kötü bir alışkanlıktan kurtulmaya çalışmak, başlı başına bir uzmanlık isteyen alan da ; aslında hiçbir zararı olmamasına rağmen, herhangi bir şeyde hastalık derecesinde alışkanlığın da irdelenmesi gereken durumdur.
iyi alışkanlıklar her neyse hepsine varım da; alışkanlığın bir diğer boyutu, her şeyin ama her şeyin fazlası zarar noktasına giriyor bence.
yatmadan once belli basli seyleri rituel haline getirmis haldeyim.
dis fircalamayi hadi herkes yapar. ama ben! dis fircaliyorum, yuzumu yikiyorum, sac tariyorum, ellerimi tekrar yikiyorum, dudak nemlendiricisi surmeden ve ellerimi kremlemeden katiyen yatamiyorum..
cok sacma. arkadaslarinizla evde oturuyorsunuz tam boyle uyku basmis muhabbet bitmis, herkes tatli tatli uyuyacak, ben bunlari yapmaya gidiyorum!
Gitgide alışıyorum sana....
Hiçbir alışkanlık bu kadar güzel olamaz...
Ellerin ellerimden uzaksa nasıl güçsüzüm bilemezsin...
Yanımda olduğun zamanlar;
sigara dumanı gibi ciğerlerime doluyor,
alkol gibi damarlarıma yayılıyorsun...
Durmadan başım dönüyor verdiğin hazdan...
Alışkanlıklar daima korkutur beni...
Düşün ki ben yaşamaya bile alışkın değilim...
Kendimi kendime alıştıramadım yıllardır...
Fakat şimdi sana alışıyorum...
Alıştıkça özlemim artıyor, daha yoğunlaşıyor.
Yalnız içimde garip bir korku var.
Sana alışmaktan değil seni kendime alıştırmaktan korkuyorum...
Bir gün sana şimdi verdiklerimden daha güzelini daha değerlisini verememekten korkuyorum...
Bir gün ansızın ölmekten ve seni,
bana olan alışkanlığınla yapayalnız bırakmaktan korkuyorum...
Oysaki her zaman ve günün her saatinde
yanında olmalıyım senin...
Bana alışmış olmaktan pişmanlık duyacağın bir dakikan bile olmamalı...
Bütün zamanlarını zamanlarımla karıştırıp
emsalsiz bir zaman bileşiminde yaşatmalıyım seni...
Uykularda bile aynı rüyayı görmeliyiz.
Her şeyin ve her zevkin yarısı senin olmalı, yarısı benim...
"Bana alış" demeyeceğim... Nasıl olsa alışacaksın bir gün...
Şimdi çirkinliğimde güzellikler bulan gözlerin,
o zaman en güzeli görecek bende! Alışkanlığınla,
sevginle yepyeni bir "ben" yaratacaksın benden!
ilk defa sevilmenin ürpertileri içindeyim inan. Sevgimle
mukayese edebileceğim tek şeyi beni sevmende buldum...
Ömrümde kimse bana sevmenin gerekliliğini öğretmedi.
Kimseden sevgisini istemedim, verdiler almadım.
Bencildim bir zamanlar, sevmek benim hakkım diyordum.
Oysaki şimdi bir zamanlar hiç sevmemiş olduğumu
kendi kendime biraz da utanarak itiraf ediyorum.
Asıl büyük sevgiyi seni sevmekte buldum ve sevgim
senin sevginle değerleniyor, ayrı bir anlam kazanıyor...
Sevgin olmasaydı değersiz bir cam parçasıydım.
Sevginle bir aynayım şimdi. Bana bakanlar baştanbaşa
seni görecekler içimde...
Bir zincirin iki halkasıyız seninle anlıyor musun?
Aynı kadehte karışmış iki içkiyiz.
iki kelimeyiz seninle birbirini tamamlayan.
Her yerde iki olduğumuz için
bir bütün haline geliyoruz durmadan...
Alışkanlığım devamlı sana çekiyor beni...
Durup durup dudaklarını öpmek geliyor içimden...
Saçlarını okşamak geliyor, ellerini tutmak geliyor...
Kokunun tenime sindiğini hissediyorum geceleri...
Teninin dudaklarımda eridiğini hissediyorum...
Boynunun en güzel yerini benden başkası bilemez artık...
Seni kimse benim kadar benimle bir bütün olduğuna inandıramaz....
Gitgide bu alışkanlığın içinde kaybolduğumu hissediyorum...
Beni yaşadığım zamanın dışına çıkarıyorsun.
Bir gün tarih öncesinde yaşıyoruz , bir gün bulutların üstünde...
Uzun süren bir baygınlık sonrasının
o anlatılmaz baş dönmesi içindeyim...
Bütün merdivenler birbirine eklendiği zaman
seninle vardığım yüksekliğe erişemez...
Açılmış bütün kuyuların derinliği
içimde seni bulduğum yer kadar derin değil...
Alışkanlık kozasını ören bir ipekböceği gibi gitgide tamamlıyor bizi.
Emsalsiz bir oluşun içinde yuvarlanıyoruz.
Korkunç bir yangın başladı yüreklerimizde.
Özlem, kıskançlık, arzu ne varsa içimizde hepsi birdenbire tutuştu.
Alev almayan bir yerimiz kalmadı.
Alevlerimiz muhteşem bir kızıllığın içinde yıldızlara kadar uzanıyor.
Hiç bir su, bu ateşi söndüremez artık.
Nehirle, denizler boşalsa üstümüze hiç sönmeyeceğimizi biliyorum.
Bu yangın biz birer kor haline gelinceye kadar sürecek.
Önce bakışlarımız alıştı birbirine, sonra parmak uçlarımız...
Bu oluş tamamlandığı anda yeryüzünde
bizden güçlüsü olmayacak!
En mutlu olduğumuz yerde en güçlü de olacağız seninle...
Bu bir sonun değil bir varoluşun başlangıcıdır.
Geçmişteki tüm alışkanlıkların bana alışmanı önleyemez artık...
bazı durumlarda en güçlü duygulardan bile daha baskın olan his.biri hayatınıza girer ve zamanla farkına bile varmadan alışırsınız.daha ne olduğunu anlayamadan bağ kurarsınız.ve kayıp halinde bu durum çok üzücü olur.insan ne tuhaf bazan kötü bir duruma bile alışıyor.çocukken misafir gelirdi bir kaç gün kalırlar ve tüm düzen bozulurdu.gitsin isterdim.ama onlar gidince de bir boşluk olurdu.inceden bir üzüntü gibi.kimseye alışmak istemem bu yüzden çünkü herkes gider.ve her giden de bir şeyler götürür.
birinden bıkamama durumu. anlık bıkmalar ve sıkılmalar onu bi muddet sonra tekrar gorunce daha da alıskanlık haline getirir. sevginin daha ilerlemiş durumu. Hep yanında olma isteği.
--spoiler--
ne kadar küçük şeylere ağlardık: bir tutam saç, bir oyuncak araba, bir bebek...
şimdi büyüdük;
çok büyük olaylar bile ağlatmıyor bizi; ölümler, iflaslar, savaşlar...
Şimdi daha mı güçlüyüz? Yoksa daha mı alışkın?
hayatı öğrenmek, alışmak mı acaba?
--spoiler--
