babamın ölümü çok sarstı beni. Ve sadece babamı düşünüyorum, düşünülecek bir düşüncem olduğunda. Bazen düşünüyorum da, bir erkeğe dağ gibi babasının ansızın ölümü kadar ne koyabilir, hiçbir şey. Çok düşünüyorum çok çok babamı. Çıkardım içimden herkesi.
bazen düşünüyorum da "bok vardı senin için üniversite bıraktım" diyorum kendi kendime. Şimdi mezuniyetime bir sene kalmış olurdu. Ancak iyi oldu, hem seni tanımama, hem yaşananlara hem de benim hayatımı Mersin'de devam ettirmeme.
dirseğini pencerenin soğuk mermerine dayayıp serin balkonda oturmak ve denize uzun uzun bakmak hala bir sürü tembel hayalim olduğunu hatırlatıyor bana. Bunları uykudan kaldırmak için 1 kişiye daha ihtiyacım olduğunu düşünüyorum. en az benim kadar isteyecek bu rönesansı. Şu ortaçağda derebeyi olmaktan sıkıldım.
