ahmed paşa (d. 1426 - ö. 1497), 15. yüzyılda fatih sultan mehmed ve sultan ıı. bayezid dönemlerinde kazaskerlik, vezirlik, sancak beyliği ve kadılık gibi yüksek görevleri yüklenmiş bir ulema sınıfı mensubu ve divan edebiyatı şairi.
aşağıdaki beytiyle beni benden alıp uzaklara götürüyor.
canıma bir merhaba sundu ezelden çeşm-i yâr
öyle mest oldum ki gayrın merhabasın bilmedim
(ezel gününde sevgilinin gözü bana bir merhaba lûtfetti. o gün bugündür, o bakışın mestliğiyle başka birinin merhabasını hiç tanımadım.)
söylendiğine göre ahmed paşa, ezel gününde henüz ruhlar âlemindeyken, güzellerden bir güzel, kendi güzelliğinin farkında olarak (istiğna halinde) göz süzüp de kendisine âşık ararken, gözleri bir an, yalnızca bir an, ahmed’in canına da değip geçmiştir. aşk adına ahmed’e ne olduysa işte o bir an içinde olmuş ve o güzellik karşısında mest ve hayran düşüp kendini kaybedivermiştir.
bu öyle bir mestliktir ki aradan milyonlarca yıl akıp giderek dünya kurulacak; âdem yaratılıp yine on binlerce yıl insanoğlu dünyada ezel macerasını sürdürecek, nihayet ahmed’in ruhu da bir beden ile dünyaya geldiğinde hâlâ ezeldeki o sarhoşluğu geçmemiş, mahbubu ömrü boyunca arar olmuştu.
sarayın gözdelerinden birine aşık olduğu için fatih sultan mehmet han tarafından zindana atılmıştır. zindandayken kerem kasidesini yazmıştır. bu kaside fatih mehmet han'a ulaşmış ve kasideyi çok beğenen fatih "böyle güzel şiirler yazabilen bir aşk adamına biz zarar vermemeliyiz." diyerek şairi özgür bırakmıştır.
