Canımı çok yaktınız,evet. Çok uzun sürdü toparlanmam bazen,yapamayacağımı sandığım da çok oldu. Topladım kalbimi ama,aynı olmadı doğru,izi kaldı. Bazen çok kızdım size,bazen acıdım,sövdüm,yalvardım. Ama büyüdüm sayenizde,sayenizde kolay güvenmemeyi kolay sevmemeyi öğrendim, biraz iyi oldu belki biraz da kötü, kolay mutlu olmamayı öğrendim,mutlulukların bazen üstümüze yıkılabileceğini ve herşeyden önemlisi; kırıla kırıla artık kendimi toplamayı öğrendim. Gülümseyebilmeyi,hayatta kalabilmeyi ve dik durabilmeyi... Ağlamanın güçsüzlük olmadığını öğrendim. Ve ne kadar güçlü olduğumu öğrendim sayenizde. Uzun sürse bile,kendi yaralarımı sarabileceğimi yada kanayan bir yarayla hayata devam edebileceğimi gördüm. Kalp kırıklıkları, bizi büyük acılara karşı hazırlar, bizi acıya karşı daha güçlü kılarmış bunu öğrendim.
Ve ben hepinizi affettim.
