Yani, bir kızı seversin belki yeni tanımışsındır, belki daha önceden tanıdığın biridir, belki çokta güzel birisi değildir, ama artık sevmişsin onu, her fırsatta ona yakın sokulmaya çalışırsın ama tanımaya başladıkça kızın salak olduğunu öğrenirsin ama bir kere sevmişsin, onu defalarca tanımaya çalışırsın, kız belki seninle birlikte olmayı kabul edicek ama bu karakterde birisiyle olmak istemezsin, baktın olmuyo en son onu kalbine gömersin, gene seversin ama, uzaktan bakıp dersin ki; hala salak bu amına kodumun evladı dersin.
Beyaz atlı prens sanıp evlendikten sonra içinden Tibet öküzü çıkması. Masadan bir bardagı kaldıramayacak kadar kendini salması. Kirli çoraplarını mutfaktaki masanın üzerine çıkarması. Bu liste uzar da uzar VS...
o kadar çok ki hangisini saysam;
ben büyüdükçe, soğuma sebeplerim de sürekli değişti.
son aşık olduğum kadından, yani hayatımdaki son kadından sanırım sürekli evlilik muhabbeti yaptığımız için soğudum...
son platonik aşkımdan ise, ona hiç yakışmayan şekilde bazı davranışları olduğu için soğudum...
Kiskanacagim bi harekette bulunmasi.
Bana hakaret etsin ne bileyim saygisizlik yapsin onumde sicsin sacmalasin yine sogumam asik oldugum kisiden. Fakat herhangi bi kadinla en ufak bi olayini goreyim isik hiziyla soguyorum ayrilik sebebim oluyor o adami artik istemiyorum arzulamiyorum. Neden baska kizlarla konusuyonuz sevgiliniz varken he?!
Entrylerin çoğuna göre özetlersek aslında insanlar aşık oldukları insanda kendilerini göremedikçe soğuyor ve uzaklaşıyor.
Yani insanlar kendilerine aşık.
Herkes narsist olmus be.
anında soğurum, nefret ederim.
kalkar bir de "bebeğim" falan diye hitap eder ya elin adamına, kendime hakim olamasam çekip ikisini de vururum, o derece...
