bugün

Elimi yakardım ben kesin. Yalnızca sakarlar beni anlar.
Avda yaralanan komşu mağarada yaşayan arkadaşımın yarasını dağlardım.
Ben çöpleri yakardım. Çevreciyim arkadaş.
ilk araziyi dikenli tellerle çevirip, burası benim arazim diyen adamı.
Tüm savaşların sebebi o pezevenk. Onu cayır cayır yakardım işte.
Bir soru.
ilk insanlardan biri olmuş olurdum öyleyse. iki çakıl taşı birbirine sürtecek kıvılcım çıkacak. ben o heyecanla huga huga buga diye gidip yanımdakilere gösterirken parmağımı yakardım herhalde. sonuçta ne olduğunu bilmediğimiz şeyin canımızı acıtıp acıtmayacağını da bilemezdik.