Böyle bir durumum var. Başarısızlığa asla tahammül edemiyorum. Kesinlikle başarılı olmam lazım. Bu yüzden kendimi parçalarım yine de başarılı olurum. Dediğim günde olmayan iş için çok sinirlenirim hemen ceza keserim zarar etmiş etmemiş düşünmem.
Herkes diyor her zaman başarılı olamazsın hedefini her zaman yapamazsın ama şu ana kadar da söz verip yapamadığım tek iş oldu onda da bacağımda bir yeri kırdım ben bu işi yapacağım diye bacağımı alçıya aldırmadım. Geçici medikal ürünler aldım tutturdum falan da yine de 3 günle yetiştiremedim en son hadi sen git izne çık 1 ay gelme dediler öyle bıraktım.
Piskopat mısın birader bu ne hırs. Kendine hiç sakin kafayla başarılı olmak neden benim için bu kadar önemli diye sordun mu? Cevabı bulabilirsen dinlemek isterdim şahsen.
Sordum ama cevabı yok. Belki kendi başıma hayatımı devam ettirmekten olabilir. Ben ne alıyorsam kendim almak isterim. Bugün Mercedes istiyorum mesela babama desem alır ama demeye gerek yok kendim almam lazım.
Öyleyim başarılı olmam lazım. Çalışma için Saat farketmez bir dönem 3 ay boyunca günde 4 saat uykuyla her gün çalıştım asla çalışmaktan gocunmam. Kendimi ispat etmeye de ihtiyacım yok zaten alanımda kendimi kanıtlamış biriyim.
anladım gibi biraz. kendini göstermekten ziyade birisine muhtaç olmama kaygısı var gibi. Kendi özgücünle hareket etmek, kimseye bağlı kalmamak, eyvallah etmemek ister gibisin.
Aslında bakış açınla biraz oynayabilirsen babandan bir şey istemenin muhtaçlık veya bağlanma gerektirmediğini, kötü bir şey olmadığını, direkt olarak öngördüğün sonuçları doğurmayacağını kavraman mümkün olabilir.
Örnek veriyorum sadece:
Babadan bir şey talep ettim —> ona borçlandım
babamdan kendim için bir şey istedim —> benden önemli mi, canım sağolsun, kim için çalışıyor vs.
Yani hislerini ve fikirlerini olaya yaklaşımın etkiler biraz da. Reframe yapınca insan önceden rahatsız olduğu şeylerden rahatsızlık duymayabiliyor.
Tabii yine de seni atalete sürükleyeceğinden endişe ediyorsan bırak böyle kalsın perspektifin.
