Barış Manço’nun en güzel şarklılarından biri. Son ses dinlenildiğinde her tınıyı damarlarınızda hissediyorsunuz. Gece yolculuklarının son ses eşlik edilen vaz geçilmezi.
yıl 1999 ya da 2000. yer isviçre pratteln. o zamanlar çocuk denecek yaştayım.
bu şarkıya dair hatırladığım en net anı, babamla sabah almanya'ya gitmiştik ve akşamüstü eve dönüyorduk, eve çok az bir mesafe kalmış, hatta evin sokağına girdiğimiz esnada arabanın teybinden bu şarkı yükselmişti. haliyle şarkı daha bitmemiş, aksine yeni başlamıştı. arabayı park eden babama "baba n'olur teyibi kapatma, dur bu şarkı bitsin, öyle eve gideriz" dediğimi hatırlıyorum.
o yaşta bir çocuk için bu şarkı ne anlam ifade edebilirdi ki? bunu hala kendime sorar durumum.
demek beni öylesine etkilemiş ki, bu şarkıyı sonuna kadar arabanın içinde dinlemiştik. sonra da eve çıkmıştık.
kadın vokalin sesi beni çok tuhaf etkileyen barış manço'nun müthiş eseri. Kadının sesi ( ismi deniz tüney aliefendioğlu imiş ) içimi gıcıklıyor böyle çok tuhaf bir his veriyor çözemedim. sözleri çok güzel ayrıca şarkının
