kendini allah sanan şirkçi namussuzların, ibadet sorguladıkları insanların sahip olduğu vasıf...
yani bizim ülkemizin gerçeği bu din göstermek ve kısmen uygulamak içindir. vakit namazlarında camiler bomboştur, cuma'da taşar.
vakit namazını evinde kılıyor mu millet hayır, cumaya gelenlerin çoğu evinde de kılmaz kabul etmek gerekir alevi olsun sünni olsun ulan hatta ateist olsun bizde inanç biraz şekilcidir. yani öyle dindar bir memleket değiliz özünde...
Şerefsiz olmakla hırsız olmakla karşılaştırılamayacak şeydir. Alevi olmak bu sıfatlarla yan yana getirilemez. Bu adamlar hiçbir şey yapmadı sadece inançlarını yaşıyorlar işte herkes gibi. Kendiniz gibi olmayana tahammül edeceksiniz. Seve seve ya da başka türlü. Ama edeceksiniz ulan. Ben alevilerden olsam inadına gözünüze soka soka yaşardım kendi inancımı. Anam babam sünni ben hiçbir bok değilim Ama inanç farklılıklarından dolayı insanları aşağılayanların 7 sülalesine neyse ağzımı bozmayacam.
Ehl-i sünnet yolundan ayrılmadıkça problem yoktur evet maalesef aleviler bidata düşmüşlerdir, istisnalar olmakla birlikte, o istisnaları da Allah korur ve kollar siz işinize bakın.
Çoğu alevi türk kültürüne sahip çıkıp muhafaza etmiştir. Din açısından ise bireyden bireye değişen bir konudur. Osmanlı Devleti nin kurucularıda Bektaşidir zaten.
Mezheplere inanmam, benim için asolan insandır.
Alevi felsefesinde de, insan ön planda olduğu için kendime yakın bulmuşumdur.
Merak ettiğim şudur, diğer mezhepleri savunanlar, Hz Muhammed'i seven ve sagı duyanlar, peygamberimizin, gözbebeğim dediği torunları katledilirken, nasıl bu kadar sessiz kaldılar ve hala kalıyorlar.
idrak edemeyeceğimiz kadar yüce bir makamdır. O yüzden her aleviyim diyen alevi değildir. Kolay değildir ali takipçisi olmak! Alevi selman'dır miktad'dır. Ebuzer'dir. Biz kim alevi olmak kim. Biz sadece o yolda yürümeye çalışan neferleriz.
zamanında sırf siyasi çıkarları birbiriyle çakışıyor diye, son din ve değiştirilmemiş tek kitap olduğu söylenen(!) kitabı diğer mezheplerden çoooooook farklı şekilde anlamaktır. deist olmadan önce sünniydim. şu an objektif olarak söylemeliyim ki alevilik islamiyet değildir. ayrı bir kültür dinidir. eğer islamiyet ise bile alevilikte ciddi sıkıntılar vardır.
çevremde gördüğüm ateist insanların %70 aleviden ateistliğe dönmedir. bu da aleviliği her zaman sorgulamama ve doğru din olduğu iddia edilen islamiyetin peygamberini takmamaları ile birlikte ciddi kaynaksal-kültürel problemler yaşadıklarını düşündüğüm mezheptir.
ama insanlarına bişey diyemem. normal insan amk:D
her zaman söylerim dinler sadece siyasi oyunlardır. apaçık olduğunu(!) söyleyen bir kitaptan siz ne cürretle farklı anlamlar çıkarırsınız:D olay alevi veya sünni kardeşimde değil olay ilk başta bunu yazan insanlarda.
Dhkpc li pkk lı katil olmak ben bunları desteklemeyenini görmedim. insanı severiz derler kendilerinden başka herkese hakaret eder ateist yaşar ve ahlak sınırları yoktur. En garibi normal bir müslüman hata yapsa linç ederler kendileri yapsa susar biz de normal islam kuralları yok biz insana değer veririz derler yüzsüzce pisliklerini örtmeye çalişirlar. Dinsizdir çoğu alevilik nedir bilmez birde din dersi vermeye kalkışır. Hz Ali yaşasa kılıcdan geçirirdi. Coğu lenin stalini yalar.
Aleviliğin islamla alakası yoktur. Tamamen komunistlerin kontrolü altındadır. Hepsi islam düşmanı olarak yetiştirilir.bir yerde hakim iseler vay haline faşizm nedir o zaman gör. Alayı yalancı bu yalanı savunacak kadar da yüzsüz. En sinir olduğum ise ateistlerden bile ateist rahat yaşayıp ahlak dersi vermeleri.
liseyi ailemin bulunduğu şehirde ancak evden uzakta olması nedeniyle yatılı bir okulda okudum. her cuma günü eve gelir, her pazar akşamına doğru da tekrar yurda dönerdim. yine bir pazar günü yurda dönmek için hazırlık yaptığım sırada facebook'ta ilkokul öğretmenimin bir gönderisini gördüm.
ilkokulda bizim sınıfımızda olan bir kız vardı. sessiz, sakin, temiz kalpli, ufacık tefecik bir kızdı. kimseye zararının dokunduğunu görmemiştim o güne kadar. çok yakın arkadaşım değildi ancak sevdiğim saygı duyduğum bi arkadaşımdı. meğer çok hastalanmış sonradan ve hayatını kaybetmiş, ben de bunu bir facebook gönderisinden öğrendim. öğretmenim ayrıca eklemiş ''pazar günü şu saatte şu cemevinden cenazesi kalkacaktır.'' diye. bunu görünce ağlamaya başladım. küçücük çocuktu daha, ne kadar tatlı bi insandı, ne tatlı hayalleri vardı kim bilir. öylece ağladım bir süre. sonra anneme söyledim, 'ah'lardan 'vah'lardan sonra hadi cemevine gidelim dedi annem. -bu arada belirtmeden geçmiyim, ailem son derece muhafazakar sünni bir ailedir. ben de çok muhafazakar olmasam da o dönemler islam'a inanan sünni biriydim- ikimiz de daha önce hiç cemevine gitmemiştik ama bunun bir önemi yoktu, arkadaşıma karşı son görevimi yerine getirmek istedim. ilkokuldan birkaç arkadaşıma da haber verdim ve onlarla da mezarlıkta buluşmak üzere sözleştik. yalnız haberi biraz geç aldığımız için cenaze törenine (nasıl adlandırıyor aleviler bilmiyorum, özel bir adı varsa) tam anlamıyla yetişemedik, yetişseydik bile kalabalıktan içeri giremeyecektik zaten. biz cemevine gittiğimizde artık sınıf arkadaşımın cenazesi mezarlığa doğru yola çıkıyordu.
gerek cemevinin önündeki toplulukta, gerekse mezarlıkta gözlerim hep ilkokul sınıfımızdan arkadaşlarımı, ilkokuldan hocalarımı aradı. ama gelin görün ki benim gelmelerini istediğim 2 arkadaşım ve vefat eden sınıf arkadaşımın kendi gibi alevi olan çok yakın arkadaşı dışında sınıftan kimse gelmemişti. biz 43 kişiydik ilkokulda sözlük. sadece 4 kişi oradaydı. farklılığı yüzünden birinin dışlanmasının ne kadar kötü olduğunu ilk kez orada anladım. o zamana kadar belki ben de pek çok defa aleviler hakkında kötü düşünmüştüm, keza yine yaşadığım ilçede azımsanamayacak kadar fazla sayıda olan bulgaristan göçmenleri hakkında. tamam hiç onları ayırmadım kendimden, ama bilmiyorum elbet ön yargıyla yaklaşmışımdır. çünkü gerçekten yaşadığınız çevre ciddi manada her kesimin yobazıyla dolu olunca ister istemez siz de bu ön yargıların içine doğuyorsunuz. ama işte ilk kez o gün, o mezarlıkta hissettim 'farklı' insanların hissettiklerini. çok üzüldüm, çok daha fazla üzüldüm. ve o gün benim için bazı şeyleri sorgulamanın, bu ülkede yanlış gidenlerin farkına varmanın, farklı insanların acılarına ortak olabilmenin temellerinin atıldığı gündü.
mezarlıktan eve doğru yürürken anneme anlattım hissettiklerimi, sitemlerimi. o da bana anlattı. biz ilkokuldayken öğrencilerin velileri kendi aralarında gün yapıyorlardı, bilirsiniz sürekli bir başkasında oturup poğaça, börek, tatlıların yendiği muhabbet ortamları. annemin demesine göre vefat eden sınıf arkadaşımın annesi de her buluşmalarında 'bi dahakine bizde olsun' diyormuş, ama kimse gelmek istemiyormuş onlar alevi diye. bir gün zoraki 'tamam' denmiş, ancak o güne sadece 3 veli gitmiş. aleviler diye sözlük, aleviler diye.
işte bu ülkede alevi olmak böyle bir şey. bu alevi olmayan biri olarak benim dışarıdan şahit olduğum sadece bir olay, ancak beni gerçekten derinden sarsan bir olay. bu insanların bu ülkeye hakim olan zihniyetten ne çektiğini bi de onlardan dinlemek gerekir, uzun uzun dinlemek gerekir üstelik. zordur alevi olmak, farklı olmak. özellikle de türkiye'de.
