13 yıl olmuş aramızdan ayrılalı. zaman nasıl da çabuk geçiyor diye bir kez daha düşünmeme yol açtı bugün derin derin. dönence gibi bir parçayı yapmış büyük üstat. türk müzik tarihinde bir daha bu kadar iyi bir parçanın yapılabileceğine ihtimal dahi vermemekteyim.
umumun üzerinde bu kadar uzlaştığı ikinci bir isim yoktur dedirttiren gerçek sanatçı. bu ülkede herkesin seveceği isim olmak için farklı olmak gerekiyordu oda farklıydı ama bunlar hiç kimseyi rahatsız etmedi. herşeyi bu kadar hızlı tükettiğimiz bir dönemde ismini ve şarkılarını milletin zihninde canlı tutmak kaç kişiye nasip olurki?
büyük bir insan, büyük bir sanatçıydı. hala daha kalbimizde ki şarkılarını onu görmeyen çocuklar bile ezbere biliyor. kendisini saygı ve rahmetle anıyorum...
türkiye'nin yetiştirmiş olduğu en değerli sanatçılardan biridir.yediden yetmiş yediye her kesime hitap etmeyi başarmış bir halk ozanıdır. ölümünün 13. yılında seni rahmetle ve özlemle anıyoruz barış abi. mekanın cennet olsun.
babamın dağlar dağlar isimli plağını çevirip çevirip dinlerdim. barış abinin ölüm haberini ilk duyduğumda 13 sene önce karlı bir gündü. nereden bilirdim o'nun gidişine günlerce hüzünlenip gözyaşı dökeceğimi. haberlerde konusu her açıldığında gözyaşlarıma hakim olamadım. barış abiden 8 sene sonra babam da gitti. iyice yalnız kaldım o da gidince. ölümünün ardından evi taşıdım, eşyaları ihtiyacı olanlara verdim. çok sonraları farkedebildim babamdan hatıra radyolu plak çaları ve dağlar dağlar plağını o evde unuttuğumu. artık o hatıra parçalarda gitmişti elimden.
hep içim sızlar aklıma geldikçe. kimbilir kim aldı onları.
ve yine barış abinin ölüm yıldönümü geldi ve beni tekrardan hüzün bastı. üstelik plak çalarım ve dağlar dağlar plağım da yok yanımda. mekanın cennet olsun barış abi, mekanın cennet olsun baba.
fransız spikere çok kötü ayar veren gerçek sanatçıdır.
--spoiler--
barış manço fransada bir televizyon kanalının canlı yayınına konuktur. küstah bir spiker vardır ve barış manço ile dalga geçmektedir. sürekli olarak ;işte türk, yani barbar, vahşi vs demektedir
barış manço daha fazla dayanamaz ve spikere yanınızda kâğıt para var mı? diye sorar. bu soruya spiker şaşırır ve evet var ama nolacak der. barış manço ısrar edince spiker cebindeki kâğıt paraları çıkartır. barış manço spikere sorar: bu paranızda fotoğrafı olan kişi kim?
spiker: general barış manço diğer paralardaki fotoğrafları olan kişileri de sorar, spikerin verdiği cevaplar hep aynıdır: general, amiral, komutan spikerin bu falanca general, falanca amiral, falanca komutan cevabından sonra, bu sefer de barış manço cebinden türk paralarını çıkarır.
spikere der ki:
bu parada fotoğrafı olan kişi mehmet akif ersoydur. şairdir
bu fotoğraftaki kişi mevlanadır. düşünürdür
bu paradaki fotoğrafı olan kişi fatih sultan mehmetdir. adaletin sembolüdür
bu paradaki kişi ise atatürktür. yurtta barış, dünyada barış diyen kişidir
bizim paralarımız bunlar biz türkler ince ruhlu, kibar, medeni insanlar olduğumuz için paralarımızın arkasına şairlerimizin, düşünürlerimizin, bilim adamalarımızın fotoğraflarını bastık
siz fransızlar kendiniz barbar, vahşi olduğunuz için paralarınızın arkasına hep savaş adamlarının fotoğraflarını basmışsınız! der
barış mançonun bu müthiş cevabından sonra televizyon yöneticileri canlı yayını keserler ve spikeri oradan kovarlar, başka bir spiker yerine gelir ve canlı yayın yeniden başlar, yeni spiker barış mançodan ve türklerden özür diler, programa böylece devam edilir.
--spoiler--
zaman alışmayı öğretir ama unutmayı asla...
100 sene de gece bu ülkede unutulmayaksın.
ne şanslıyım ki seni Ataköy'de konserde canlı dinleme fırsatı buldum
ölümünün 13. yılında rahmetle ve saygıyla anıyoruz barış abiyi;
bunu yazmak için yanlış bir gün seçmiş olabilirim..... ama o gün bugündür...
ölüm allah'ın emri demişti neredeyse kırk sene önce. göç vaktinden beri on üç sene geçti. her kim anarsa adını, acı tatsın istemedi. ama elde mi? 1 şubat 1999'da haberini alınca yaşadığım üzüntüyü hala yaşıyorum. erken gittin be barış abi. senin gibi adamlar az geliyor bu topraklara, geldiklerinde de çok yaşamıyorlar ki...
şu an türkiye'de gençliklerinin orta demlerini yaşayan ve olgunlaşma çağlarının başlarında olan neslin hayatına damga vurmuş adam, sanatçı.
çocukluğumuzu seninle geçirdik biz, ergenliğimizde şarkılarla tanıştığımız ve şarkı sözleri ezberlemeye kastığımız zamanlarda sen vardın en tepelerde, büyük genç adamlar genç kızlar olduk, halen dinliyoruz seni. büyük sanatçı olmak budur işte. ne güzeldir ki sana "abi" gibi samimi bir sıfatı yakıştırmışız, barış abi diyoruz kendimize yakın hissederek. nasıl hissetmeyiz ki, özüne ve geçmişine hakaret olurdu bu.
çocukken pazar günleri kahvaltıdan sonra adam olacak çocuk açılırdı televizyon ekranında. tabir ettiğin şekilde adam olma gayesine o yaşta başlamıştık biz sayende. çocuktuk, fazla toyduk, en azından adam olmak nedir bunu öğrenmiştik, sayende abi.
fazla çok yönlüydün sen barış abi. bir insan domates biber patlıcan diye şarkı yapıp bunu hafızalara nasıl kazıyabilir? düşününce çok saçma geliyor. ama sen kazıdın işte. "keşke hislerimi sana açıkça anlatabilseydim, sana deli gibi aşık olduğumu söyleyebilseydim, göz göze geldiğimiz o anda, sanki dilim tutuldu bir anda konuşamadım karşında" dizeleri sayende halen aklımızda barış abi. bu dizeleri yeri geldi mırıldandık, yeri geldi haykırdık platonik aşklarımıza isyan ederek.
terk edenlerimize, terk ettiklerimize arkalarından gülpembeleri az mı söyledik biz abi? az mı "dudağımda son bir türkü, hala hep seni söyler, seni çağırır gülpembe" dedik. gülpembe kelimesini kazıdık hafızamıza bu şekilde, adını anacak cesareti bulamadığımız anlarda malum şahısların adı gülpembe oldu barış abi. ne de güzel bir isim olmuştu bu böyle. alkol masalarımıza meze ediyoruz şimdi seni bazen, umarım ayıp etmiyoruzdur barış abi.
sevgiliyle birbirlerimizi allama pullama muhabbetinde düetlerde sen oldun hep abi. sevgili "alla beni pulla beni, al koynuna yar.." diye başlardı şarkıya; biz "senin için dağları deler, yol açarım" derdik, "saçlarına yıldızlardan taç yapayım yar, bir nefeste güneşleri söndüreyim yar.." derdik. sayende abi, sayendedir belki de edebiyata olan bu yatkınlığımız. sevgili "dağlar taşlar uçan kuşlar senin olsun yar" derdi, "gönlüm senden bir şey ister nasıl desem yar, alla beni pulla beni al koynuna yar" derdi, "yıldızlar yerinde güzel bırak dursun yar, saçlarımı ellerinle okşa yeter yar" derdi. normalde belki gövde gösterici erkek ile çıtkırıldım bayan muhabbeti gibi olan sözleri melodilerinle sen en tapılası seviyeye getirdin. yoksa biz nasıl iki ağız bir olup şarkının sonunda "alla beni pulla beni al koynuna yar, gözüm senden baskasını görmez oldu yar, gönlüm senden birşey ister nasıl desem yar" diyebilirdik ki?
cumartesi günü okan bayülgen yalnızlar diskosu diye program yaptı, türlü türlü 80'lerden 90'lardan şarkılar gösterildi ekranda, seyirciler yalnızca kol düğmeleri'ni alkışladı abi. şu an kıymetin çok iyi biliniyor, çok özleniyorsun.
ölümünün 13. yılında barış manço. 'ben hep sizin şarkınızı söyledim.' diyen barış abi, unutulmadın unutulmayacaksın.
' bir kişinin adı en son ne zaman telaffuz edilirse o gün ölmüş oluyor insan.
yani fizik olarak bu dünyayı terk etmek çok da önemli bir şey değil.
nasıl olsa günün birinde hepimiz terk edeceğimiz için ve milyarlar terk ettiği için..
ama adınız anılmadığı gün gerçek anlamda bu dünyayı terk etmiş oluyorsunuz. '
büyük adam, büyük müzisyen. dün akşam şans eseri öğrendim bir şarkısını daha, gözlerim doldu dinlerken. yaşlandığımı hissettim. eskiye özlem duyar olma sınırını geçenlerdenim artık bende, onu farkettim. neyse barış abi; "huzur içinde uyu"
diyerek seni analım güzel şarkınla veda edelim.
1998 yılında bu adamın bi kasetini almıştık en güzel şarkılarını topladığı bildğğiniz kasetti bantlı falan evde arabada dinlediğimizden gül pembe olsun dağlar dağlar olsun şarkılarının çoğunun sözlerini ezberlemiştim. sonra bir sabah annemle kahvaltı yaparken barış mançonun kalp kriznden öldüğü öğrendim o dönem okuma yazma bilmediğimden haberlerdeki yazıları okuyamadım tabi ama annem söyleyince cidden üzülmüştüm bizim o yaştayken bile duygusal şarkıları insanın kulağında çalıyor insanın böyle hüzünlü bir haber alınca onu hatılarım bir sene sonra da kemal sunal ölmüştü tabi onu da sünnet olmuş ve hala yatakta yatarken öğrenmiştim bu sefer okumayı biliyodum bu sefer haberi anneme ben verdim tabi inanamadı kadın mutfakktaydı filmde rol icabı öldüğünü falan sanmış gerçekten öldüğünü öğrenince yine bir hüzün. bu iki isim de sembol yüzlerdendi allah rahmet eylesin diyoruz bu ülkeye kattıkları şeyler için de teşekkür ediyoruz.
sen özlemi ve isyanı anlattın bize tek cümlede "ya dön bana artık duyuyor musun beni? ya çık git dünyamdan anlıyorsun değil mi?"
Sen adam olmayı anlatırdın bize "bu kafayla bir baltaya sap olamazsın ama gün gelir sapın ucuna olursun kazma" diyerek
önyargılarımızı yüzümüze çarpardın "ahmet bey in ceketinde" nasılda kul ahmet, ahmet bey olmuştu ama *
Halimize şükretmeyi, aç gözlü olmamamızı öğretirdin halil ibrahim sofrasında, "kimi tatlı peşinde, kimininse tuzu yok"
sen bize hep birşeyler öğretmek istedin ve gün geldi gittin ama üzülme biz hala seni dinliyoruz ve birşeyler kapmaya çalışıyoruz mekanın cennet olsun Barış abi.
- sanatçı olduğumu iddia etmiyorum. ben öldükten sonra torunlarım ansiklopedilerde barış manço'yu "sanatçı" diye okurlarsa, galiba sanatçı olduğum da tescil edilmiş olacak. geleceğe ne bıraktığınız önemli. yoksa insan yaşarken kendi kendine "ben sanatçıyım" dememeli. -
insanlar, hangi yaşta olursa olsun ''eskiden gerçek anlamda sanatçılarımız vardı.'' gibisinden şeyler söylediğinde eleştirilir, bu eleştiriyi yapanlar genelde dinledikleri kişiler gibidirler; saygısız, duygusuz, habersiz. şimdi müzikle uğraşan insanlar pek bi meraklıdır ''sanatçıyım!'' diye gezmeye, fırsat bulduğu her an havasını atmaya. şimdi, beğenmedikleri yerlerde sahne almayan müzisyenlere sahibiz. eleştiri kaldıramayan, başka insanları hor gören. yazık, demek ki hiç örnek alamamışlar bu büyük insanı. sadece ayıp olmasın diye ağızlarında dolandırdıkları barış'ı azıcık tanısalardı, böyle olmazlardı zaten.
neyse ki bu değeri bilen, bu mirası korumayı başarabilen insanlarda var nadirde olsa. huzur içinde yat ''gerçek'' müzisyen.
büyük ihtimal kendisinden sonra başka bir sanatçıya bu denli bir anma geceleri yapılamayacak ve kimseyi o nun kadar özlemeyeceğiz. misal şu an popun kraliçesi konumunda olan sezen aksu. kadının afyon a gelip bir konser verdiğini hatırlamıyorum. kendini halktan öyle soyutlamış ki ancak kendisi metropollerde anılır.aynı şey ajda pekkan içinde geçerli. başka örnekten gidersek orhan gencebay veya ferdi tayfur. bu sanatçılar barış manço gibi her zaman hatırlanacak. ancak barış manço gibi özlenip sosyal medyada fazla yer almayacaklar. uzun süreli anma geceleri olmaz. belli bir yıldan sonra fazla ilgi görmez. zaten demet akalın, hande yener vs katmıyorum bu işin içine bile.
