Bir yara ilk açıldığında insanın ruhunda 40 mum yanarmış. Her geçen gün mumlardan biri sönermiş. 40. Günün sonunda 40. Mum söner ve insan unuturmuş, yada alışırmış.
Alışamasaydık çok daha zor olurdu kesinlikle. Alışmak zorundayız, her türlü şeye. Bu da bir adapte olma yöntemi sonuçta.
Bazı şeylere alışmak acı verici oluyor elbette. Mesela pandeminin başlarında nasıl da televizyona kilitlenirdik, saatlerce haberleri izlerdik. Zaman ilerledikçe sadece günlük ölü sayılarına dikkat etmeye başladık -gerçekliğine bin şahit isteyen ölü sayıları tabii-. Eğer alışamasaydık hayat geçmezdi ki. Sürekli ölüler için yas tutuyorsun, hasta olmaktan korkuyorsun dışarı çıkamıyorsun insanlara yaklaşamıyorsun. Böyle bir hayat olmaz.
kendi verdiğin bir karardan ötürü uyum sağlaman gerekiyorsa anlaşılabilen olay.
ancak kendi dışında gelişen ve söz hakkının olmadığı durumlar yüzünden maruz kalıyorsan sadece öfke ve depresyon getirir.
iy midir kötü müdür bilmiyorum ama insanın hayatını sürdürmesi için elzem olan davranış. Aksi takdirde nasıl hayat nasıl devam ettirilebilirki. Bir şekilde alışıyorsun, normal gelmeye başlıyor herşey…
