Günümüzde bir tabir (deyim vardır, akrabanın akrabaya yaptığını akrep yapmaz, hiç bir derdini, sorununu, söyleyemiyorsun, bir korkunu, bir açığını dile getiremiyorsun, sırrını söyleyemiyorsun, güvenip de borç para veremiyorsun niye çünkü iyi niyetini suistimal ederler.
Benim 104 yaşında bir babaannem var. Kendisinin 7 oğlu 2 kızı varmış. Haliyle benim de hiç görmediğim amcalarım dolayısıyla adını dahi bilmediğim kuzenlerim hatta kuzenlerimin çocukları filan var.
Tüm bunlara ek olarak bir de rahmetli amcalarımın birinin ilçede kurulan rus pazarında bir gayrimeşru Gürcü karısı olduğu ve bu kadından otuzlu yaşlarda 2 oğlu olduğu haberi geldi. He amcamın Rus pazarından nikahsız eşi manana yengem rahmetli olunca çocuklarına babanız Artvin’in falanca köyünden filan gidin orada başka kardeşleriniz de var demiş.
Amcamın oğlu dedi ki Gürcistan’dan kardeşlerimiz gelecekmiş, ben ilkin dalga geçiyor zannettim, meğer gerçekmiş lan! Oturdum yeni kuzenlerimi bekliyorum, amcaoğlu daha şaşkın tabi, ona kardeş geliyor asdasdakj! Biz kendi kendimize konuşuyoruz, lan diyoruz acaba dolandırıcı olmasınlar!
Lan adamlar bi geldi ki, hiç öyle dna testine kana tahlile gerek yok! Tiplerinden çok belli gayet de bizim akrabamız, levan’la ruslan! Bi insanın levan diye akrabası olması çok garip! Biz çat pat Gürcüce onlar yarım yarım Türkçe konuşmaya çalışıyoruz. Dedim işte ben falanın oğlu. Oooooo maraba maraba amoğli dedi. Olm ilk kez biri bana amoğli dedi ve benim gözlerim doldu lan! Hayat ne garip!
Benimdir.
Bir sokak köpeğine karşı bile daha yakın hissediyorum. Ancak cenazelerde görüşüyoruz. Mezarlıkta, kaç para kazanıyorsun? Falan diye soruyorlar mk.
Babamı kaybettikten sonra baba tarafına biraz soğudum amcaların sanki aynı köylü olmak dışında bir kan bağı yok gibi hissediyorum.
Gerçi hepsi iyi insanlar ne bilim bendemi bir puştluk var bu konuda bilgisi olan yardım etsin dm'den neden böyle oldum.
öncelikle kan bağı, yakınlık nişanı değildir. bunu sizden önce onların farketmiş olması ile birlikte başlıyor bu hissedememe hali ve babadan oğula nesil şeklinde devam ediyor. tabi bazı ponçik akrabaları tenzih ediyorum.
anormal durum mudur bir sorun mudur bilemiyorum ama benim yaşadığımdır. Arkadaşlarımla bile bir bağ kurabilirken akrabalarıma karşı bunu hissedemiyorum belki yaşadığım kentte hiçbir akrabamın olmaması da etkilidir bunda.
Herkes anne tarafına yakındır. Baba tarafına daha yakın olanlar parmakla gösterilecek kadar azdır ama baktığında kan bağının pek önemi olmadığını, dostların daha yardımsever olduğunu hissettiren durumdur.
genelde uzakta olan akrabalara karşı hissedilen durum. ayda yılda bir görüşülen hatta iki üç yılda bir görüşülen akrabalar sanki yabancı hissiyatı yaratır. prosedür gereği gülücükler muhabbetler filan olur ama çok yakınlık hissedemezsiniz.
