eğer doğuda yaptıysanız, birliğin en büyük binasının önünde saatlerce ktm (kabul toplanma merkezi) araçlarını beklersiniz. kamuflaj vs. yok sivil halde o gün boyu kışlada takılırsınız. Sonunda araçlar yanaşır, dağıtım ktm lerine mi, havaalanına mı nereye gidecekseniz o araca binersiniz, yavaş yavaş önde arkada silahlı arkadaşlarınız eşliğinde, allah yardımcıları olsun diyerek nizamiyeden çıkar gidersiniz.
aslında o an farklı duygular da vardır, doğu ve güneydoğuda askerlik yapanlar ve tabi bitirebilenler bilir, o gün çok mutlusundur gidiyorsun, o saydığın şafak bitti artık, ailene sevdiklerine kavuşacaksın ama içinde bir burukluk ta var, ulan arkadaşlar kaldı burada, ya bu hafta göreve giderlerse, ya bir saldırı olursa, neden yalnız bırakıyorum onları gibi bilinçaltında bir utanma, pişmanlık, sanki onları satmışsın duygusu, bu duyguya ilaveten, insan olmanın verdiği bir korkuda yok değildir, ya ktm aracına saldırırlarsa ya nizamiye çıkışı pusu kurarlarsa, ulan tezkere günü gitmesek bari öteki tarafa duygusu.
O kadar bıkılmıştır ki nizamiyeden çıkılır çıkılmaz dönüp "hepinizin taa amk" denilmesi kesindir. Içerdeyken yemiyodu tabi. :) yarın bende şahit olucam buna inşallah darısı diğer asker kardeşlerimizin başına. *
Asla asker olamayacak biri için iç burkar, lakin askeriye de yemek kaynatır, silah temizler, revirde çalışırız.
Nene hatun un torunlarına yaraşan da budur!
Arkadışımın arkama bile bakmadım diyerek özetlediği durum. Herkes için böyle değil tabi insan gitmek istede orada epey uzun vakit geçirmesi ister istemez hüzünlendirir kanımca.
Kapıdan girersin; bambaşka bir dünya. arkanda seni yolcu etmeye gelmiş, ama o kapının diğer tarafına seninle birlikte geçemeyecek olan sevenlerin. sana el sallarlar. Sudan çıkmış balık misali, etrafına bakarsın ‘şimdi ben ne yapacağım?’ diye. Ama fazla düşünmeye gerek yoktur orada yeni bir hayat vardır.
Kapıdan çıkarsın; bambaşka bir dünya. arkanda seni yolcu etmeye gelmiş, ama o kapının diğer tarafına seninle birlikte geçemeyecek olan asker arkadaşların. Sana el sallarlar. Sudan çıkmış balık misali, etrafına bakarsın ‘şimdi ben ne yapacağım?’ diye. Ama fazla düşünmeye gerek yoktur orada yeni bir hayat vardır.
Ne bileyim kız arkadaşının saçının rengi hala aynı değildir mesela. Arkadaşların bıraktığın yerde değildir. Hala aynı şarkılar mı dinleniyor? Hayır. insanlar yeni eğlencelere kapılmış. Lost diye bir dizi çıkmış herkes onu konuşuyor. ‘ne diyo bunlar ya?’ facebook virüsü henüz yeni yayılmaya başlamış toplumun damarlarına. ‘msn gibi bi şey herhalde’.
Yolda gördüğün insanların hepsinin yüzünde sakal var sanki. ‘komutana yakalanmasalar bari’. kadınlar falan var etrafta. Herkesin o kadar değişik dertleri var ki.
Oysa sen daha düne kadar canını emanet ettiğin aslan kardeşlerinle dağlarda geziyordun. Kimse ölmesin diye. Şimdi onlar arkandan sana el sallıyor. Yarı yolda mı bırakıyorum onları? içim hiç rahat değil ama bıraksan sevinçten havalara zıplayacak kadar da mutluyum.
Ne mutlu vatani görevini hakkıyla bitirip o nizamiyeden cıkabilenlere.
Fakat onbir tane asker varki dün itibarı ile, o
nizamiyeden çıkma hayalleri Sonsuza kadar yok oldu...!!!
Allah bütün şehitlerimize rahmet eylesin, nur içinde yatsınlar.
Geride kalanlara sabırlar versin.
çıktığım gibi koşmaya başladım foça terminaline doğru.
çünkü 25 yıldır peşinden koştuğum takım ben şafak doğan güneş derken tarihinin ilk şampiyonluğunu kutlamıştı ve en kötü günlerinde yanında olduğum bursaspor un şampiyonluk maçını koğuşta radyodan dinlemek zorunda kalmıştım.
millet foça da kalıp 1-2 gün tatil planı yaparken ben hızla koştum bursa'ya. en azından kupa törenine yetişebilmek için.
yetişemedim... cefasını biz çektik, sefasını başkaları sürdü...
müthiş bir andır. hep beklenilen sevgilinin gelmesi gibidir. sonra yıllar geçer, o an da, yaşattığı hissi de unutulur. sadece hatıra kalır. müthişti sanırım.
Diskoda baş gardiyan olarak bitirdiğim askerliğimin son günü.
land la terminale birakilmami istemişti komutan. Hani eski mahkumlar pusuda bekleyip sikinti yasatabilir diye dusunerek. Ya da beni onore etmek istedi bilmiyorum. Askerliğim boyunca ağzından tek bir kötü kelime duymamıstim. Adamı tanisaniz siktir lan derdiniz.
Son içtimada yanina cagirip övgü dolu sözlerinden sonra tekrar yerime geçmemle beraber komutanın geride kalanlara klasik tutumu ( tahmin edersiniz ) devam etti. O koğuşa girdiğinde, ben cezaevi kapısından sirtimla cantayla sessizce çıktım. son bir kez donup bakmadim bile arkama. Arkamda bıraktıklarım, duygu dolu bir vedayı hak etmiyordu.
ve ben hiç bir şey söylemedim.
Tank taburundan çıkıp keşan'ın, Edirne'nin uçsuz bucaksız boş arazisine baktığım andır. Sivil hayat sınırsızdı sanki ama, nizamiyeden içerisi daha bir başka.
O kapıdan çıkarken bi taraftan da, aylarca çok sevmeyerek vakit geçirdiğim ama uğurlamaya geldiklerinde ve imrenir gözlerle baktıklarında içimin eridiği koğuş/nöbet arkadaşlarıma yakınlık hissettim. Ne kadar birbirimize nöbet de kitlesek yokuş da yapsak bu hikayeyi birlikte geçirdik diye düşündüm.
daha geçen gün terhis olup sevdiğine kavuşacak üstüne hani bitmezdi yazan tişört giyip helikoptere yeni umutlarla binen vatan evladımız vardı. sonra ne mi oldu hipopotam kılıklılar o helikoptere saldırdı o gün şehit olan askerin umutlarının bittiği andır o an.
