10 dakika önce yaşadığım durum. Hatta yediğim en saçma dayak bile olabilir. Ders yaparken odamda birinin olmasından rahatsız oluyorum. O sırada da ders yaparken annem odamda durmak istedi. Güzelce anlattım sevmiyorum öyle diye. Ama nafile. "Sen beni nasıl odadan kovarsın terbiyesiz" diye dövmeye başladı. Bende de sinir bozucu bir umursamazlık olduğundan daha çok sinirlendi. Zate başıma ne geliyorsa bu umursamazlıktan geliyor. Sağlam dayak yedim ama.
Sert ve sinir katsayısı fena düzeyde olmayan bir anneniz varsa sık gördüğünüz zamanlarda rutine bağlanabilen olay. Ben baba korkusu ile değil anne çekincesi ile yaşadım. Liseyi yatılı okumasaydım belki de şu an daha kötü bir iletişimimiz olurdu. Ben ergenlikte de evden, dolayısıyla ondan uzaktaydım. Özgürdüm, yanımda bana tavsiyede bulunacak ya da eleştirecek biri yoktu. Belki de o yıllarda evimde olsaydım şu an bu karakterde olamazdım. Yıpranır, eleştirilerle baskı gördüğümü düşünür kendimle barışık bir insan olamazdım. Belki bazı konularda teslimiyetçi yaklaşım göstermek yerine sorgulayarak uzaklaşmaya bahane arardım. Böylece anne kız bağı kopmaya yüz tutardı yanında olsaydım belki de. Şimdi hiç değilse normal konuşuyoruz onun eleştirileri dışında. Hani Bazı kızlar anneleriyle arkadaş gibi olur, onlara her şeyini anlatır ya, ben çok paylaşmazdım annemle. Hala daha paylaşamam. Bir derdim mi var? Anneme anlatmalıyım deyip Anlatamam.
Çokça eleştirir, istediği olmadığı anda kolayca sinirlenebilir. Bu yüzden yaşadık çoğu kavgamızı, benim atarlı ergen tavırlarım yüzünden değil zira ergenliğimde evde bile değildim. Çok sarılan, sevgisini öpüp koklayarak gösteren biri olmadı hiç ama verdiği emekleriyle hep, her zaman destek oldu. hakkını asla ödeyemem. Ben senin en el bebek gül bebek büyüttüğün ama sözlerinle en çok yaraladığın evladınım anne. Yine de sen herkesten başkasın, iyi ki başımızdasın.
