Kalp kırılır geçer, acılar zamanla hafifler, canın yanar lakin bir süre sonra hissizlik başlar elbette gün doğmadan neler doğar lakin mücadelen kırılınca bir daha eskisi olmaz; mücadele edip de karşılığını bulamazsan telafi mümkün değil; o sebeple fedakarlık hak edene yapılmalı...
parmak güreşi yaptığımız andan, şimdiye kadar her zaman aklımla ve kalbimle sevdim seni... ama sen her zamanki gibi hak etmeyenleri mutlu etmekle meşgulsün.
Zaman zaman çok özlüyorum seni, belki bir daha hiç karşı karşıya bile gelemiycem, yine de çok özlüyorum. Senin o sevgi dolu bakişlarini.. Son günlerde rüyalarım da görüyorum, gerçekte yoksun bir daha da olmuyacaksin. Yine de seviyorum seni canım benim....
Dünyaya bir daha gelsem seninle tanışana kadar ‘öldürseniz evlenmem’ diye atıp tutar sonra da yine seninle evlenirdim. Sen benim bu yolu bu zamana kadar beraber el ele yürüdüğüm ve sonuna kadar da beraber yürümek istediğim hayat arkadaşımsın.
bir haritamız olsun, yol götürsün biz gidelim. Keşfedeceğimiz her yer bize yoldan kalan bir yadigar olsun. Hatıralar biriksin, biz birikelim. Sahibi değil yoldaşı olalım birbirimizin; yolu paylaşalım, yolculukta birleşelim, bu yol bitmesin; varmayalım...
Bugün annem senin gösterdiğin yakınlığı, merhameti, fedakarlığı gosteremedi.
Sen beni kendinden ayrı görmezdin, bugün anladım ki ciddi bir konuda annen bile böyle yapmayabilirmiş. Yine de canı sağolsun.
Görmeyeceğini bile bile yazıyorum.
Seni iyi ki tanımışım, hak edememiş de olsam.
Tam 2 yıl oldu hayatıma gireli. Seninle tüm keşkelerim, korkularım ortaya çıktı, ne kadar eksik yaşadığımı, tepkilerimin, kendimle ilişkimin ne kadar kötü olduğunu farkettim. Tam kendimi buluyorken- mutlu şeyler uzun sürmezdi- seni kaybettim. Hem de bir daha görmemek üzere. Şimdi ben napıcam sensiz?
