ankara'ya alışmak;
dışarı çıkınca, özellikle sabahları, yüzüne vuran soğuğa alışmaktır,
çankırı caddesindeki her çeşit insana alışmaktır.
ara sokaklarda gizlice sigara içen liselilere alışmaktır,
ego sırasına alışmaktır,
otobüste ayakta kalmaya alışmaktır, zira %80'i ayakta gider.
otobus kaçırmaya alışmaktır,
büfelerin sıkılmış kötü nar suyuna alışmaktır,
kızılayda dilenciye alışmaktır,
güven parkta çaycıya, çiçekçiye alışmaktır,
her caddede yerdeki orospuların kartlarına alışmaktır,
ulustaki dızolara alışmaktır,
mogan gölünün soğuğuna alışmaktır,
indirimli kart mı normal kart mı sorunsalına alışmaktır.
Tandoğan neden anadolu oldu demeyi bırakmaktır.
meydanlara alışmaktır.
her an karşına çıkabilecek işportacılara eyvallah demeye alışmaktır,
gece saat 10dan sonra hayatın bitmesine alışmaktır,
güneşin hiç tepeye ulaşamamasına alışmaktır,
denizsizliğe alışmaktır,
Anıtkabire bakıp kederlenmektir
kederlendikçe sigaraya bağlanmaktır
hitit heykelinin sıradanlaşmasıdır ankaraya alışmak
karanfil sokağının kalabalık gelmemesidir ankaraya alışmak,
bir sürü gereksiz şey öğrenmektir ankaraya alışmak.
Alışmak, her şeye alışabilme olgusu...
Şayet ölmeyecek olsa insan, sırtına saplanmış bir bıçakla da yaşar ve bunun acısına da alışır. Alışmak kişinin kendi kendini şaşırtma durumudur.
Zaman her zaman ilaç mıdır? Oğuz Atay sorgulamış bunu mesela çünkü şayet öyleyse ilaç gibi olan zamanın da fazlası intihara girmez mi?
Anılar intihar ediyor gözlerimin önünde.
amk beni bu hale hep jeff buckley şarkıları getirdi. Adam ölüyken bile rahat vermiyor (!)
alışmalı alışmalı yıkılıp yeniden kalkmaya, kabullenip sana düşeni dünyaya bırakmaya, Yüklenip tüm acılarını Kendine yaslanmaya Kimsesizliğin hesabını istanbul'dan sormaya.
Insanlarin "alısmak" diye bir yetenegi olmasaydi, her yakını ölen ya da sevgilisinden ayrılan bunalımdan çıkamaz intihar ederdi. Neslimizin devamını üreme dürtümüze degil, bu özelligimize borçluyuz.
zordur. yokluğa alışırsın tam, sonra o gelir varlığıyla coşarsın. aylar, belki yıllar geçer. sonra yine gider. yine uzaklardadır. varlığına alışmak saniyeler sürerken yokluğuna alışmak uzun zaman alır. hayatın her parçasında ondan izler görürsün, hatırlarsın. bir otobüs durağı, dar bir sokak, bir şarkı hatırlatır. alışamazsın işte...
Hayatınızda değeri bile olmadığını düşündüğünüz bir insanın elden kayıp gidişine hüzünlenmenizin yegane sebebidir. O zamana kadar farkında olmuyorsunuz tabii.
Karda uyumanın tatlı geldiği anda donarak ölmek gibi.
farkın ortadan kalktığı durumdur. Alışmak kelimesi kanımca oldukça tehlikelidir; çünkü alışma edimi özünde bir farkın, farklılığın doğasını imler. Alışma eyleminin gerçekleşmesinin ardından o fark edilen farkın kendisine dönüşülür.
eğer ki göz yaşlarımı bu ülke kadar akıtabilseydim, tek bir damlasına acımadan bütün kinimi kusarak akıtırdım. ülkede tek bir insanın hayatta kalmadığını bilene kadar. nuhun gemisinin bile dayanamayacağı bir şekilde ağlardım...
bugün 14 nisan. genç bir kızın bir bakandan daha doğrusu bir insandan yardım isteyip de dilencikonumuna düştüğü gün. o kadar sinirliyim ki, parmaklarım sayfalarca küfürü korkmadan yazma gücüne sahip, tek bir harfinde bile titremeden... şuan öyle sinirliyim ve çaresizim ki göz yaşlarımı içime mi yoksa gökyüzüne mi akıtacağımı sapıtmış durumdayım, yoksa olmayacağını bile bile bütün insanlığı göz yaşlarımın içinde boğmaya çalışıp deli olduğumu bir kez daha kanıtlasam mı?
sadece susuyorum, susup tepki vermemek de bir eylemdir. ama monitör karşısında, renklere bakmak aptalca, ya da eve ekmek götürüp, 3 kuruşluk maaşıyla ailesinin küçük ihtiyaçlarını karşılamaya çalışan insanlara karşı susmak anlamsız. insanlığa karşı tepki göstermesem insan olduğumu unutur muyum acaba? eğer ki böyle bir şey mümkünse ki mümkün görünüyor, bunu yaparım. artık çaresizliğim içimde bir diken gibi büyüyüp ruhumu aptal bedenimde köşeye sıkıştırıyor.
platon tasarladığı ütopyada devletin başında filozofların olmasını söylüyor. ben de diyorum ki yok, o kadar da ütopyaya gerek yok, sadece insan olsunlar yeter.
videoda 1.46 saniyeden itibaren bakan olayların önemine henüz vardığını basına açıklamaya çalışıyor. sonra vali bey yardımcı olur diyip o sırada vali bey! in araya girip ''üniversite okuyormuş, tabi biz ona yardımcı oluruz, destekleriz..'' diyor.
söz meclisten dışarı ama herkesin gözünden uzak bir yerde deri koltuğuna taşşaklarını yaymış şekilde oturup maaşını beklerken, senden kimse bir şey bekleyemez.
alıştık nasıl olsa, çaresizlik içinde boğup ölen kimseleri görmeye. alışmak böyle bir şey işte.
