artık hayatı, yanındakileri, sevdiklerini, işini, aileni umursamaya başla... hergün birilerinin seni terketmesine bir son ver artık...
bu vurdumduymazlık, bu saygısızlık nereye kadar? daha kaç kişiyi kırıp, incilteceksin? daha kaç kişi gidecek etrafından? amacın ne? sallanan sandalyede tek başına ölmek mi?
bir an önce toparlan, hayata yetiş, zira zaman şerefsizce ve acımadan ilerliyor...
bu ara da; nabzın bir haftadır 50'nin altın da... doktora git yoksa morga gideceksin...
uzunca bir yılın rutin problemlerinin ardından hayata döndüm. kendimi iyi hissediyorum. korkmuyorum, ağlamıyorum, kimseye ihtiyaç duymuyorum. yalnız değilim. çevremde beni seven bir ailem ve arkadaşlarım var.
yıllardır hayalini kurduğun, her şeyi göze aldığın, uğrunda ağır bedeller ödediğin yerdesin. mutlu musun diye soranlara "mutsuz değilim" dediğinde içinde neler sorguluyorsun... ya da bu sorgulama için çok mu geç.
körü körüne sevinç naraları atmak varken bu ait olmamak neden peki?ya da bi yere ait olmak nasıl bir şey, eksik olmamak... neden hala cevabı yok sorularının. soruları sen sordun, cevapları da bul. sana körükörüne öğretilenlerden kurtul, tadını çıkar artık.
yeter artık toparla kendini.o hayatına girmeden önce de gayet mutlu biriydin, yani mutluluğun ona bağlı değil. artık idrak et bazı şeyleri.o gitti diye mutsuz olman da çok saçma.o sensiz mutluluğun tadını çıkarıyor başkasının kollarında.
kendine biraz saygı duy ve onurlu davran artık. değmez ki ona senin sevgin.o bunu hak edecek biri değil. anla artık aptal kafam anla. onsuz ne hale geldiğinden haberi var mı?var, peki ne yaptı senin için. sadece hiç, kocaman bir hiç. vazgeç bu sevdadan ve ayaklarının üzerinde dur artık. unut onu kalbim unut.ne olur ben bunu yapamıyorum bari sen yap, olur mu?
içimize yaptığımız yolculuklardan elimizde kalan sözcüklerdir.
en acımasız, en şefkatli, en vurdumduymaz ve en toleranslı diyaloglarımızdır. kendimizden kendimizi çıkarırız, karalarız aklarız. en çok da geceleri yaparız bunu. hesaplaşırız benliğimizle.
bir gün bir yanlışlık yaptıysak birine ve affedilmeyi bekliyorsak, döneceğimiz yer yine içimizdir. kendimize bağışlatabilirsek suçumuzu doğru yoldayız demektir. artık dünya da affedebilir bizi.
bi yerlerde birileri yanında olmak istediğim birileri bensiz hayatına devam ediyor... ah ben yine zamanla yarışıyorum. kendim bu yazıyı sana yazıyorum,her seferinde bana söz verip aynı hatayı tekrarlamaktan bıkmadın.ben beni büyütürken nerde hata yaptım???
kişinin kendine yazdığı yazılar bir nevi terapi yöntemi.
şu anda oldukça sinir yüklüyüm birisi karşıma çıksa belkide öldürebilirim. o kadar doluyum ki hayata dair patlamaya hazır bir bomba gibiyim.
saçmalayarak deşarj olmaya çalışıyorum. lüzumsuz sohbetlerle kafamı dağıtmaya çalışıyorum. biliyorum aslında dışarı çıkıp gezmem dolaşmam gerek ama yapamıyorum dedim ya çok sinirliyim ve gereksiz yere tartışabilirim birileri ile. asıl korkum ise sevdiğim birilerini incitmek. onun için girdim sözlüğe ve kimse ile konuşmadan kafamı dağıtmak istiyorum.
