"hareket saati geçmiş otobüs kaptanlarının dikkatine! peronları acilen boşaltınız. aksi takdirde cezai işlem uygulanacaktır." cümlesini o kadar çok duydum ki ezberledim artık.
en üste çıkarken merdivenlerden istanbul mu abla kayseri mi abla diye ustunuze gelen insanlar vardır. bir gün birine dolu dolu küfür edesim var. hadi hayirlisi.
Yine biletsiz olduğumu yüzümden anlayan çığırtkanlarla dolu olan otogar.
olm bunlar biletsiz yolcuyu nasıl anlıyorlar ya. yani öyle mal mal firmaların olduğu tarafa baksam eyvallah ama tam tersi kitapçıların ve büfelerin olduğu tarafa bakıp, göz ucuyla (ucuz olduğu için) istanbul seyehat i bulmaya çalışıyorum herif hemen karşıma dikilip -istanbul mu abi?- diyor. Oha lan Oha istikameti bile bildi. olm tubitak araştırsın bunları amk. 10 kişiden 1 ya da 2 kişiyi biletli yakalıyorlardır geri kalan tam isabet. -abi ben istanb..- diyemeden gel abi hemen istanbul deyerek katakulliye getiriyorlar.
ama ben çözdüm abi. direkt peronlara gidip otobüs kalkacağı sıra son dakika pazarlığı yapıyorum. 55 lira yazdıkları bileti 34 lira 75 kuruş a bağladım. sikerler bundan sonra katakulli sırası bende.
sevgiliden ayrı geçen uzun bir zaman diliminden sonra ona tekrar kavuşulacağı yer olmasından dolayı sevilen bir mekan.
otobüsten inince peron numaralarının altında heyecan içinde sevgilinin gelip kendisini almasını beklemek, beklerken cama doğru bakıp saç baş düzeltmek, sonra sevgili gelince tıpkı filmlerdeki gibi koşup sarılmak ,bir süre hiç bırakmamak, bırakamamak.sonra el el içeri girip yürüyen merdivenlerle yukarı çıkmak sonra yürüyen yoldan yine el ele yürümek...ankara'da sevgiliyle geçirilecek saatlerden bir kısmını şimdiden tüketmeye başlamış olmanın hüznünü de Bosna Hersek caddesine çıkarken taa kalbinin en derinlerinde bir yerde hissetmek.
sonra saatler su gibi akıp gidince, tekrar oraya geri dönmek, sevinerek çıktığın merdivenleri gözlerinde saklamaya çalıştığın yaşlarla geri inmek...hatta bazen sevgiliyle yapılan inanılmaz güzel bir kahvaltıya ve sonrasında sohbete dalıp ,kalkış saatinin geldiğini farketmemek, el ele aslında hiç te yakalamak istemediğiniz otobüse koşmak...
ama en hüzünlü an kalkmak bilmeyen otobüsün içindekiyle uğurlayanın vedalaşmasıdır.diyecek bişey yoktur...yine dönülüyordur.motor çalışana kadar el sallanır, sevgilinin gözlerinin ta içine bakılıp söylemek istenip te söylenememiş şeyler söylenmeye çalışlır.otobüs manevra yapmaya başlar, dişler sıkılır 'bekle, şimdi ağlama' diye telkinler yapılır kendi kendine.sonunda otobüs terminalden çıkar ve gözyaşları sessiz sessiz akar kalbinin en derin yerine, sevgiliyi sakladığın yere.
asti; yalanlarıma, aşkıma, gözyaşlarıma şahit olmuş komik bir yer...ama ben şimdi orda olmak için bile neler vermezdim ki...
uzun yıllardır esenler otogarı ile haşır neşir olan bünyelere gayet normal gelmekte olan otogardır. genelde angaraya araç ile gidip geldiğim için çok kullanmadım belki 3 defa oradan bindim ama ne bileyim bizim esenlere göre sıradan geldi. bizim burası tam teksas lan. esenler-bağcılar tandansı mikemmel yakalanmış. tam bir keşmekeş. aşti gene daha nizami gibi o standlara çağıran adamlar daha üstleri başları düzgün gibi. bizim burada metrodan çıkınca falan bir anda koluna giriyorlar "abi ortam lazım mığğ" diye yolunu çeviren sarı bıyıklı ağzında külü kalmış sigara olan aksaray müdavimleri gibi. tırsıyorsun *
bazılarının daimi ikametgahıdır. canınız sıkılınca gidin. bikaç saat oturun. moraliniz düzelir. özellikle gece ikiden sonra dünyanın en hüzünlü yerlerinden biri oluyor. giden milyonlarca insanın hüznü, kalan milyonlarca insanın yalnızlığı sinmiş her metre karesine.
esenler otogarında ne kadar " bir lira var mı abi " diyen varsa, asti sınırları içerisinde " abi telefon var mi, bi yeri aramam lazım" diyen çakallar var.
adamın tipine bakıyorsun usain bolt un yandan yemisi gibi. telefonu versen 400 metre bayrak yarısında kosar gibi kosacak. ilginç bir yer.
