibi yıllarca tüter.
Ve serin serviler altında kalan kabrinde
Her seher bir gül açar;her gece bir bülbül öter.
Garip bir his.
Sen dahil, ailen, sevdiklerin, tanıdığın, gördüğün herkes ölecek.
Ve bu durum asla Değişmeyecek.
Dünya, evren aynı kalacak ama üzerinde yaşayanlar tamamen değişecek.
Ve en azından fiziken yok olup gideceğiz hepimiz, bizden öncekiler gibi.
Geçici olduğunu görüyorsun, hiç ölmeyecekmiş gibi yaşasan da..
Kur'an-ı Kerim'de bunu anlatıyor aslında çoğu kez. Bu dünyada biz, gelip geçici..
Orhun kitabelerinde ne diyordu?
"öd tengri yaşar kişi oglı kop ölgeli törümiş"
anlayacağımız hali ile “Kişioğlu ölmek için yaratılmıştır. insanoğlu fani, Gök Tanrı ebedidir.” denmekteydi.
