Muptelası olduğum yüksek lisansımı kendisi ile devam ettirmek istediğim zat-ı muhterem.insanları gerçekten güldürebilen korunması zorunlu endemik türdür.
Bir keresinde gülmüştüm ve siz bana neden gülüyorsun, söyle hep beraber gülelim demiştiniz, söylediğimde ise kimse gülmemişti. Artık topluluk içinde bir şey anlatmaya korkuyorum, mutlu musunuz?
ikinci sınıftayken dersi dinlemek istemeyen çıksın demiştiniz, ben de dersi dinlemek istemediğim için çıkmıştım, dışarıda müdürün bana dayak atacağını neden benden gizlediniz?
Anneme beni zeki ama çalışmıyor diye ispiyonlamıştınız, ben de zekâma güvenip çalışmayı hepten bıraktım, yıllar sonra zeki falan olmadığımı öğrendim, şu an işsiz olmamda payınız olduğunu düşünüyor musunuz?
Kitabımı evde unuttuğumda kendini de unutsaydın şeklindeki esprinize gerçekten çok gülmüştüm, sonra eğitim hayatım boyunca bütün öğretmenlerim aynı cümleyi kurdu. Meğer eğitim fakültesinde bu sözü söylemeniz öğretiliyormuş. Kendimi aldatılmış hissetmekte haksız mıyım?
--spoiler--
bugünkü "hastanelerde ayrımcılık var" adlı yazısını okudum, gerçekten olayı mizahi yönüyle çok iyi kaleme almış. bir hasta yakını olarak tebessüm ettirdi.
uzun zamandır merakla beklenen kitabı haftaya tüm kitapçılarda olucak. yazıklar olsun adlı Romanı 336 sahife.
ben bu adamın kitaplarını gözü kapalı okurum arkadaş.
