Hatırlar mısın aramızdaki sevgi de senin bu tür ısrarcı sorgulamaların ve laftan sözden anlamaman, iş işten geçtikten sonra ikna olman yüzünden tükenmişti. Hiç değişmemişsin, hep aynısın.
Bazı çocuklar babalarından, sen işe yaramazsın, senden bir halt olmaz gibi cümleler duydu. Sonra duyduklarını içselleştirdiler, kendilerini her kötü hissettiklerinde, babalarının sözleri akıllarına geldi ve kendilerini işe yaramaz olduklarına inandırdılar...
Benim babam bu tip cümleler kurmazdı, daha çok espri yaparak iletişim kurmayı severdi. Her neyse, çok önceleri tanıştığım ve artık hemen hemen sesini unuttuğum biri bana öfkeliyken değer görmeyi haketmeyen birine değer verdim demişti. Ben de belki çocukluğumun son döneminde onunla tanıştığımdan belki de onun gibi bir babamın olmasını çok istediğimden onun bu sözlerini içselleştirdim sanırım. Her kötü hissettiğimde kendime bunu hatırlatmak istemiyorum. Ben, Değer görmeyi haketmeyen biri...
dibe batmıştım. hiç umudum yoktu aslında. oradan çıkmayı beklemiyordum. orada mutlu değildim ama mutsuzluğa alışmıştım. sonra sen geldin. yüzüm güldü. sırıtıyordum. herkes farkına varmıştı çevremde. eski adam geri döndü diyorlardı yüzüme. hayattaki her şeyi sevmeye başladım. ilkbaharın ilk papatyaları çıkınca beraber mutlu olduk. ilk defa senin sayende karda araba kullandım. korktuk ama eğlendik. kokunu içime çekerek uyudum. sen uyurken nefes alış verişini göğsümde, kalbimin tam üstünde hissettim. uyandığımda ilk gördüğüm şey dudaklarındı. öperek uyandırdığımda suratına yerleşen gülümsemeye aşık oldum. sonra her şey bir anda karardı. bir saat öncesinde yarının planını yaparken bir anda gitmeyi tercih ettin. bunun benimle ilgili olmadığını söyledin. hâlbuki her şey çok da güzeldi. şimdi, ben yine o dipteyim. üstelik alıştığım mutsuzluğu da unutmuş biçimdeyim. burada yaşamak istemiyorum ama sanırım ben buraya aitim.
ilaçlarımı içmekten vazgeçtim zira mide bulantım hiç kesilmiyor, dikkat etsem dahi kesilmiyor, dikkat etmediğimde zaten daha çok bulanıyor. Ağzımı açıp konuşmaya kalktığımda sesim anında kısılıyor sosyal anlamda aşırı düşüren bir şey bu. Günlerdir düzelmiyor da lanet olası.
Keşke aynı ilaçlar gibi bir süre uyanık kalmayı da bırakabilsem. En azından sesim eski haline gelene kadar.
Başlarda umursamadığım, önemsemediğim, zamanla düzelir, artar, azalır dediğim, söylemeyip içime attığım her şeyi umursadım, düzelmediğini, azaldığını, arttığını ve içimde daha çok biriktiğini gördüm.
Başlarda da bu değersizlik duygusu uyandırıyordu ama basitti. Bir iki susuyordum, unutuyordum. Zamanla bu his de elbette artmaya başladı. Öyle bir raddeye geldi ki kendi özsevimi yitirmeye başladım. Kafamda kendime son verme planları kurmaya başladığımı farkettim. O noktada kendimden daha çok verirsem bu döngü kırılır sandım ama ben kendimden harcadıkça daha çok değersizleştim ve daha fazla kıyım düşünmeye başladım.
Martin eden ı okumaya iki ay önce başlayıp, okuyamayıp geçen hafta bitirmiş olmam, okuduğum tüm alıntılarda, sosyal medyada karşıma çıkıp duran jesus. Neden? Neden? Zihnim bana kötü bir oyun mu oynuyor yoksa o kadar yakın mıyım gerçekten? Bunun beni zerre korkutmaması hatta huzur vermesi de ayrıca tuhaf.
Önceden bu tür şeyler hissettiğimde kırgın ya da kızgın olduğumu düşünürdüm. Ki doğruydu da. Ben çok kırılırdım saklardım, çok ama çok kızardım, en çok da kendime...Anlaşılmak isterdim. Anlatmadan anlaşılmayı beklerdim. imalarda bulunurdum, kırgınlıklarım, kızgınlıklarım onarılsın isterdim.
Ama artık benim kırgın olduğum herhangi biri yok zira tamamından pasif agresif intikamlar aldım kendimce. Kızgınlıklarımı da böylelikle telafi ettim. Anlaşılma noktasına gelince artık asla anlaşılmak da anlatmak da istemiyorum.
Eteklerime taşlar toplamıyorum çünkü kendimi attığım zaman sadece kendi ağırlığımı hissetmek istiyorum. Olağanüstü iyi kalpli kadının asaletini...
Güleryüzlü, tatlı tatlı hatta zaman zaman çocuksu konuşan, konuşurken sık sık ahahaha diye gülen o hanımefendi var ya, ben onun kim olduğunu bilmiyorum. Benim nefesimle onun sesi titreşiyor olabilir, kulaklarım onun bıcır bıcır sesini de duyuyor olabilir ama o ben değilim. Çünkü ben bırak ahaha diye gülmeyi, tek kelime dahi edecek gücü kendimde bulamıyorum.
çocukken sebze yemeyi hiç sevmezdim. bir balıkçı kasabasında gözleri açmanın verdiği bir durumdu bu. düşünün, barınaktaki teknelere yumurtlayan martıların yumurtasıyla beslenen bir çocuktum. güzel bir mahallemiz vardı. koyu bordo perdeli ateri salonu, beton dökülmemiş alanlarda oynanan dokuz taş, misket, g*t kazmaca gibi muhtelif oyunlar, sinek ilaçlama arabasının arkasına bisikletle takılma gibi hunharca dibine kadar yaşanan doksanlar çocukluğu. büyüdüğüm mahalle diyarbakırın alevi kürtlerinin yoğunlukla yaşadığı, bizim gibi göçmenlerin azınlıkta olduğu, safkan türkün tek tük olduğu bir mahalleydi. hiçbirimizin arasında ırk, din muhabbeti olmazdı. aynı oyunları oynar, aynı kişilerin ellerinden salçalı ekmek yerdik. büyüdükçe heveslerimiz ve hırslarımız değişti. biz büyüdük ve kirlendi dünya, peki biz ne kadar temiz kalmayı başarabildik? bazen hırslarımız önceliklerimizin önüne geçti. aydınlanmanın geldiği yaşların çok geç olması acı verici. bazı insanlar çok daha erken ulaşabiliyor bu olgunluğa, ben geç ulaştım. bundan pişman değilim. başlıkta olduğu gibi zaten, öylesine yazdım.
eskiden hayal kurabilen biriydim. şimdi fark ediyorum hayal kurmak bir hayal. yaşlılığıma dair hiç bir öngörüm, şunu yaparım, şurada yaşarım diye bir cümlem yok. öleceğim zamanı bilmiyorum ama genç ölecek olmak mı acaba bana hayal kurmayı bıraktırdı bilemiyorum. her güne boşuna uyanıp, amaçsız yaşayıp gereksiz yorgunlukla uykuya dalıyorum. çok sıkıldım.
Eski ben olsam; duygularımın en güçlüsü, en kontrolsüzüne yenilir, yapacağımı yapar, alacağımı alırdım.
Eski ben olsam; bir çift ela göze, bir tutam kumral saça yenilir, yapacağımı yapar, alacağımı alırdım.
Eski ben olsam; gözyaşlarına boğulur, vicdanıma yenilir, yapacağımı yapardım...
Ama ben, şimdiki ben; duygularımın en güçlüsünü, en belalısını bile tanımıyorum, gözlerimi yine kendi gözlerime çeviriyorum ve vicdan muhasebesi yaptıracak her konuyu en başından kestirip atıyorum...
hedefler doğrultusunda rota oluşturuluyor.
ilk kez bu kadar kararlıyım. bu yaşımda kararlılık geç oldu ama sanırım edindiğim tecrübeden dolayı güç olmayacak ki zaten zaman da var. yani ölmediğimiz müddetçe…
--spoiler--
içimden çalışmak gelmiyor, sabah uyanmak gelmiyor, spor salonuna gidesim gelmiyor, haftada bir kitap okuyordum, okuduğum kitaba devam etmek içimden gelmiyor, yemek yapmak için alışveriş yapmıştım, yemek yapasım da gelmiyor.
--spoiler--
keşke bende haftalık yaşasaydım bu durumu. ben 2 yıldır böyleyim. önceden zevk aldığım, kafa dağıttığım aktiviteler bile beni çekmiyor artık.
içimden çalışmak gelmiyor, sabah uyanmak gelmiyor, spor salonuna gidesim gelmiyor, haftada bir kitap okuyordum, okuduğum kitaba devam etmek içimden gelmiyor, yemek yapmak için alışveriş yapmıştım, yemek yapasım da gelmiyor.
Çalışmak ve sabah uyanmak dışında kalanları hep erteliyorum zaten. Yapmıyorum. Bu işin sonu nereye varır kestiremiyorum. Umarım sadece bu hafta kendimi böyle güçsüz hissediyorumdur, diğer hafta yine tam gaz devam ederim...
