bahtiyar vahapzade

ilk şiirini ilkokul sıralarında yazan azerbaycan ın ulusal şairi. tam bir türkiye aşığıdır.

an itibarıyla trt2 de kendisi için yapılmış bir program yayınlanmaktadır.

''Geçmişine taş atanın geleceğine gülle atarlar.'' sözünün sahibi yazar.

1925 doğumlu azeri profesör. şiir ve tiyatro yazmış. aruz ve hece ölçüsü kullanmış.

harika şiirleri olan azeri şair. *

tenha mezar şiiriyle yüreğimizin bam teline dokunmuş şairdir.

90'lı yıllarda ankara'da toplanan bir '' türk dünyası yazarlar kurultayı'' nda ''biz yetmiş sene esaret altında yaşadık. resmi dilimiz rusça idi. ağır baskılara rağmen ana dilimiz türkçe'yi muhafaza edip bu günlere getirdik. siz bağımsız bir türkiye cumhuriyeti olarak ne gibi bir güçlüğe uğradınız, kimden baskı gördünüzde dilinizi bu hale soktunuz?'' diye sormuş azeri edebiyatçı.

allah şiirinde

(bkz: sözlerde değil sözlerdeki hikmettedir allah)

diyen, şair.

gün itibariyle vefat etmiş azeri edebiyatçı. allah mekanını cennet eylesin.

neredeyse asırlık bir çınar, dilinin ustası emektar halk şairi. allah'ın rahmeti üzerine olsun.

elveda

diyorum;
sefası bitti ömrümün,
şimdi dağa çıkarım, düze elveda.
düze duman çöker, düze kar yağar,
bahara elveda, yaza elveda...

bahtiyar;
derinde sızlayıp yaran,
kalbini dağlayıp üzer her zaman.
göze hüzün çöker, göze yaş dolar,
sevince elveda, düşe elveda...

şimdi özkökünden süzülen benim,
özge budaklara dizilen benim,
şimdi ne sen sensin, ne de ben benim,
biz ki biz değiliz bize elveda.

azeri şair, yazar ve siyasetçi. azeri özgürlük mücadelesinde üstün hizmetleri vardır ve azeri istiklal madalyası sahibidir. aynı zamanda azerbaycan'nın özgürlük simgelerinden biridir. 13 şubat 2009 da bakü'de vefat etmiştir.

bütün türk aleminin başı sağ olsun.

azerbaycan'ın tam bağımsızlığı davamızda bir nefer kaybettik bugün, bin nefere bedel.

mekanın cennet olsun üstad...

aslen azeri bir bala olan Türk dünyasının usta şairi Bahtiyar Vahapzade,vefatından üç gün önce hasta yatağında verdiği röportajında;

"Türkiye'ye ilk defa 1961 yılında gemiyle gitmiştim. Para bozdurmak için girdiğim bankaya kimliğimi göstermem lazımdı. Sovyet pasaportunu uzattım. Paraları değiştirdi ve bir makbuz verdi. ilk kez Türkçe ve üzerinde de 'Bahtiyar Vahapzade' yazan bir makbuz görmüştüm. Onu hayatım boyunca muhafaza ettim. Şu andaki tek arzum, ölmeden önce son bir kez daha Türkiye'yi görmek."

diyen türkiye ve türkçe sevdalısı bir insandı.

Dinimiz bir,dilimiz bir

Ayımız bir ilimiz bir

Eşgimiz bir yolumuz bir

Azerbaycan,Türkiye.
.

Bir millettik iki dövlet

Eyni arzu eyni niyyet

Her ikisi cumhuriyet

Azerbaycan,Türkiye.
.

Birdir bizim her halımız

Sevincimiz malalımız

Bayraklarda hilalımız

Azerbaycan,Türkiye.
.

Ana yurdda yuva kurdum

Ata yurda gönül verdim

Ana yurdum ata yurdum

Azerbaycan,Türkiye.
.

mekanın cennet olsun büyük üstad...

Neylemeli

Kuş okudu, ferahlandık
Taş okusa neylemeli?
Örümcekse ag dokudu
Cali dokusa neylemeli?

Dedim, dünya bir temaşa
Her arzumuz geldi başa
Dediklerin baştan başa
Boş ruyaysa neylemeli?

Sesimiz yok, gürültümüz var
Okumuz yok, yayımız var
Deme gelmiş çayımız var
Şeker yoksa neylemeli?

Yalanlardan cana doyduk
Ona uyduk, buna uyduk
Et kokuştu, tuza koyduk
Tuz kokarsa neylemeli?

kelimelerin ibadetini göstermiştir.

bence son derece provokatif ve propogandist bir şiir anlayışı var.
bu da kimi şairlerin tercihi olabilir zaman zaman ama kendisi derdini sanki halka direkt iletmek için olabildiğince düz, dolayımsız ve mesaj kaygılı şeyler yazmış.

kendisini bu şiirlerde bulanlar da olacaktır elbette, bu yazılanları şiirden saymayanlar da..
normaldir.

Yaradanım, sahibim,
O kemandır, ben okum.
Atar beni yüz yere.
Sahibim var, ben yokum.

Bu yoklukta ben neyim?
Kuruca bir gölgeyim.
Gölge gezer, dolaşır,
Yer üstünde izi yok.

Dünyada her gölgenin
Sahibi var, özü yok.

Bu şiiriyle beni benden almış büyük şairdir. Mekanı cennet olsun...

1845 yılında Gülüstan mukavelesi ile beraber Azerbaycanın ikiye bölünmesi üzerine "Gülüstan Poeması" eserini yazmış, bundan dolayı ev hapsine mahkum edilmiş, son dönemlerinde ülkesindeki Fetullah Gülen hareketlerini desteklemiş şair ve yazardır...

azerbaycan ulusal şairidir. 1925-ci yılda Şekide doğmuştur. 40-ı aşkın şiir kitabı, 11 ilmi eser yazmıştır. 2009-cu yılda vefat etmiştir.

"Bayrak", "Ana dili" vb. şiirler, "Gülüstan poeması"nı yazmıştır.

“Doğudan Batıya ferman gönderen
Atalar ne kadar cephe yardılar
Batının önünde Fatihlerimiz
Bu gün yeni nesli utandırdılar.”

Kendini küçülten ey Türk, bir düşün
incele tarihi bir de derinden.
Niçin utanmıyor batılı bu gün
Atasının haçlı seferlerinden?

Türk oğlu tarih boyu,
Hayırdan şerden geçip,
Zaman Türk’ü koruyup
Türk asırlardan geçip.

Türk deyip ta gadimden
Tarihe öz sözünü
Savaş meydanlarında
Yetiştirdi özünü

Tarihle bir yaştadır
Bizim tarih yaşımız
Neden seni korkutur,
“Tanrı Türk’ü Korusun”
Duamız, alkışımız.

Ben anlamıyorum,
Türk oğlu isen özün
Türk’ün korunmasından
Niye korkuya düştün?

Tanrı Türk’ü Korusun,
Atılan taş mı sana?
Bizim bu alkışımız
Yoksa kargış mı sana?

Şiirlerini azerbaycan türkçesinde daha güzel bulurum.

Yolun kenarında tenha bir mezar
Üstünde ne adı, ne soyadı var.
Yolcu, arabayı durdur bu yerde
Bir sor, kimdir yatan tenha kabirde?

O bir Türk askeri, kahraman, metin!
O öz kardeşine yardıma geldi.
Kurşuna dizilen milletimizin,
Haklı savaşına yardıma geldi.

Uzaktan ses verip senin sesine
Geldi, o dönmedi öz ülkesine.
Düşman saflarını o, soldan sağa,
Biçti, dostlarıyla cepheyi yardı.
Toprağın yolunda düştü toprağa,
Senin toprağını sana kaytardı.

Kendi koruduğu, hem can verdiği
Yolun kenarında defn edildi o.
Uğrunda canını kurban verdiği
Toprağı kendine vatan bildi o.

Yolcu, arabanı bu yerde eğle.
O mezar önünde sen ta’zim eyle.
Secde kıl, dua et onun ruhuna,
Ayak bastığın yer borçludur ona

Şiirlerini bir daha okumayacağım adam.

Azerbaycan halkı hakkında harika bir tespiti vardır:

"Dirisiyle rusça, ölüsüyle arapça konuşan halkım benim..."

Türkiye üstadın her zaman hayallerini süslemiş hasretiyle yakmıştır . soyvet birliği döneminde türkiye geçmek yasaktır bu durum onun anavatan diye nitelendirdiği Türkiye aşkını daha alevlendirmiş Türkiye özlemini dahada bastırılmaz bir hale getirmiştir. Fırsatını bulup Türkiye'ye gelmek isteyen üstad 1961 yılında fırsatını bulur ve bu durumu dolu dolu yazar şahsımı da dolu dolu ağlatmıştır.

''Dedemin, babamın ve amcalarımın ağzından Türkiye hiç düşmezdi. Ben şimdi
soyumdan gelen arzuların hayallerin ülkesi olan Türkiye’ye gidiyorum. Sabah erkenden
kalkıp tıraş oldum. Otuz beş yıldır hasretini çektiğim, ismini zaman zaman andığımda
bütün bedenimi titreten, koluma kuvvet, ayağıma takat, gözlerime ışık veren bir şehre,
istanbul’a, gidiyorum. Ümitgahım, önünde boyun eğdiğim, zorla elimden alınan adımın
sahibi, namusumun, izzet ve şerefimin koruyucusu, gören gözüm, vuran kolum, düşünen
beynim, yardımcım, dayanağım, bayrağım, kaybettiğim tarihim, geçmişim, ana dilim,
şerefim hepsi sendedir.

Kamaranın penceresinden bakıyorum uzakta fener yanıp sönüyor. Allah'ım! ilk
defa Türk ışığı görüyorum. O ışıkta benim arzularım yanıyor. Ey fener, sen sana tarih
boyu düşman olan bir milletin gemisine yol gösteriyorsun. O geminin içinde sana can
vermeye hazır birisi var.
Ben sana kurban olayım. Ey benim cumhuriyetim! Ey benim benden uzak vatanım! Benim için yanan ve bana elini
uzatamayan vatanım! izin belgesinin üzerindeki mührü döne döne öpüyorum. Otuz beş
yıldır vesikalarımın üzerinde Rus dilinde yazılı ifadeler vardı, ilk defa şimdi kendi
dilimde yazılı bir ibare var kimliğimde. Ömründe sadece on saat benim kim olduğumu
gösteren vesika ise ilk defa kendi dilimdeydi. Ben ancak şimdi ben oldum.

Nihayet istanbul’a ayağımı basıyorum. Bu mukaddes toprağı eğilip öpmek
istiyorum. Ama yol boyunca beni takip eden ajanlardan korkuyorum. Yan, ama öyle
yan ki, alevin gözükmesin. istanbul’da topu topu on saat kaldık. Şehri gezdik.
insanlarla konuşmak istiyorum. Hal hatırlarını sorup; onların kalbine yol bulup girmek
istiyorum. Ancak onların bana meyli yok.''

Üstad hayallerini süsleyen istanbul'un bakımsız hali görünce hayal kırıklığına uğrar o gece geç saatte yatağından kalkıp
''Ey Allah'ım! Sen
Türkiye’nin geçmişteki kudretini ve azametini geri ver.'' diye dua eder. Vatanına,
Vahabzade’nin ifadesiyle, ''yürek ağrısıyla'' dönen üstad bu seyahatten sonra ''istanbul'' adlı
şiirini yazar.

şiirlerini her azerbaycan türk'ü kalbinde hissetmelidir.
adını bilmeyen, okuyup da etkilenmeyen azerbaycanlının kanına tüküreyim.
gidip hepimiz ermeniyiz hebele hübele desin.