26 yaşına kadar benimle özdeşleşmiş tek bir şarkı sözü vardı:
" ben yaşamaya gelmedim dedim, öyle bir bakıyorum hayata "
eskiden 20 li yaşların başında kendimi çok yalnız hissediyordum. hayatın benim karşıma iyi fırsatlar çıkarmaması ve maddi imkansızlıklar bende öğrenilmiş çaresizlik duygusu yaratıyordu. ben de keşke rüyalarda yaşamak mümkün olsa diye düşünüyordum. bu düşüncemi aktardığım şiirim: (#43626654)
sonradan anladım ki beterin beteri varmış.
"her şey bir rüya kadar güzelse, mutlaka uyanırsın."
Küçükken sesimin güzelliğinden mütevellit babaannem beni yanına çağırdı ve şarkı söylememi isterdi Ben de o sıralar ayna dinliyorum tabii fosforlu cevriyem şarkısını söylüyordum babaannemin bana eşlik ettiğini duyunca Allah Allah babaannem de mi ayna dinliyor acaba diyordum.rahmetli ile beraber söylediğimiz için en güzel olmasa da en özel şarkısıdır. Benim için.
Gitme kal diyemedim. Anısı var bi kere. Kopmuş olsak da Hayatımdaki en güzel insanları tanıdığım o 4 yılın sonunda çaldı o şarkı. Ne zaman dinlesem o harika son gelir aklıma. Bitişi bile bir başkaydı. O günlerde olmak vardı şimdi. O fanustan çıkmayıp zorlukları olsa da en başta huzurlu olan yaşantıdan kopmamak vardı. Ama zaman geçiyor ve kimse gitme kal diyemiyor.
