edit: tanrı inancım var ve insanların Allah'tan korkması yerine Allah'ı sevmesini daha mantıklı buluyorum. neden mi çünkü ben nihat hatipoğlugillerin fakirliğe şükretmesini tembihlediği dinin mensubu değilim. adalet ve sosyal gelir dağılımını destekliyorum.
iman edenler celaliyet sıfatlarından dolayı korkarlar. bunu yaşayanlar bilir. ne zaman birine hakaret vari sert yapsam, mutlaka gün geçmez ki birisi de gelip ağzı dolu dolu bana çatmasın. kimisinde, haksızlığa/adaletsizliğe tahammül etmez allah (c.c.).
hem öyle bir allah ki, haksızlık yaptığın/kırdığın/zulmettiğin inanmayan birisi olsa bile hakkını alır senden. alır intikamını allah. o yüzden allah kimi bazı kullarını, sağlam korkutur. (santim şaşmaz mutlaka çarpılmışımdır defaatle hemde) rabb terbiye eden demektir. seviyor bizi demek ki. boş bırakmıyor. hamdolsun. biz kullar her şeyden korkar olduk. günahlarımız çok demek ki.
bir insan gerçekten allahtan korkar emir ve yasaklara riayet ederse hiç kimseden korkmaz.
kutsal kitapta defalarca kez allahtan korkunuz şeklinde ifadeler yer almaktadır. fakat allahtan güçlü olduğu için mi korkmalıyız, yoksa sevdiğimiz için mi. daha doğrusu neden korkmalıyız?
allahtan insanları cezalandıracak diye korkup ahlaki eylemleri bu doğrultuda belirlemek söyle bir düşününce oldukça bilincsiz , korkakça ve çocukça bir eylem olacaktır.
müslümanlar allahtan korkarlar, çünkü onun kutsal kitabında istediği gibi yaşamazlarsa onlara işkence edilecektir. iste bu korkunun temelinde bütünüyle sevgi olduğu soylenebilir mi? insan çok sevdiği bir şeyden neden korksundur ki?
aslında en mantıklı ve tutarlı olan şey bunu dinsel bir mantaliteden ziyade bireysel ve insani bir anlayış ile belirlemektir.
ki bu anlayısin kaynağı ise vicdan olmalıdır.
yani her tür mistik ve ruhani düşünceden sıyrılıp saf bir vicdan ölçütünde düşünmeliyiz.
insan ne allahtan ne de onun cezalarından korkmamalı, bilakis onu bir bütünmüş gibi görerek sevgiyle düşünmeli ve bu çerçevede içselleştirmelidir.
ben bir eylemi yaparken tanrı beni cezalandıracak mı diye korkmam. ama vicdanımı rahatsız edecek mi diye de sorgularım. bu düşüncenin korkunun belirlediği eylemden üstün ve yüce olmasının sebebi ise bağımsız bir ruhun ulaştığı özgür yargı olmasıdır.
Allah'ın gazabı ona karşı gelenedir.
Allah kuluna yaptığın hatanın cezası neyse onu, yaptığı iyiliğin sevabı neyse mislini vereceğini söylemiştir.
islam'ı yeterince anlatamayan ve hatta anlamayan kimseler, anlattıkları sorgulanmasın diye korku yoluna gitmişlerdir.
Annenin merhameti Allah'ın merhameti yanında hiçtir.
Kişinin en zor anında yanında olandır Allah.
En çok sevmesi, güvenmesi gerekendir.
Aslında severek, güvenerek Allah'a bağlı olan kimse kötülük yapmaktan da kaçınır. Deseler ki yanlış ama günah olmayacak, yine yapmaz. Çünkü bu gerçek bağlılıktır.
Anadolu'da ahi Evran, yunus emre ve daha nicesi bunun için çabalamıştır.
Ancak maalesef kendi düşüncem, 1700-1800'lerden beri bu anlayışın temsilcisi kalmamıştır.
Yüzyıllardır bir yunus emre, hacı bektaş veli, ahi Evran yok maalesef.
islam'ı ve Allah'ı çevremizdeki insanlardan ondan bundan, anlamı değil ezbere dualar okuyanlardan değil; bizzat okuyarak kendimiz öğrenelim.
Kulun Allah'a en yakın olduğu an yalnız olduğu andır.
