kişinin belli başlı sebeplerle ailesine karşı duyduğu nefretin dışa vurumu niteliğinde bir cümledir. iliklerimde hissediyorum. söyleyecek bir söz de bulamıyorum bu konuyla ilgili. kesin beni çöplükten falan buldular.
adam ne liseli ne de ergen. ama ailesinin aşırı baskıları onu ergenliğe hapsetmiştir.
bu her insanoğlunun yaşayabileceği, yaşadığı bir duygudur. bunu törpüleyenler vardır. bu insanlar zaten hayatta hiçbir zaman başarısız olmazlar. lakin bu nefret duygusunu hisseden şahsiyet, hayatını zindana çeviren ailesinin dengesiz, yersiz davranışları sebebiyle bunları söylemeye mahkum bırakılmış bir insandır. herkes tarafından garipsenmekle beraber, ondan önce ailenin büyüklerince sülalenin en hayırsız evladı listesine birinci sıradan girmiştir. ama bütün bunlara rağmen yine de onlar için çaba sarfeden biridir.
Ergenlikte değil liselilikte. ilerde pişman olucağım bi konuda değil. Kimse her gününü kavga ederek, huzursuz bi şekilde yaşadığı insanları sevmez. Onlar da beni sevmiyosa sevmesin. Ailem bile olsalar her konuda, her istedikleri olmadığında, her kızdıklarında bana hakaret edip bağıramazlar. 10 yaptığım iyi şeyi zorla beğendikten sonra 1 eksik şeyimle bana bağırıp çağırdıkları sürece benden onlar için bişey yapmamıda bekliyemezler. 18 yaşında eve 2 saat geç geldim diye babamdan tokat yemiş insanım ben. Bi dediği olmadığında evde terör estiren bi anneyle yaşamak zorundayım ben. Okulda bi yerde başarısız olursan hayattan soyutlanmaya maruz bırakılan bi insanım ben. Böyle bi aile varken sınıfta kalma gibi yanlış bi duruma düştüm. Daha sonra kardeşime 'çalışma çalışma ablan gibi mi olucaksın'' lafını dediklerini kendi kulaklarımla duydum. Ne özgüven kaldı bende ne bişey. Sonra bu kız neden asabi, neden bizimle bişeyini paylaşmıyo, neden hep odasında yalnız oturuyo, neden öyle neden böyle. Benim annemle hiç normal bi anne-kız ilişkim olamadı. Birine bunlardan bahsedince 'amaan şimdi böyle düşünüyosun büyüyünce pişman olursun iyi davran' gibi şeyler diyolar. Olmıcam pişman. Bu ortamda yaşamadıktan sonra bilinmicek bişey bu.
Bu zamanla olan bi nefret, kendilerinden uzaklaştırmaları, soğutmalarının eseridir.
Babam ve annem karşımda ben hastalığımdan ve onlarin yapması gerekenden onlardan istediğim ufak yardımdan bahsederken babam camdan dışarı bakıyor ve dönüp mandalinaci gelmiş alayımmi diyor. Mandalinaciyimi kendimimi babamımi kesiyim bilmiyorum.
nefret değil bu. kendimi onlara ait hissetmemek. belki bunun zamanla öfkeye dönüşmesi. sonra da nefrete bilmiyorum.
yapayalnız hissediyorum. çok yalnız.
ilk duyulduğunda "Oha aileden de mi nefret edilir? istediği alınmamış ergen beyanı" gibi tepkiler alan cümle. ama bu ön yargılı tutum onların suçu değil. Her anne babayı evladına sahip çıkan, üstüne titreyen, zor zamanlarında elini tutan, yol gösteren, yeri geldiğinde içine girdiğiniz kabuktan çıkarabilen, ilk öncelikleri evladının mutluluğu olan, koruyan kollayan ebeveyn sanarlar. Fakat yanılırlar.
24 yaşımdayım. kendimi bildim bileli odamda tek başımayım. o veya bu şekilde senelerdir buna sebep olan bişeyler yapıyorlarsa demekki haksız sayılmam. Allah katında anne baba hakkı varsa inanıyorum ki evlat hakkı da vardır.
Sen onlar için okulu, işini, çevreni, sevdiklerini bırak; onlara maddi ve manevi destek ol sonra tüm her şey sonunda onlar mutlu olsun sen hayata küs. nefret etme sebebidir. ailenin maddi kaynaklarını birileri sömürür, tartışıp huzuru kaçırırlar, siz iyi olmaları için mücadele edersiniz ama yorulursunuz. bazıları çalışmaktan sağlığına dikkat etmezken diğerleri bunu sömürür. siz doğruyu dile getirirsiniz dışlanırsınız. kavga ve tartışmalarda arabulucu rolü üstlenirsiniz daha sonra onlar iyi siz kötü olursunuz. bırakıp gitmek istersiniz ama içiniz el vermez. içinize atarsınız ve konuşmazsınız kimseyle ve nefret edersiniz.
