anadolu’nun doğusu kadar batısı, kuzeyi kadar güneyi, mevcud sınırlar içinde olsun olmasın her karış toprağı bizimdir.
biz, anadolu insanını bölüp ayrıştıranların düşmanı, birleştirip bütünleştirenlerin dostu olarak, “doğsun büyük doğu, benden doğarak!” (nfk) ve “yeni dünya düzeni buradan başlasın!” (sm) diyenleriz.
Çok da mükemmel bir coğrafya olduğunu düşünmüyorum.
Ortadoğu'ya yakın ama yer altı kaynakları sınırlı,
Ortadoğu'ya yakın olduğu için tüm gerilimin içinde,
Su fakiri,
Deprem bölgesi,
Kıyı bölgeleri dışında iklim kurak,
Kıyı bölgeleri dışında ekilebilir tarım arazisi sınırlı,
Kıyı kesimleri olmasa orta Asya'nın daha avantajlı olduğunu bile düşüneceğim neredeyse.
Anadolu; yüzü güzel içi fesat, yosma bir kadına benzer. Davulun sesi uzaktan hoş gelir ama içi milyon beterdir. Ulan Selçuklu imparatoru Alparslan, alacağın olsun yaktın bizi. Keşke islam'ı kabul edip Hazar'ın aşağısına ineceğin yerde Macarlar gibi Hristiyanlığı kabul edip Hazar'ın yukarısına çıksaydın tarih bambaşka olurdu...
Zaten standart göç yolu da Hazar'ın kuzeyidir. (bkz: hazar'ın güneyinden yardıran öküz horasanlı)
Kimse kimseyi sevmez, başkasının çocuğu daha başarılı olsa hasetlenir. Mutlu insanı, eğlenen insanı kınarlar.
Kendi anneannemden biliyorum, yahu kadın cennete gidecem diye günde 8 kere namaz kılıyorsun, komşunu sevmezsin, köpeği sevmezsin, kendinden başka kimseyi düşünmezsin. Dışardan baksan tontiş bir nenesin ama değil…
güzeldir . herkes şikayet etmiş . biz de
iyi taraflarını yazalım .
* yarımadadır . yani üç tarafından düşman
gelmesi zor .
* dağlıktır . savunması kolaydır .
* ortalama bir iklimi vardır .
bakarsan bağ olur , bakmazsan dağ olur .
"Anadolu... Bozkurdun bir dere kenarında gümüş sulara dalıp gözlerindeki tılsımlı ateşi seyrede ede, içli ve mütevekkil bir söğüt ağacına istihale ettiği (mübarek) diyar...
Anadolu... Türkün, gerçek ruh ve muhtevasını bulur bulmaz seyyarlıktan sabitliğe geçtiği ve ruh vataniyle içiçe yeryüzü vatanını kurduğu büyük mâna çerçevesin
Anadolu... Kıt’alar arası tarihî hesaplaşmaların geçit meydanı, medeniyetlerin sergi evi, mahrem ve muazzam Asyanın, Avrupa’ya bakan cumbası...
Anadolu... Putların ve salîbin binbir cümbüşü arkasından kendisini topyekün hilâle teslim eden ve onun dâvasını bütün dünyaya şâmil bir (aksiyon) halinde güden aslî ve asîl unsur kadrosu...
Ve nihayet Anadolu... Tarih boyunca cihanın en büyük mâna ve madde imparatorluğuna dayanak vazifesini gördükten sonra, dört asırdır öksüz, mazlum, harap ve mahrum yaşayan; bir asırdan beri de ihanetlerin en acıklısına uğrayan, derken ananevî tahammül ve tevekkülünün üstünde ruh eşkiyasının çatı kurduğuna şahit olan misilsiz çile ve işkence arsası ...
Halbuki Anadolu; şehitler toprağı, gaziler bucağı, velîler ocağı...
Nihayet Anadolu, her taşında bir Yunus Emre’nin oturduğu, her yolundan bir Yunus Emre’nin geçtiği, hak âşıklarının yurdu ki, minareleri, evleri, rüzgârları, ırmakları, kağnıları ve kalbleri hep “Allah Allah!” sesleriyle uğuldamakta...
Böyleyken, Anadolu; suları bile “Allah deyu deyu” akarken, tam 65 yıldır kendi iradesiyle başa geçtiğini iddia eden istismar idarelerinin esiri olmak gibi, hayal ve efsaneye sığmaz bir gözbağcılığının, hokkabazlığın zebunu...
Anadolu’nun yine 65 yıldır beklediği, böyle bir Anadolu görüşü ve en üstün milliyetçilik halindeki böyle bir Anadoluculukla, ona, kendi kendisini, kendi uktesini, kendi kökünü göstermeye, kendi özünü ve yemişini kuvvetlendirmeye, sırlarını çözmeye ve dostlariyle düşmanlarını tanıtmaya memur, büyük fikir hamlesidir.
Suları bile “Allah deyu deyu” akan vatanın, o mukaddes emanet çerçevesinin “Harîm-i ismet” inde, Anadolu, düşmanlarını boğacak şuura yükselmedikçe, bilerek veya bilmeyerek, Firavunların ehramlarına taş taşıyan esirlerden farksız yaşayacaktır. “Harîm-i ismet”te boğulmasıyla, Anadolunun ve Anadolu ruhunun büsbütün boğulması arasında, ihtimal payı olarak hiçbir mesafe kalmamıştır. “Olmak mı, olmamak mı; işte bütün mesele!..”
Annelerin gittikçe unutkan, habersiz ve nebat hayatına namzet yavrular doğurduğu ve aziz mânaların gittikçe ışıkları sönük bir liman gibi arkada kaldığı bu hengâmede, sahipsizliğine rağmen ulvi bir sezişle hakkı gördüğünü birkaç yıldır belli etmiş bulunan Anadolu, elbette ruhî istiklâl veya buna bağlanması değil, mücerret bir hasretle yanması yeter! Sadece şuur! ...
