Affetmek, o kişiyi sevmek değil.
Affetmek, o kişiyle konuşmak zorunda olmak değil.
Affetmek, o kişiyle ilişkiyi sürdürmek değil.
Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil. Affetmek, o kişiyi kucaklamak değil.
Affetmek, o kişiyi suçsuz bulmak değil.
Affetmek, o kişiyi haklı bulmak değil.
Affetmek, o kişinin verdiği zararları telafi etmek için çaba göstermemek değil.
affetmek huzur bulmaktır aslında. kişinin kendisinin rahatlaması adına yapılması gerekir. her ne kadar çoğu zaman kolay olmasa da affedebilmek, derler ya affetmek büyüklüktendir. bırak karşındaki düşünsün gerisini. doğru bir insansa zaten sen affettiğinde ezilecektir karşında ve pişman olacaktır yaptığından.
affetmek mi doğru olan yoksa silip atmak mı?affedersem yine şeyi yaşar mıyım?
seni...
bırakabilmek seni,belki şu an imkansız
ama
yarın mantıklı...mantık?hep doğruyu mu söyler bana,hep olması gerekeni mi?
peki ya ben?
şimdi ne yapayım.karıştırdım doğruyu,yanlışı,gerekliyi,gereksizi...
en zor anımda başkasına gideni.
pişmanlık?bu ne ya peki?
pişman olsan,zaman geriye döner mi?
sen içini rahatlattın,anlattın!ya ben.ben ne yapayım şimdi.eskisi kabul edebilir mi bendeki ben!sen başkasına dokunmuşken,ben seni beklerken.
yalandı herşey.
rüya bitti,bitti değil mi ?
kişinin saflığının veya kendini kandırmasının değil, büyüklüğünün bir getirisi olan affetmek insanın kendi içinde halledeceği bir durumdur, ki çoğu zaman karşı tarafın özür dilemesi sadece "sözde" affetme sürecini kısaltır. bir insanı *** ondan vazgeçemeyeceğini düşünerek bağışlayıp da tekrar hayatına buyur etmek, affetme affedersen bir daha yapar düşüncesini bir nevi destekler; ama karşı tarafın illa da haberinin olması gerekmeyen affedilmiş olmak affeden insanın sadece sırtındaki yükü azaltır. o kendi kendine hala affedilmediğini düşünüp, zaman zaman "orada burada karşılaşırsam ne yaparım" düşüncesine gark olurken (tam tersine umurunda da olmayabilir tabi), onu sıradan insan sınıfına koydurur.
büyük intikamdır. karşınızdaki insana büyük bir vicdani sorumluluk yükler. affeden affetmiş ve rahatlamıştır. oysa affedilen her daim bunun ezikliği ile yaşayacaktır. "senin de bir açığın olsa keşke bende seni affetsem" diye düşünerek açık arayabilir, bu arayış çoğu zaman hem affedeni hem affedileni fazlasıyla yorar. bilindiği üzere gerçekten büyüklüktür affetmek, çünkü affedilen kişi affedenin karşısında küçülmeye mahkumdur.
