ahlak anlayışını sadece dinle olabileceğine inanan kişiler tarafından varılan yargıdır. vicdan ve onun yarattığı duyguların sadece bir tanrı olgusundan ibaret sanar bu kişiler. oysaki kimse size çalma, öldürme demese de sizin çalıp çırpmayacağınız, öldürüp biçmeyeceğiniz kişisel kararınıza göre bellidir.
ahlak ve dini aynı şey sananların da guruhudur bu. oysaki din kültürü ve ahlak bilgisi olarak bile ders ikiye bölünmüştür. tamam eyvallah, ahlak o din dersine göre verilse de "ahlak" tamamen bir felsefe alanıdır. felsefenin anlamını da sadece bir ders adı olarak bilmediğinizi de biliyorum.
ahlak değerlerinin sadece müslümanlıktan alındığını sanan bünyelerin sanılgısı. elbet tabi ateist bir insanın da ahlak değerleri tavana vurmuş olabilir. veya kafasını zıplayıp tavana vurmuş ve ateist olmuş olabilir bunlar mümkün olasılıklar.
sokak çocuklarını toplayıp militan yapan dincilerin aksine onlara yiyecek yemek, barınacak yer ve okuma imkanı sağlayan ateistleri gördükçe tamamen karşı çıktığım düşüncedir.
her din ve inanç sahibi insan'ı belli bir kılıfa sokup "sen kötüsün" demek yanlış ise ateist'leride
sen "ahlaksızsın" demek bir o kadar yanlıştır. bu bir cahil sözü olmakla beraber
düşüncesizlik biçimidir.
ahlaksızlık bir genel geçer ahlak tanımına ters düşen davranışların sıklıkla ya da büyüklüğü ölçüsünde bir iki defa yapılması durumunda bir insan için kullanılan sözcüktür. hal böyle iken bizim toplumumuzda ahlaksız olmakla itham edilmek bir ateist için gayet doğaldır. aynı şekilde bir ateistin de bir müslümanı ahlaksızlıkla suçlaması da normaldir. dolayısıyla ahlakı temel bileşenlerine indirgeyip ortak bir zemin yaratmak her toplumun en büyük ihtiyacıdır ki bu özünde ateist ahlaktır. ateist ahlakla kasıt hiçbir doğaüstü gerçekliğe, tanrı vb. dayandırılmayan tamamen biz canlı kanlı insanoğlunun toplumsal ve birebir ilişkilerimizde güven oluşturabileceğimiz esaslardır. insan hakları bu bağlamda ateist ahlaka en yakın belgelerden biridir ve reel bir ahlaksızlıkla suçlanmak için en temel kıstaslardandır. durum doğaüstü temellere dayandırılmadan üretilmiş ve geliştirilmiş esaslara dayandığı zaman ateistin ya da inananın ahlaklı ya da ahlaksız olması bakımından hiçbir eğilim yoktur (bunlar daha ahlaksız olur ya da şunlar ahlaksızlığa daha yatkındır gibi).
şunu da söylemek gerekir ki toplumumuzda ahlaksızlık denen durum daha ziyade namus denilen temelsiz, sınırsız ve acımasız bir sisteme dayandırıldığı için (ki özellikle merhamet eksikliği olan bütün sistemler zaman sonsuza giderken çökmeye giderler) her birey kendisi için tabu olan davranışları bir başkası için de denetlemektedir. kendi bireysel çemberinde durumları uygulamak bunları prensip haline getirmek bir yana tamamen keyfi ve prensipsiz bir şekilde herkes yanındakinin hem arkadaşı hem de polisi olmak durumundadır. zaten büyük bir baskıyı tabuyu kendi benliklerinden kaldırmış olan ateistler bu insanlara ister istemez ters gelecektir ve ahlaksız şekilde algılanacaktır. maalesef bir çok kişiye göre ateistlerin aidiyetleri yüzünden mevcudiyetleri ahlaksızlıktır.
ha gerci ben buradan dindarların ve dincilerin buyuk bir kısmının aslında ahlaksız oldugunu soylemek istiyorum. din, insanları geliştirmek için vardır, ve insanlar belirli bir derece gelişmeyi gectikten sonra din i bırakırlar. gerek duymazlar. ve o an din denen olgu, insanların gelişmekten alıkoyar.
sen dersin ki, bak ben hurileri bekliyorum, oradaki sarabın kırk yıl tadı kalır, yoksa ben de bilirdim bu dunyada yapacaklarımı; iyi ki din var diyorum.
ahlak değerinin sadece dinin getirisi olduğunu düşünen insanların sanısıdır. insanın sahip olduğu değerlerinin dini inançlara bağlanması durumunda o gibi insanların düşünce tarzı bu şekilde oluşur. evet, bu bir dogmacılıktır. ancak böyle düşünen kesime şükredilmesi mümkündür.
Beterin beteri vardır. insanın beyni torba değil ki doldurasın.
(bkz: ateistleri satanist sanmak)
(bkz: ironi)
sanacak olanların daha önce şunlara cevap vermesi gereken sanıştır;
1- inanmak, istemekle mi başlar? (ipucu: evet)
2- inanmak istemenin nedeni; karşılığında huzur, rahatlık, mutluluk vs. gibi manevi çıkarlar elde edilecek olması değil midir?
3- çıkar karşılığında, hiç bir kanıt olmadan, varolmayan şeylere kendini inandırmak ahlaksızlığın kendisi değil midir?
hayatında sadece dinlerin tarihini incelemiş aptalların karşı çıktığı durumdur. dinler öncesi bu öğretiler öğrenilemedi değil mi benim güzel apaçim? sümerlerin dini de islamdı zaten. inancı olmayan insanın ahlakı da olmaz gibi basit bir önermeye katılan beyinsiz apaçiler günümüz ateistlerini de muhtemelen uzaylı falan sanıyorlardır.
semavi dinlere inanlar ortak bir nedenden dolayı inanırlar ama tanrıya inanmayan her ateist aynı sebepten ötrü inanmamazlık yapmaz, tanırım iyi çocuklardır.
(bkz: (#10721001) ) ahlak kuralları toplumdan topluma değişir. dine paralel olarak tamamı ile iyi ya da kötü değildir. bir afrika ülkesinde, kadınların üstsüz dolaşması normalken, kutsal sayıldığı için boyunlarının anatomisini bozan takılar takmaları normalken bir başka ülkede, üstsüz dolaşan kadın tu kaka olabilir. "ben müslümanım" diye övünen hatta 5 vakit namaz kılan biri, tüm bunların ardından, yolda gördüğü bir aç hayvancağızı yahut, kocasından dayak yiyen komşusunu görmezden gelebilir. diğer bir tarafta belki bir yaratıcıya inanmayan, ancak vicdani sorumlulukları olan bir ateist, hiç çalmamış, kolayca yalana başvurmamış, da olabilir. velhasıl ahlaksal normları yaratan, geçmişten günümüze uzanan bir dolu görünmez yaptırımdır. bunları dine bağlamak cahilliğin daniskasıdır.
