Ayrıldıktan sonra hayatın aslında bir insana bağlı olmadığını anlarsanız sizin bir aileniz vardır evet birazda onlardaki gerçek sevgiyi görünce bir daha aşk , sevgili istemezsiniz.
Bir süre rahatlama sanki(tam emin olamıyorum)
Sonra bol bol alkol ve arkadaslarla dertlesme
Sonra yine bol bol alkol ve sürekli başkalarının dertlerini dinleme isteği
Sonra ruhsuzluk hali
Sonrasını daha tecrübe etmedim ettikçe guncellerim.
Hiçbir şeydir en başta. insan algılayamaz durumu. Zaten mesaj atar, arar, gelir...
3, 4, 5... 1 hafta olur hala ses seda yoktur. o zaman dank eder hem kafaya hem kalbe... içiniz daralır, istahınız kesilir, nefesler yetmiyor gibi gelir. Kendinizi eve kapatırsınız, yatar ağlarsınız sürekli falan.
1 aya duruma alışır, eski hayatıniza dönmeye başlarsınız. Alışıyor insan.
Bazen atlattım diyorum gülüyorum. Sonra duraksıyorum bi an: gülmeye hakkım yokmuş gibi geliyor. Bi daha aynı duyguları yaşayamam gibi, ikimizde hep üzgün kalırız gibi.. Ama her gün azalıyor bu his, aniden yok olmasa da. Ki aşkı hissedemiyorum artık, sadece olanlara saygım, anılara özlemim var.
bazıları için klasik. sadece bana mı oluyor bilmem ama her ayrılık sonrası aşkın nur yengi'nin ayrılmam şarkısını günde 50 kere dinlerdim, hala dinliyorum. içimden geldi bir daha dinleyim, sözlerini de paylaşayım:
Sona ermekte gün yine seninle
Akşamlar böyledir hep sessiz
Eşyalar başka yerde, ben bir yerde
Gölgen dolaşır gibi, sanki peşimde
ışıkları yakın nedir bu giz
Yokluğun da, sen de varsa, sen bu evde
Bir şey yok diye kendini kandırırsın ama beraber oturduğunuz yerlerden geçtikçe, o anılarla karşılaştıkça cidden kendini kandırmış olduğunu fark edersin.
mesela ben, yakın zamanda annemden babamdan ayrıldım. ilk ayrılığımız değildi ama ziyadesiyle hüzünlüydü bu kez. sonrasında ve hala hissettiğim şeyse çılgın bir özlem.
ev arkadaşımdan da ayrıldım benzer dönemde. ilk hissettiğim korkuydu mesela bu ayrılıktan sonra, arkadaşlığımızla ilgiliydi korkularım. şimdiyse, korku geçti, yerini özlemeye ve hatta bazen eksik olmaya bıraktı.
ha bir de ölümlü ayrılık var. 3 sene önce yaşadım bak bunu da. bu ayrılığın hemen sonrasında sonsuz bir depresyon, biraz geçince içinde ateş, uzun vadedeyse tatlı bir özlem oluyor. düşününce iç burkan ama ufaktan da yüz gülümseten bir özlem.
ha sahi, siz sevgiliden ayrılmaktan mı bahsediyordunuz? tabii, "bazı" insanlar için en önemlisi bu hayatta değil mi?!
hatırladığım kadarıyla kalkıp gittikten sonraki ilk 10 saniyesi müthiş bir özgüven ve ''koyduk mu'', ''haaayyddiii'' hissi yaratıyor bünyede.
aynı his yıllar boyu sürse insanın başaramayacağı şey yok sanırım.
