melodisiyle, sözleriyle ne yapacağını hiç bilemeyen, büyümeyi becerememiş, hayatın çocuk tarafında tek kalmış sanki.
insanlar fazla gelmiş de, yalnızlığa dalmış. öylesine biri, çoğu gibi birinin şarkısı bu.
bazen ağlatır, bazen anlatır, bazen konuşur, bazen dinler.
“sen, beni tanımazsın, severim de söylemem.
sen, beni uzak sanırsın, bilirim söz dinlemem.
ah bu ben, kendimi nerelere koysam?
saklansam bir yerlere, gizlice ağlasam.”
zor olsa da galiba dönüyorum sana
gel dersen hemen
çağırmazsan geçerken
yerle gök arası bir yerde
sen beni tanımazsın
severim de söyleyeyim
sen beni uzak sanırsın
bilirim söz dinlemem
ah bu ben kendimi nerelere koşsam
saklansam bir yerlerde gizlice ağlasam
ah bu ben kendimi nerelerde bulsam
çekilsem sahillere hayaller mi kursam
"saklansam bir yerlerde gizlice ağlasam" kısmında hönkürerek ağlamak istiyorum ya.
Bi şarkı bu kadar mı yüreğe dokunur, sözleri bu kadar mı insanın ruhunun derinliklerine iner be.
