Hayat güzel olsa bu kadar insan doğduktan sonra pes edip de ölmezdi. Düz mantık hayat kurtarır.
Hayatı siktir edelim, alt komşumun fikret kızılok olmasını isterdim. Banyoda şarkı söylesin, benim banyoma ulaşsın o ses. Fikret var, eko var. Klozete tüner bir sigara yakar olmadı mutluluklar dilerdim, kesmezse bir de sifon çekerdim.
ben eskiden masum bir insandım. duygularım saftı, incitmezdim sevdiğim insanları. çok zaman önce değil 1 sene kadar ya geçti ya geçmedi. bu kadar acımasız değildim mesela, bu kadar ağır şeyler yapıp, sevdiklerimi kendimden soğutmazdım. biliyorum dört dörtlük değildim ama en azından daha az hata yapardım. ben nasıl olduda bu hale geldim inanın hiç hatırlamıyorum. hissettiklerim, yapmak istediklerim ve yaptıklarım o kadar farklı ki ben bile kendimi tanıyamıyorum artık. kendi bedenimde bir yabancıyla yaşıyorum sanki. en iyi yaptığım şey insanları kendimden kaçırmak oldu şu sıralar. her şeyin farkındayım ancak elimden hiçbir şey gelmiyor... en acısıda bu işte. göz göre göre kaybettim her şeyimi. hala da kaybetmeye devam ediyorum. tıkandım artık be, gırtlağıma kadar geldi amına koydumun hayatı. ben nasıl bir şeyle sınanıyorum, bu nasıl bir oyun? açıklayamıyorum kendime. ben bunları hakedecek naptım diyorum onun da cevabını bulamıyorum. kaçtığım karanlık daha da içine çeker oldu artık beni. ben kaçtıkça o çekim kuvvetini arttırıyor sanki. ben ne kadar savaşırsam o karanlık bir o kadar daha karanlık oluyor sanki. daha ne kadar acı çekicez be dostum? ne zaman bitecek, ne zaman gülücem artık dolu dolu. o eskiden sabahları içime dolan huzur nerede artık? bir daha ulaşamayacak mıyım ona? hani zaman her şeyin ilacıydı? neden benimde ilacım olmuyo ki, benim ne farkım var diğer insanlardan? benimde ilacım olsan ya zaman, bir kere de beni güldürsen ya? geriye neyim kaldıysa onu da al, al onlar da senin olsun ama lütfen beni mutlu et artık. her şeyimi vermeye hazırım, her şeyimi kaybetmeye hazırım. gerçi bir şeyimde kalmadı ya... canımı mı alacaksın? al onu da kurtulayım be. isyan etmiyim diyorum ama insan dolup taşınca ediyo işte, dayanamıyo. hayat! hadi beni bu sefer mutlu uyandır uykumdan. bu sefer şaşırt beni...
-şunu da içeyim yatarım- dediğim kaç sigara oldu sayamadım. yağmurun kaldırımları dövdüğü gecede, sokak lambasının altına girip, soğuktan titreyerek boş boş yere bakan yavru köpek gibiyim.
annesini, yuvasını ve yurdunu kaybetmiş gibi.
birazdan hava aydınlanacak, yağmur bu dayağa son verecek, sanki gece boyunca içini döken küstah gökyüzü, benim içimi dökmeme fırsat vermeden güneşi verecek. önce kuruyup sonra da yiyecek bulma telaşı saracak. ve yine sonra güneş yerini kahpe geceye bırakıp, -bekleme! dönmeyeceğim- diyip, aradığını bulamayınca geri dönen o fahişe sevgili gibi sabah yine doğacak.
Mutluyken cok iyi bir insan oluyorum. iş dunyasindaki bazi kisiler haric kimseye karsi bir olumsuz dusuncem yok. Ben boyle iyi bir adam degildim be. Resmen otlar kuşlar bocekler modundayim. Kotu sdam bundy nin kirik kalbi ozunde iyi cocuktur arkadaslar. Sadece cevresi kötü. *
Gidecegim buralardan zamani geldiginde. Evet seviyorum burayi.ama sigmiyorum kabima. Bu hayatta en Cok guce hayran oldum ben.kendimde o gucu yakalayana kadar cabalayacagim.yoksa nasil adima benligime layik olurum ki? Bu eller yaradaninda izniyle bu kaderi degistirecek.
Hiçbir zaman gösterişli olmadım. Hayatımı olabildiğince sade ve gerçekte olduğu gibi yaşadım. Nasıl yaşıyorsam yani ben neysem dışarıyada bunu yansıttım.
Ama suskun bir mizaca sahip olduğum için sevgilim ve arkadaşlarım tarafından terk edildim. Beni cool görünmeye çalışmakla, saman altından su yürüten bi tip olmakla yargıladılar.
Bu yüzden şu sıralar kendimi toplumdan soyutlamış bir şekilde yaşıyorum. Arkadaşım yok sevgilim yok. Kimseye derdimi anlatmıyorum. Dışarı çıkmıyorum ve inanın bana göründüğü gibi zor değil. insan hemen alışıyor. Yalnız olmak çok güzel bir şey, onunla barışıksan eğer.
Bakıyorum da sabahlara uyumayı düşünmeden izlediğim güneşin doğuşuna, dile kolay anılar biliyorum ama bazen sebepsiz bir zamanda kalbinde bir fırtına çıkması düşündürüyor insanı işte, hani unutulmuş bir zaman içinde çırpınan ,ağlamalarıyla kulakları acıtan bir bebek, hani darağacına giden masum bir çocuk hani ölesiye ve öylesine giderken bir yere takılıp tökezleyen bir genç bakış hepsi ama hepsi hüzün ağacından kalbime dolan sevgisiz huzursuz bir cümle , uzunca yazılmış öylesine bir yazı..
bugün çoğu sözlük yazarının ithamlarına cevap olarak;
hayatım boyunca hiçbir ölüme sevinmedim. mehmetlere, yasinlere, ceylanlara, berkinlere, ali ismaillere, canlı bombalara, karakoldakilere, askerlere, dağdakilere, işidlilere, gazzedekilere, mısırdakilere, mekkedekilere, paristekilere, roboskidekilere, dersimdekilere, kobanidekilere vs hiçbirisine oh demedim gebermiş iyi olmuş demedim üzüldüm.
çünkü hiçbir suçun cezasının ölüm olmayacağını düşünüyorum. hepsinin ailesiyle empati yaptım.
ambulans sireni duyunca kim olduğunu sorgulamadan umarım iyileşir dedim.
içlerinde karşı görüşte olduğum "boşa öldü" dediğim insanları değiştirecek fırsatımız olmadığı için üzüldüm.
hayat çok kısa ve dünya çok büyük.
o kandırılıyor bu kandırılıyor dediğimiz insanları hep ötekileştirerek kaybediyoruz çok daha radikal fikirlerin kucağına atıyoruz.
şunun mitinginde neden olmuyor bunun mitinginde neden olmuyor neden milletvekili ölmedi şu neden ölmedi bu neden ölmedi deyip hala ölüm dilemek hala kan istemek akıl karı mı?
daha insanların cenazeleri bile defnedilmemişken sandık demek vicdana sığıyor mu?
hangi çocuk diğer çocuğa ırkını dilini dinini soruyor,
hala içimizdeki çocukları öldürmeye değer mi?
belki bir gün sabah kalkıp olduğum yerde dakikalarca düşünmek yerine yüzümü yıkayacağım.
bir gün bu soluk ses canlanacak mutluluktan.
tenhalarda boğulan kalbim gerçek yerini bulucak en azından.
inanıyorum bu "belki"ye.
çok merak ediyorum; bu maceranın sonu nereye gidecek, bu hayatın sonu nereye çıkacak.
boşa çabalamaktan korkuyorum, sözlük. ama bu yoldan geride duramıyorum. isterse boşa çıksın, vazgeçmem çabalarım ama. olsun istiyorum, sözlük. dileğim gerçek olsun..
Dün gece hariç hayatımda utandığım öyle aman aman pek bişey yapmadım evet dün gece hariç.....dün gece msj trafiğimin özeti, istenmeyen, nefret edilen, boktan boka sokulan bir adam ve bu satırları buraya yazan gerizekalı adamın karşı tarafa attığı msjlar..... ben tarafsız olsam kendime diyeceğim tek şey " sen adam falan değilsin, adam olan bu kadar küçülmezdin".
Son Söylemek istenen: iş bu entry burada kalacak, bir daha bu kadar ezik olunmayacak, bir an önce üzerinde bulunan bu kara büyünün çaresine bakılacak. *
geçen hafta annemle, kardeşimle bir yakınımızı ziyaret etmeye gitmiştik. evimize de bayağı uzak. dönüşümüz de akşam saatine denk geldiğinden kullandığımız her taşıt -metro, Marmaray, minibüs- birbirinden kalabalık...Aksaray metro istasyonunda kalabalıktan dolayı içeri giremeyen yüzündeki keskin ifadeli kişiye baktım uzun süre...öyle üzgün, düşünceli duruyordu ki. içim parçalandı.
tekerlekli sandalyedeydi ve muhtemelen kemik erimesinden dolayı ortopedik engeli vardı ve yürüyemiyordu. yüzüne bakıldığında inanılmaz bir güzelliği vardı; Rabb'im özenerek yaratmış gerçekten o yüzdeki güzelliğini. Tekerlekli sandalyede olmasaydı eminim birçok kız onun için "ay ne yakışıklı çocuk" derdi; yüzde bir milyon eminim bundan...
aileme "çocuk binemedi araca" dedim yalnızca...keşke bizimkiler yanımda olmasaydı da bir nebze olsun yardım edebilseydim. acıdığımdan vs. değil ama...sadece içimden geldiği için. zor durumda olan her insana yardım edilmesi gerektiği için...
öyle işte...bazen hayıflandıklarımız, üzüldüklerimiz oluyor. sonra sahip olduklarımıza bakıp şükretmeyi öğreniyoruz. galiba zaman bize bunu öğretiyor...
