başka bir fotoğrafta unutacaktır. aşkla hoşlantıyı ayırmak gerekir. aşk birlikte yaşamakla, partnerin davranışlarına konuşmasına, bakışlarına ya da her hangi bir davranışına bağlıdır. sadece güzel diye birisine aşık olunmaz, olunuyorsa da daha güzelini görene kadardır.
romantizm falan degil, psikolojik problemdir. ask hormonal bi durumdur, hormonlarin o kadar yuksek seviyede hareket edebilmesi icin birden fazla duyuya ihtiyac duyar, bu durumu kendi kafasinda olusturdugu gerceklerle alakasi olmayan insan cok kisa sure icinde kendi gercekligini de yitirecektir. kisacasi; kafayi siyirir. (bkz: mecnun)
uzak mesafe iliskilerinin bazen kacinilmaz baslangici.sarilmadan, öpmeden, nasil koktugunu bilmeden, kumar oynar gibi bir seydir. ya dibine kadar hayal kirikligidir ya da hayatinin aski.
Fotoğraftaki birine aşık olmak insanın ne kadar arayış içinde olduğunun göstergesidir, bütün beklentilerini, isteklerini, hayallerini bu fotoğrafa yüklemektir. Asıl acı olan fotoğraftaki ve aşık olduğunuz imgenin aynı kişi olmadığını farketmeniz olacaktır. Eğer karşınıza çıkmayacaksa, tanımayacaksınız en gizemli aşk olacaktır.
--spoiler--
..."halbuki şimdi her şey değişmişti..bu kadının resmini gördüğüm andan beri geçen birkaç hafta içinde, ömrümün bütün senelerinden daha çok yaşadığımı hissediyordum. her günüm, her saatim, uyuduğum zamanlar bile dopdoluydu. bana sadece yorgunluk veren uzuvlarımın değil, ruhumun da yaşamaya başladığını, içimde, haberim olmadan bekleşen üstü örtülü derin tarafların da birden bire meydana çıkarak bana fevkalade cazip, kıymetli manzaralar arz ettiklerini görüyordum. o bana bir ruhum bulunduğunu öğretmişti ve ben de onun şimdiye kadar rastladığım insanlar arasında ilk defa olarak, bir ruhu bulunduğunu tespit ediyordum. muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı, ama birçoğu bunun farkında değillerdi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gideceklerdi..bir ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden meydana çıkıyordu..biz ancak o zaman sahiden yaşamaya-ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk. o zaman bütün tereddütler, hicaplar bir tarafa bırakılıyor, ruhlar birbiriyle kucaklaşmak için her şeyi çiğneyerek birbirine koşuyordu. bütün çekingenliklerim yok olmuştu. bu kadının karşısında her şeyimi ortaya dökmek, bütün iyi ve fena, kuvvetli ve zayıf taraflarımla, en küçük bir noktayı bile saklamadan, çırçıplak ruhumu onun önüne sermek için sabırsızlanıyordum. ona söyleyecek ne kadar çok şeylerim vardı..bunların, bütün ömrümce konuşsam bitmeyeceğini sanıyordum..çünkü bütün ömrümce susmuş, zihnimden geçen her şey için: "adam sen de, söyleyip de ne olacak sanki?" demiştim..eskiden her insan hakkında, hiçbir esasa dayanmadan, sırf mukavemet edilmez bir hissin, bir peşin hükmün tesiriyle nasıl:"bu beni anlamaz." demişsem, bu sefer bu kadın için, gene hiçbir esasa dayanmadan, fakat o yanılmaz ilk hisse tabi olarak: "işte bu beni anlar!" diyordum.."
--spoiler--
