bu konuda iki farklı görüş var .ilki çocuk üç dört yaşına gelene kadar annesinin yanında aynı odada yatmalı , istediği anda anneye ulaşabilmeli. diğeri altı ay , bir yaş civarı odası ayrılmalı. kendine güvenen birey olmalı gibisinden . benim şahsi görüşüm ilki. çocuk annesine doymalı. zaten biraz biraz büyüyünce kendine ait bir dünyası oluyor.
cry it out metodu vardır ki en kesin sonucu bu metodla alırsınız. metodu uygulamak üzere eğitim alan bakıcılar olduğu gibi, kendiniz de yapabilirsiniz.
neyse tarifi veriyorum.
bebeğimizin (toddler da olabilir) bütün ihtiyaçlarını gideriyoruz ve uyku saatinde (diyelim ki 20.00) yatağa koyuyoruz.
bebeğimize iyi geceler diledikten sonra ortamı loş aydınlıkta bırakıp kapıyı çekiyoruz.
kapının önüne oturup bol bol peçete ve sarılıp ağlanması için öteki ebeveyni de oturtuyoruz.
kuvvetle muhtemel bebeğimiz ağlamaya başlıyor. ses çıkarmıyoruz. bebegimiz ökür ökür ağlıyor hiç müdehale etmiyoruz. bir saat, iki saat, üç saat bebeğimiz yırtına yırtına ağlıyor ama odaya asla girmiyoruz. bebek uyuyana kadar asla ve asla, bakın a s l a odaya dalıp eaah skerler o işi lan bu daha bebe, gel yavrum bakma sen manyak anana demiyoruz.
uyuduktan sonra gece ihtiyaç saatlerinde yanına girip sessizce halledip tekrar çıkıyoruz odadan.
bu kabus geceyi 4 gün ila 2 hafta (yaşa bağlı alışma süresi değişir) arasında uygulamaya devam ediyoruz.
bu sırada ben korkunç bi ebeveynim diye psikolojimizi bozuyoruz ama bebeğimizin gelişimi için çok gerekli ve dogru bir adimi atmış oluyoruz.
