Dışarıdan (özellikle dindar çevrelerde) "ooh ne güzel hıımına din yok iman yok, karı kız gani" gibi bir hayat tarzınızın olduğuna ve işinize gelmediği için inanmadığınıza yönelik bir algı var. Yaşadığınız bunalımlı içsel çatışmaları anlıyorum. Çok zor bi durum ve şiddetli olduğunda hayatınızı yaşanmaz kılabilir. Size önerim arkadaşlar; dine ve tanrıya tarihsel olarak bakmayın ve olabildiğince (en azından başlangıçta) hikayelerden ve kurallardan bağımsız olarak düşünün ve duygularınızla düşünmeye çalışın.
Müthiş bir sergiyi gözü kapalı gezmek gibidir onların durumları.
Bilim tarafından ispat edildikçe bazı şeyler, daha da inkar çukuruna batırırlar kendilerini.
Halbuki seni yaratanın sonsuz kudretini keşfediyorsun.
Bilim seni neden inkara götürüyor?
allah onları hatalı yarattığı için. ateist olacaklarını biliyor, içlerinde imanın nuru olmadığını biliyor, ama yaratıyor.
denebilir ki özgür irade var; var da, herşeyi bilen allah şu yıl, şu ay şu gün ve şu saatte şu eylemimde hak yolunu seçmeyeceğimi de biliyor. önceden görü yeteneği sadece ona ait olduğu için o, kendisine göre yanlış seçimi yapacağımı biliyor.
yani kendisine inanmayacağımı bildiği halde beni kendisi öyle yarattığı için kalmaya mecbur olduğum ve o öyle yarattığı için asla geçemeyeceğim bir sınava sokuyor.
yani aslında benim ateist olmamın sebebi onun beni öyle yaratması. bu yüzden inanmıyorum.
