yaşadığım çevrede kalanların beni aradığı durum. sakin olun maksimum 10 dakikaya geliyoruz diye sakinleştirmeye çalışırım fakat kalmaktan korktuğum için asansöre binmem yok aslında korkmuyorum spor amaçlı merdiven kullanıyorum. yersen.
biraz asansör fobisi olduğunu düşündüğüm bendenizin başından geçen bir olaydır. günlerden bir gün 8. katta bulunan bir kafeye gitmek üzere zorla "o kadar kat yukarı merdivenle çıkmayı düşünmüyorsun dimi, hadi merve." nidalarıyla bindirildiğim beyin fakiri arkadaşımın asansör düğmelerinin hepsine sırayla -ben engel olamadan- hızla bastıktan sonra gerçekleşen olay. sonrasında ben kalp krizinden ölürken asansörü yukarı çekmeye çalışan görevlileri anımsıyorum.
(bkz: yaşıyor muyum doktor bey)
insanı deli edecek kadar soğukkanlı bir insanımdır. tam pis cinayetler işleyebilecek katil gibiyim. kaza falan geçirdiğimde çok sakin bir şekilde kendi kendimi ameliyat edebilecek kadar kendimi kaybetmiyorum. böyle cümleler kurabiliyorum mesela ama bu asansörde kalmak bir başkaymış.
ısıcacık kahvemi alıp en sevdiğim şey olan asansörün düğmesine bastım, geldi durdu önümde. her zaman tıklım tıklım dolu olan lanet şeyin içinde o gün sadece ben vardım. kat düğmesine bastım, kapı kapandı ve beklemeye başladım. hareket etmediğini anladığım an pat diye asansör düşmeye başladı ve aniden durdu. elimdeki kahve her yerime döküldü, yandım ama acı duymuyordum çünkü o an ne yapabileceğimi düşünüyordum. mesela hangi pozisyonda ölebilirdim? yere çömelsem kapıya kıçımı dönüp ellerim ile başımı korusam ve beni öyle bulsalar gülerler miydi? en önemlisi tepemde duran kameradaki görüntüler kaç paylaşım sitesini süslerdi. o çok daha korkunç olduğu için beklemeye başladım. orada kapalı bir bölme içinde duran telefona elim gitmiyor çünkü hareket ettiğim an düşeceğimi sanıyorum o anda, tamamen kafayı yemiş durumdayım. daha önce tüm asansörü böyle durumlar için incelemişim, ne nerede, hangi düğmeye basıp iletişim kurabilirim biliyorum ama ellerim öyle bir titriyor ki yapamıyorum. derken kapı açıldı, alakasız bir katta indim, kaç kat düştüm orada ne kadar durdum bilemiyorum hala. kaçarak uzaklaştım, 1 saat sonra da yine asansör ile üst katlara çıktım. yürümem, zayıflarım. o daha korkunç.
Elektriklerin kesilmesiyle, kalınan asönsörde, yaşlı teyzenin " Aboooovv" nidaları, " Demek böyle öleeceeğmişiz, salavat getir yavrum" cümlesini duyan bünyenin, deli gibi bağırmaya başlaması, kapıları yumruklaması sonucu kendinden geçmesi...
Adamın tekinin dediği gibi:
Başıma bir dinçik yedim, uyandığımda kuyu başında idim...
korktuğum başıma geldi bugün asansörde kaldım.zeminle birinci kat arası sakin olmaya çaba gösterdikçe insan daha çok panik oluyor.5 dakka sonra apartman görevlisi çıkarttı asansörden kapalı yerde kalmak korkutucu bir daha başıma inşallah gelmez.
dün başıma gelen olay. ve zaman zaman gelendir, soğukkanlı insanlar için problem değildir, asıl problem 1 saatin orada nasıl geçtiğidir, nasıldan kasıt sıkılır insan, üstelik sigara almaya giderken, cebinde sigarası yoktur, telefon kullanmıyordur belki, haliyle hattı da yanında yoktur, cep telefonu vardır, sadece olayları fotoğraflayabilmek için hatsız cep telefonu taşıyordur, neyse burası detaydı, herhangi bir yer den herhangi beri yere sigara almaya giderken, asansöre biniyorum, asansör 10. saniyesinde, tak duruyor, ulan amma şanssızım ha diyorum dışımdan içimden de değil, elektrikler gitti herhalde diye düşünüyorum, sonra mantık yürütüp, bir davulcu olarak etraftan gelen seslere yoğunlaşıyorum, bir ses herhangi bir ses duysam, elektriklerin olup olmadığı kanısına varacağım, ama ses de gelmiyor, sonra elimdeki cep telefonundan, video bile çektim üzerine konuştum buraya atarım diye, asansör de kalmak başlığına eklerim diye, neyse, ses seda yok, üzerinden 15 dakika geçti ne gelen var ne giden, asansörün sensörlü kapısına yöneliyorum, aydınlık var mı diye, aydınlık da yok demek ki duvar arasında kaldım diyorum, sonra 30 dakika geçiyor, dışımdan, kendi kendime, ulan hede nerede kaldı, bi allahın kulu da nerede kaldın ağzına zıçtığım diye arayıp çıkması diyorum. acaba bu bana komplo mu lan diye dışımdan konuşuyorum amaç kendimle geyik yapmak, acaba asansöre binip, asansör başka bir yere mi gitti güzergah mı değişti lan acaba diye geyik ler yapıyorum, video ya çekiyorum ya hani, neyse sonra ses mes gelmiyor, asansör 1 saniye çalışıp kapanıyor, aha tamam diyorum yüzde yüz elektrik kesintisi, tamamdır, asansör arızası değil diyorum, ama yine ses seda yok kimseler geçmiyor gelmiyor, sonra saate bakıyorum 15:49 du ya asansöre bindiğim zaman, işte saate bakıyorum 16:39. oha lan diyorum bir saat geçmiş falan filan, bu zaman aralığında da sakinim, sadece sigara almaya gidiyordum, sadece, beklettiğim biri nerede kaldı bu acaba diye düşünmesine üzülmüştüm, hem de cep telefonumdan araması için bir yer olmadığını bile bile, bu yine cep telefonu kullanmamanın eksikliği diyelim, benim için eksiklik değil, bi süredir, neyse işte üzerimde hat lı cep telefonu yok, yine bu durumu hissetti diye hayıflanıyorum falan filan, neyse ulan ne şanssızım lan diyorum, acaba bu bir mesaj mı diyorum karanlıkta bana gelen bir mesaj mı acaba, 1 saat boyunca asansör de kaldıktan sonra, sensörlü kapıyı açıyorum sağa doğru hayret açıldı açılmaması gerek diye düşünüyordum ama neyse, açıldı baktım harbiden duvar arasında kalmışım, sonra yine soğukkanlı bir insan oluşumdan dolayı, elektrikler belki gelir olayı hiç zikimde olmadığından, sensörllü kapının arkasaındaki asansör kapı kilit aparatlarına yoğunlaşıp, nasıl açarım diye bakıyorum, ek olarak düşün elektrik gelse, beni de alıp götürücek sıkıştıracak belki araya, belkide kapı açık olduğu için hareket edemeyecek, yani her türlü risk orada olmam. neyse dedim ya ne olaylar yaşadım bunlar hiç, ek olarak aklıma sevdiklerim geliyor lan, ya onlar asansörde kalsa ya benim kadar soğukkanlı olmasa acaba ne yaşarlar diye düşünüyorum asansörde kaldığım 45. dakikalarda falan, sonra allaha diyorum ki allahım hep ben kalayım benim sevdiklerim tanıdıklarım kimse kalmasın en zor yerlerde ben kalayım diyorum ama onlar kalamsın falan. ha bu olayın duygusal boyutu. ama dedim ya, ben zor da kalayım kimse kalmasın olay o 3 günlük dünya da. neyse sonra o kilit aparatlarını açabiliyorum, bi bakıyorum aha çıktım lan, sonra diyorum ulan bunca zaman neden o kilit aparatlarına yönelmedim diye pişman oluyorum. neyse sonra onu açıp hoop atlıyorum, bir buçuk metre yükseklikten, az kalsın tam duvar arasına denk gelecekmişim falan filan, yani bu şekilde atlamam yine şansım varmış da duvar arasında tam anlamıyla kalmadığımı gösteriyor. ek olarak oradan atlarken elektrik gelmiş olsa eminim başka riskler olurdu.
asıl şanssızlık ne biliyor musunuz, evet kimsenin sikinde değil benimde kimse sikimde değil, ben asansörden atladım * atladım evet küt diye ayağımdaki harley çizmelerle zemine büyük bi gürültü yaptım belki ama, neyse, evet asıl olay şu atladım indim aşağı kadar, gittim sigaramı aldım geldim, ben geldikten 10 saniye sonra elektrikler geldi, olay bu işte, sigara alma sürem 7 dakika olsa, 7 dakika sonra elektrik geliyor, neyse ben yaşadığım her olaya heyecan diye macera diye tecrübe diye bakarım, asansörde kalmam en basit heyecanlardan biridir, ki zaten asansörde ilk kez kalmıyorum, daha dar asansörlerde kaldım lan.
edit: ha az evel sigara içerken geldi aklıma, hiç bir zaman zorda kaldığım zaman kimseden yardım beklemedim, kimseyi aramadım, hatlı telefon takılı cep telefonu kullandığım zamanlarda bile zorda kaldığımda kimseyi aramadım hep kendim çıktım, eğer gerçekten çıkabildiysem, yani şu an bu giri yi girerken bile henüz çıkmamışımdır belki yani, neyse kimseyi aramam yardım istemem, yani.
kalacak yeri olmayanın yapacağı iş.
aslında yapılacak iş değil; ama insan mecbur kalmaya görsün sözlük. hilton'un asansöründe kalan birini tanıyorum.
saati 50 avro.
pansiyon asansörleri de var da
orada da kalınmaz be sözlük.
aynalar pis
düğmeler leş...
hiçte korkulacak bir durum değil. acil butonuna basarsın birkaç dakika içinde müdehale edilir. hiç başıma gelmedi acaba ondan mı bu kadar rahat konuşuyorum bilmiyorum.
HAstane gibi hayati önem arzeden yerlerde elektirik kesintisinde bile artık gerçekleşmeyen sadece fantezi yapmak stop düğmesine basılarak yaşanabilecek olaydır.
Asansörde kalmak 10 yıl önceki modellerde daha mümkün bir olaydır. Şimdilerdeki modellerde asansör bozulsa bile En yakın kata Gider kapıları otomatik açılır ve bi daha haraket etmez
Madencileri getirir akla, yanan mekanda veya kurtarma amacıyla girilen bir göçükteki itfaiyeciyi düşündürür.
çukura düşmüş bir hayvanla uğraşmayıp, boşver nasıl olsa yavru diye yorum yapanları getirir...
size en kralını anlatıyorum kulak kesilin .
sevdiceğimle en yakın arkadaşım bizde oturdular akşam evlerine gitmek için yol aldılar. asansöre bindikleri anda istanbul genelinde elektrik kesildi 8. katta asılı kaldı masumlar. Kız kardeşimde o gün kendine mumlar almış evin türlü yerlerine yerleştirmiş.
Bunların asansörde debelendiklerini duyduğum gibi güvenliği aradım yanlarına gidip güvenlik geliyor şimdi çıkarır sakin olun filan diyorum tamam diyorlar sadece stresten dişlerini sıktıklarının fazlasıyla farkına varıyorum.
Kız kardeşim hafiften klostrofobisi olan ve cep telefonlarının şarjı biten arkadaşımın duyabileceği şekilde bombayı patlattı
-(20 yaşında marmarada okuyan kardeşim )aaa çok konuşmayın ama oksijeniniz bitebilir.
o ana kadar sükunetini koruyan arkadaşım asansörün kapısına vurup çıkarın beni diye çığırtmaya başlayınca kardeşim elindeki mumu asansörün kapısına yaklaştırıp
-ışığı görüyo musun bak kokulu mum var elimde çok güzel kokuyor görüyor musun dedi.
Neyseki güvenlik geldi kapıyı açtı benim sabiler evine gitti ,kardeşim mi durun vurmayın ya.
5-6 sene once yasadigim durum. bilkent universitesi guzel sanatlar fakultesindeki asansore, dersi kaciracagiz telasiyla 6 kisi binmemiz neticesinde 40 dakika kadar asansorde imanimiz gevredi. stresten sigara icmeye calisan mi dersin, oksijenimizi bitirme lan diye ona saldiran mi, yeter kavga etmeyin diye aglayan mi, siniri bozulup gulen mi. gulen de bendim, aglayan kiz ne guluyosun cok mu komik diye cemkirmisti. tam kotu gerilim filmi kadrosu amk. sonucta ne mi oldu? derse gec kaldiniz diye yok yazdi bizi menopoz teyzemiz. durumu anlatinca da bana ne asansore binsemeydiniz dedi. o asansore koyup, uzaya firlatican iste.
çocukken çok korktuğum şimdi ise cep telefonu çıktı kalsamda sorun değil dediğim olaydır. gene de sevmem asansörleri 20 katlı apartmanda 15. kata yürüdüğümü bilirim.
