Babamla olan geçmişimi temize çekme fırsatım ama sanırım başaramadığım.
Sahi babam kaç doğum günümü kaçırdı? Kaç bayram benimle değildi? Ben babamla hayalini kurduğum kaç şeyi oğullarımla yapabildim? Ben babamın yüzde kaçıyım?
1 aydır deneyimlediğim bir durum. Bir kız çocuğu babasıyım. Buradan baba olmak isteyenlere ya da baba olup da benimle aynı duyguyu taşıyanlara binaen yazmak istediğim bir şeyler var.
Öncelikle filmleri, dizileri ve kitapları unutun. Pilli bebek grubun gel kızım sarıl bana şarkısını dinleyin, çünkü durum bir kez daha alayım kokusunu cümlesindeki gibi, bu bir kez daha koklayayım, bir kez daha öpeyim isteği bu 1 aylık süreçte asla son bulmadı ve bulmayacak gibi.
Ancak zor bir süreç. Biyolojik olarak size ait bir canlı ama anne çocuk arasındaki biyolojiyi siz kuramadığınız için, hormonal olarak, garip bir sevgi çeşidi oluşuyor aranızda. Hem karınıza karşı ayrı bir sevgi saygı hem çocuğunuza karşı bir aşk. Evet aşk tam olarak bu, insanlar bence sadece evlatlarına aşık olur.
Ancak her duygu ve her insan biriciktir. Yeni bir inşa sürecidir baba ve çocuk arasındaki süreç, anlatılan, yazılan her şey hikayedir -yalan değil ama sizin dünyanız daha farklı- tek gerçek sizin evladınızla yaşadığınız o andır.
Ve ölümü hissetmeye başlarsınız. Arabayı daha yavaş sürer, daha temkinli icraatlerde bulunur ve 5 yıl gibi 10 yıl gibi gelecek planları yaparken bulursunuz kendinizi ama ölüm hep akıldadır ve bugün ekeceğiniz tohumları yavrunuz toplar diye dikkatli ekersiniz. Aslında insanoğlunun ölümsüzlük arzusunun bir tezahürüdür çocuk sahibi olmak.
Önce bir kadınla iletişim kurmanızı gerektirmektedir. Sağolsun beni itinayla görmezden gelip siktir ettikleri için böyle bir tecrübe yaşayabileceğimi düşünmüyorum. Zaten ben kimim ki ? Ne istediğimin, hissettiğimin ne önemi var ? Siktir edin beni itinayla.
