birincisi, annelerin ölebiliyor olması. rüyalarından ağlayarak uyanması bir çocuğun. ve uyandığında sarılabileceği kimsenin olmaması. çünkü sarılmak biz fanilerin kalbine iyi gelen bir şey. sarılmak, kalbinin bir köşesini çiçeklerle doldurmak gibi.
evin içini sarmaşıklarla kaplayamamak bir diğeri. çünkü evin içini sarmaşıklarla kaplayabilsek zürafa da besleyebilirdik evimizde.
çıplaklığın tabu oluşu. herkeste var olan, olması gereken şeyler nasıl olur da ayıp diye sınıflandırılır? eğer ayıp ve ahlaksızca olduğu düşünülecek bir şey varsa bu ayıp şey aptal olmak olmalıdır, önyargılı olmak olmalıdır. ne bileyim kısa etek giymek yere çöp atmaktan daha ahlaksızca gelmemeli insanlara.
insanların özgüvenini yerle bir eden/etmeye çalışan karaktersiz insanlar. güvensiz kalplerimizi bu insanlara borçluyuz. borçlar biliyorsunuz geri ödenir. bekleyin.
konuştuğu dili anlayamayan insanlar. yabancı dilden bahsetmiyorum, ana dilinden bahsediyorum. türkçe konuşuyorsun ama anlamıyorlar. ki biriyle ingilizce, almanca ve hatta yunanca konuşurken bile sıkıntı yaşamadım hiç. sorun bende değil, onlarda.
bazı sözcüklerin köküne, kökenine bakmadan anlamsızlaştırmak. sevişmek mesela, iki insanın birbirini sevmesinden doğar sevişmek. bir gece kulübünde sarhoş olmaktan değil.
yarım bırakılan yazılar ile yarım kalan kitaplar. tamamlanamayan hatıralar, bitmeyen defterler, çekilmemiş fotoğraflar, öpülmemiş insanlar...
ve son olarak aydınlıktan korkan, cahil insanları kendilerine oyuncak eden yetişkinler. iğrenç ruhlarınızı hiçbir güç temizleyemeyecek.
