her akşam yaşadığım dert.
ofisten çıkıyorum. eve gidene kadar bu akşam ne yapıcam amk diyorum. bulaşığı ve işçiliği az olmalı. akşama izleyebileceğim filmleri aklımdan geçiriyorum ve ona uygun bir şeyler düşünüyorum.
sonra kendimi sandviçimi ve kahvemi hazırlamış götürürken buluyorum.
memleketimden kopup da el olmadan önce bir türlü anlayamadığım dertti. lan ne zor işmiş arkadaş! anneme hak verdim sonunda !
hadi birinci gün makarna yap sonra patates kızart, kendini aş fasulye falan filan yap. cık olmuyor insan tıkanıp kalıyor bir süre sonra. sonuç? ne olacak mecburiyetten afedersin işin *ruspusu * oluyorsun öğreniyorsun tüm incelikleri.
