En büyük korkumdur, hastahaneye yatırırlar diye psikolojimi doktorlarıma asla açmadım.
etrafımın bana sürekli "anormalsin" diye tekrar edip durmasının bu korkumda büyük payı var.
Sorun tedavi değil aslında. Sorun öncelikle o teşhis. Hayatın boyunca yapışıp kalacak üstüne...
Ve ikincisi de o tip hastanelerde etrafında bulunacak onca "hasta".
Benim sorunum belli, onlarınkıni nerden bileyim ben? Oda arkadaşım gecenin ortasında beni boğmaya çalışsa mesela... Anlık bir cinayeti engelleyebilirler mi? Tabi ki de hayır.
Hayatım felce uğrasa da bu yüzden asla psikyatrik tedavi görmeyeceğim.
Hem, "ben deli değilim" diye diretmek de bir tedavi çeşididir. Bir gün ruhunu da inandırırsın belki...
Not: Ağır değilseniz bana kalırsa yatmayın. Ağırsanız defolun yatın zararınız dokunmasın kimseye.
ben yatnadım, ama çok piyano çalışmaktan kafayı sıyırmış bir alman arkadaşımı akıl hastanesinde ziyarete gittim. bayaa yattı orada, hatta orada konser bile verdi, ben de bayaa bi 10 kere falan ziyaretine gittim.
kaç defa yalvar yakar söyledim, ağladım, zırladım fakat her seferinde "senin ihtiyacın olan dışarı çıkıp sosyalleşmek, yatıramam." cevabı aldım. hâlâ ısrarla söylemekteyim. bir gün yatarsam editlerim.
Arkham Asylum'da Yattım 2.5 sene Boyunca. Ve orda Kendine çılgın imajı yaratan dahi bir çocukla Tanıştım aramız Oldukça iyiydi herif o kadar cool ve Zekiydi ki Kendisiyle ilgilenen Harley isimli Psikiyatristi kendisine köpek gibi Aşık etti. Zaman geçtikçe Joker'de kendi derinliğimin dışa vurumunu gördüm Onun kendi adaleti vardı onun kendi intikamı vardı Cümleleri manipülasyon konusunda sihirliydi... Bana Bir gün Para ve sex gibi temel ihtiyaçlardan kendimi soyutladım içimde ki intikam ve onlara göre kötülük olan bu duygu öyle şiddetli ki Dünyayı ve içinde ki pislikleri yakıp onların Acı çığlıklarını duyma isteğimi hiçbir güç satın alamaz kardeşim.
